Al voordat Taylor Swift op 18 augustus via de Yahoo-livestream haar vijfde album aankondigde, wist ik al dat het eraan zat te komen. Het was ook wel een beetje overduidelijk: toen Red uitkwam was er ook een livestream en de enige aankondiging die bij zo’n soort evenement past is een nieuw album. Doordat ik op vakantie was kon ik het niet live volgen, maar dat maakt verder niet uit: op het moment dat ik de video bekeek van haar nieuwe single Shake it Off en de lyrics las, was ik al meteen verknocht. Het nieuwe album, 1989, verschijnt in oktober en ik kan niet wachten. Maar met alle controversie rondom de nieuwe single en het nieuwe album wil ik toch graag even het een en ander kwijt over Taylor, de persoon die ze is en waarom ik haar zo tof vind!

Taylor Swift: the beginnings

Taylors eerste album verscheen in 2006, toen ze nog maar zestien was. Toen zette ze al meteen de toon met haar zachte uiterlijk: de lieve ogen en blonde krullen, wat ze een beetje van zich af schudde door het countryimago te nemen en tijdens optredens te verschijnen in cocktailjurkjes met cowboylaarzen eronder. Ik vind de liedjes op dit album niet zo geweldig, behalve Picture to Burn en Should’ve Said No. Ze had wel echt meteen succes, maar de grote doorbraak is waarschijnlijk pas gekomen met haar tweede album, Fearless dat in 2008: als (bijna-) achttienjarige scoorde ze al snel hits met Love Story, Fifteen, White Horse en You Belong With Me.

Dit was ook weer heel erg country, en ik denk dat ze met dit tweede album echt haar pad heeft gekozen. De liedjes gaan hier duidelijk over liefde, wat op het eerste album ook nog wel zo was maar wat meer clichématig (onbeantwoorde liefde, vreemdgaan, verliefd op een beroemdheid). Fearless begint Taylor bekend te maken als iemand die schrijft over liefdesverdriet, verliefd zijn en alles wat erbij komt kijken. Maar met dit album maakt ze ook een statement, namelijk dat ze een boodschap naar buiten wil brengen. Zo gaat Fearless wel over een relatie die je onbevreesd maakt, maar de boodschap hierachter is wel dat je door je angst heen moet kijken. Fifteen is een soort schouder om op uit te huilen voor alle vijftienjarige meisjes, dat is gewoon zo: eerste liefde, erbij willen horen, alles komt aan bod. Hier ontstaat het idee dat Taylor zingt wat meisjes wel voelen, maar misschien niet durven te zeggen.

Taylor Swift: the country queen

Toen Speak Now uitkwam in 2010, was Taylor nog net geen twintig. Dit album is mijn persoonlijke favoriet, maar het heeft vooral bij de media behoorlijk wat stof doen opwaaien. Doordat het opnieuw om liefdesliedjes gaat, ontstond het idee dat ze een mannenverslinder is: vanaf dit album begon het voor mensen ook duidelijk te worden dat veel songs gingen over haar beroemde vriendjes. Zo gaat Back to December over Taylor Lautner en Enchanted over hoe ze iemand van Owl City (een band) ontmoette. Maar hier ontstonden ook veel misverstanden: zo gaat Speak Now helemaal niet over hoe ze een Kennedy-bruiloft binnenviel, maar gewoon over dat ”speak now”-moment wat haar fascineert, in het algemeen. Dit album is heel duidelijk country, met zoete liedjes als Mine en lekkere beats als Long Live en Sparks Fly. Ook hier gaat het weer over herkenbare dingen als verliefd worden, hoe goed alles voelt als het goed gaat en de pijn, verwarring en frustratie na een break-up. Taylors uiterlijk begon hier wat meer te rebelleren: ze wisselde tussen steil haar en haar eigen krullen, en haar shows kregen heel veel spectaculaire en mooie effecten.

Taylor Swift: rock chick

Met Red in 2012 was het alsof er een soort bom ontplofte voor de eenentwintige Taylor. Niet alleen werd het enorm goed ontvangen, maar ook was het ineens heel erg anders. De krullen verdwenen definitief en maakten plaats voor mooie, steile lokken en een rechte pony. Ze laat de country een beetje los en gaat meer voor rock ’n roll met een country-sound: de liedjes worden losser en vrolijker én krijgen weer wat meer boodschap. Zo gaat 22 niet over liefde, maar juist over gewoon jezelf zijn en genieten, ondanks je problemen. We Are Never Ever Getting Back Together gaat wel over een break-up, maar juist niet over liefdesverdriet: juist over de eer aan jezelf laten en er zelf een punt achter zetten in plaats van gedumpt worden. Er is The Lucky One met een diepe boodschap over offers brengen voor iets wat je graag wilt Ook hier zijn weer heel herkenbare nummers: Treacherous en I Knew You Were Trouble over een niet gezonde relatie waar je je toch in wilt storten, Begin Again over jezelf de kans geven om opnieuw te beginnen na een nare ervaring, All too Well en I Almost Do over er echt overheen komen als iets over is… feest der herkenning.

Taylor is dankzij dit album denk ik écht beroemd geworden. Ook hier weer heel veel media-aandacht door de vele liefdesliedjes, maar ze ontpopt zich ook tot een supermooie en sterke jonge vrouw die helemaal niets geeft om wat anderen over haar zeggen. Ze doet onwijs veel voor haar fans en voor liefdadigheid, ze werkt aan soundtracks en schrijft nummers voor speciale evenementen.

Taylor Swift: the new Miley?

En nu is het dus zover: er komt een nieuw album aan. Tay heeft haar lange lokken verruild voor een schouderlange curly coupe met een schuine pony, heeft nu twee superschattige kittens in plaats van eentje en ze heeft met het debuut van Shake it Off een ongelooflijk statement gemaakt – en het is dat statement wat de meeste mensen niet willen zien. Het nummer gaat namelijk simpelweg over wie ze is: over dat het haar helemaal niets uitmaakt wat mensen van haar vinden, dat ze gewoon gelukkig is met wie ze zelf is en dat ze elf wel bepaalt wie ze wil zijn en wat haar gelukkig maakt. Het gaat over kritiek gewoon van je afschudden – wij zouden zeggen van je af laten glijden – en over zijn wie je wil zijn. Daarom zie je haar op zoveel verschillende manieren in de muziekvideo: als Beyoncé, als een ballerina, als lady Gaga, als rapper, als serieus zakenvrouwtje, als cheerleader… het zijn allemaal etiketten die de mensen haar hebben opgeplakt maar die ze niet is.

Of, zoals iemand op Facebook zei: no one makes fun of Taylor Swift the way Taylor Swift makes fun of Taylor Swift. Mensen die kritiek leveren op hoe ze twerkt en zich wel heel sexy kleedt in de video snappen niet dat dat pure zelfspot is, een imago dat past bij hoe mensen over haar denken als mannenverslinder. Jazeker, 1989 belooft een heel nieuwe sound, namelijk pop. En er zijn heel veel mensen die dat maar niks vinden, die de oude Taylor terug willen. Dat vind ik stom, want ze is nog steeds dezelfde Taylor, ze probeert alleen nieuwe dingen uit en ze ontwikkelt zichzelf, wat is daar mis mee? De Taylor die onwijs veel om haar fans geeft, die zichzelf is no matter what en die meisjes iets wil meegeven met haar muziek is er nog steeds en is nooit weggeweest. Dat is de Taylor van wie we allemaal houden (de fans dus). Mensen die zeggen dat ze hard op weg is om de nieuwe Miley Cyrus te worden, alleen maar omdat ze voor de grap twerkt en veel met jongens gezien wordt, moeten eens een poging doen om haar te begrijpen.

Taylor is geen mannenverslinder

O ja, nog even dit… ze is geen mannenverslinder. Ze is vierentwintig, al bijna tien jaar beroemd en heeft in die tien jaar misschien, ik weet niet hoor, drie serieuze relaties gehad! Kom op zeg, dat noem je toch geen mannenverslinder… ze is jong, ze geniet ervan dat ze jong is en ze is hard op zoek naar de ware. De ware vind je door te daten (of door ‘m toevallig tegen te komen natuurlijk) en de media doet het lijken alsof elke date een verloving is. Ja, ze schrijft liedjes over haar vriendjes, maar die songs gaan veel meer over wat haar is overkomen… niet over serieuze relaties, maar over wat een bepaalde jongen voor impact op haar had. Adele doet hetzelfde, op een heel andere manier maar toch hetzelfde.

Met andere woordjes… ik ben dol op Taylor, ik was dol op haar toen ze nog niet zo bekend was en ik ben nog steeds dol op haar nu ze weer iets nieuws uitprobeert, dat is juist een van de redenen waarom ik zo dol op haar ben. Zoals ze zelf al zingt: haters gonna hate, ze is wie ze is en daarom ben ik een proud Swiftie!