Vivian 
De hemel boven Angeles was kalm en vredig. Een poosje bleef ik roerloos liggen luisteren naar Maxons ademhaling. Ik betrapte hem steeds minder vaak op rustige, ontspannen momenten, dus ik genoot hier met volle teugen van. Het deed me deugd dat hij zich goed leek te voelen als we samen waren. Nadat het aantal deelnemers aan de Selectie was teruggebracht tot zes meisjes, leek hij meer gespannen dan toen we met z’n vijfendertigen arriveerden. Misschien had hij gehoopt dat hij meer tijd zou hebben om zijn keus te bepalen. Ik wist dat het door mij kwam dat hij meer tijd nodig had, en daar voelde ik me wel een beetje schuldig over.
Eerste indruk
De Elite herlezen leverde voor mij geen echte verrassingen op omdat ik het meeste nog wel wist van wat er in dit tweede Selectie-boek gebeurt. Toch was ik best wel benieuwd of ik het nog steeds zo goed zou vinden als de eerste keer, want tja… zo’n tweede boek heeft het meestal wel een beetje moeilijk als het om zo’n populaire serie gaat. Zouden de gebeurtenissen in De Elite wel echt zo dramatisch en heftig zijn vergeleken met De Selectie en De One?
Waar het over gaat
America Singer doet nog altijd mee met de Selectie: ze hoort bij de laatste groep meisjes die het hart van prins Maxon willen veroveren. America’s band met de prins wordt steeds hechter, maar tegelijkertijd vindt ze het eng om hem echt dichtbij te laten komen. Ze heeft immers nog steeds niet besloten wat ze nu precies aan moet met haar relatie met lijfwacht en jeugdvriend Aspen, en intussen lopen de spanningen in het paleis hoog op… niet alleen de rebellensituatie, maar ook de concurrentie tussen de meisjes wordt steeds heftiger.
Wat ik ervan vond
In het begin lijkt De Elite toch wel een klein beetje last te hebben van het beruchte second book syndrome: het leest wat minder vlot en de verhaallijn is wat trager dan in het eerste deel. Er wordt veel herhaald van wat er voorafging aan dit boek en dat is niet echt nodig voor een bingereader als ik. Toch blijkt al snel dat dit absolúút geen minder goed boek is, want als er één boek is binnen deze trilogie waarin het schrijftalent van Cass goed duidelijk wordt, dan is het dit deel wel.
Rollercoaster
Want juist als het allemaal een beetje traag en vervelend dreigt te worden, gebeurt er iets waardoor alles in een enorme emotionele rollercoaster verandert. De heftige gebeurtenissen rond Marlee zorgen ervoor dat het verhaal een veel duisterder sfeertje krijgt en dat alles veel minder rooskleuriger wordt. Ineens wil je als lezer eigenlijk helemaal niet meer verder lezen, want alles is als een kaartenhuis in elkaar gestort en wel precies op het moment dat het goed leek te komen… maar nu dreigt niets meer goed te komen en dat is zo verschrikkelijk frustrerend dat het boek gewoon je hele hart breekt. En toch wil je verder lezen – want het móet goed komen… toch? TOCH?
Gevoelig
Daarnaast is er nog iets wat Cass’ schrijfstijl zo uniek maakt dat ze je helemaal aan het boek weet te binden: enerzijds beschrijft ze alles zo gevoelig en levendig dat het een soort sprookje wordt waar je écht in gaat geloven, duister en heftig en toch romantisch en mooi. Anderzijds geeft ze het verhaal ook een enorme laag diepgang door veel open te laten ter interpretatie: zo kom je er in dit boek geleidelijk aan achter wat het nu eigenlijk precies betekent om een prinses te zijn en waarom America daar al dan niet geschikt voor is. Je raakt zo verwikkeld in en gebonden aan het verhaal dat het je gedachten overneemt en dat is gewoon zó goed.
Maxerica
Sowieso heeft dit boek heel veel meer diepgang, bijvoorbeeld in de relatie tussen Maxon en America: niet alleen krijg je veel meer zicht op wat hij doormaakt en welke littekens hij heeft, ook bereiken ze samen een heel nieuw level. Ze komen steeds dichter bij elkaar, gaan steeds meer beseffen dat ze van elkaar houden en voor elkaar willen kiezen… maar tegelijkertijd houden ze elkaar op afstand. Terwijl America uitzoekt van wie ze nu het meeste houdt, probeert Maxon erachter te komen van wie hij zou kunnen houden als America hem in de steek laat… en dan is er nog het feit dat America dankzij Maxon veel meer te weten komt over Illea, waardoor haar ogen worden geopend en ze langzaam maar zeker begint te ontdekken wie ze zelf is. Daarmee wordt een hele mooie basis gelegd voor het derde boek.
Spanningen
Het belangrijkste stukje diepgang komt echter naar voren in de spanningen die heftiger worden. Ik vond het zo mooi om samen met America stukje bij beetje te ontdekken hoe hard en on-sprookjesachtig de wereld van het hof eigenlijk is en hoe fout en schrijnend de kasteverschillen eigenlijk zijn. Het komt heel mooi uit de verf hoe America het steeds moeilijker krijgt, zich steeds minder thuis voelt en meer schaduwen gaat zien, maar tegelijkertijd… argh, tegelijkertijd ergerde ik me ook aan haar gedrag met Maxon en Aspen, hoe ze Maxon blééf bedriegen met Aspen en tussen wal en schip bleef hangen met haar keuze… maar goed. Een noodzakelijk kwaad, zullen we maar zeggen.
Conclusie
De Elite is, hoewel het wat langzaam op gang komt, een mooi tussendeel in deze serie: er komt veel diepgang boven drijven en daardoor wordt een sterke fundering gelegd voor het slotstuk. Een boek dat wat rustiger kabbelt, maar net zo heftig en sterk geschreven is als deel één en hongerig maakt naar meer!
Titel: De Elite (The Elite)
Auteur: Kiera Cass
Serie: The Selection Series #2
Uitgeverij: Van Goor Best of YA
Vertaald door: Hanneke van Soest
Verschenen: augustus 2014
Aantal bladzijden: 256
Beschikbaar als: paperback, ebook, dwarsligger, ebook-bundel
Genre: young adult dystopisch
ISBN: 9789000338368
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
