De Edelstenentrilogie – Kerstin Gier

Drie heerlijk dikke boeken in prachtige kleuren blauw, rozerood en groen. Een heleboel levendige personages met emotionele karaktertrekjes die je laten lachen, sniffen en je adem doen stokken met hun capriolen. Een flinke duit mysteries die de radertjes in je brein op volle toeren trainen, die je laten meedenken met de personages en die alleen al op zich genoeg reden zijn om dóór te willen blijven lezen. Drie boeken. Eén auteur. Leesplezier op zijn best, de Edelstenentrilogie van Kerstin Gier: Robijnrood, Saffierblauw en Smaragdgroen.

Tijdreizen, tienerdrama en turbulente liefdesperikelen
Deze van oorsprong Duitse trilogie speelt zich nagenoeg af in Londen, Engeland. De zestienjarige Gwendolyn Shepherd heeft een allesbehalve normale familie: samen met haar moeder, broertje en zusje woont ze sinds de dood van haar vader in het veel te grote, veel te chique familiehuis bij haar aristocratische grootmoeder lady Arisha, haar excentrieke oudtante Maddy, haar zeurderige, altijd kritische tante Glenda en diens arrogante dochter Charlotte. Die laatste wordt overigens al sinds haar jeugd klaargestoomd voor het zeer delicate beroep van tijdreiziger, want volgens een eeuwenoude profetie is zij de twaalfde en laatste in een cirkel van tijdreizigers. Nogal vreemd dus, vooral als je daarbij optelt dat Gwendolyn zelf al sinds haar jeugd geesten ziet, zoals de schoolgeest James die in de achttiende eeuw overleed aan pokken maar weigert te accepteren dat hij dood is. En eh, alles wordt nog net een tikkeltje vreemder als blijkt dat niet Charlotte, maar Gwen de uitverkorene van de profetie is… Best leuk op zich, want welk meisje wil er nou niet à la Keira Knightley en Kirsten Dunst rondlopen in fabuleuze jurken en walsen met knappe achttiende-eeuwse jongeheren? Maar het is helaas niet zo eenvoudig. Gwen moet samen met de veel te knappe en veel te verwaande Gideon – van de De Villiers-familie, zo’n beetje de vijanden van de Montroses, Gwens familie dus – het verleden doorcrossen om bloed te verzamelen van andere tijdreizigers, zodat de bloedcirkel in de mysterieuze chronograaf – oftewel de tijdmachine – voltooid kan worden zodat zich een zorgvuldig bewaard geheim kan openbaren. Maar wat dat geheim nou precies is… en wat de agenda is van de Wachters – de beschermers van de tijdreizigers – en wat de machtgiste tijdreizger uit het verleden op zijn kerfstok heeft… dat is allemaal nog een hoop gedoe om achter te komen.

Robijnrood
In dit eerste boek maken we kennis met Gwendolyn Shepherd, die al uit een heel vreemde familie komt en wier leven nog eens lekker op z’n kop wordt gezet als blijkt dat zij degene is met het gen van het tijdreizen. Ze probeert zich erdoorheen te slaan en enigszins vertrouwd te raken met alle regels van de chronograaf, de onhebbelijke kostuums en vooral de veel te arrogante Gideon en haar nicht Charlotte, die haar voortdurend de loef af wil steken. Zucht. Keira Knightley zijn is ineens toch niet zo aanlokkelijk meer… het is nog maar de vraag of Gwendolyn dit alles wel aankan, vooral als begint te blijken dat het niet alleen om tijdreizen gaat, maar dat er ook nog geheimen ontrafeld en mysteries opgelost moeten worden.

Zoals bij veel series vind ik dit deel absoluut het beste: er is een heerlijke sfeer waardoor het boek enerzijds lekker wegleest met humor, herkenbare personages en onvoorspelbare plottwisten, maar anderzijds ook leerzaam omdat er veel wordt verteld over de geschiedenis van Londen. Fans van geschiedenis zullen van dit boek genieten: het is romantisch, jeugdig, origineel, vernieuwend en interessant, de personages zijn levendig en karakteristiek en er is een goed uitgewerkte plot.

Saffierblauw
Dit tweede deel is in principe ook zelfstandig te lezen omdat het boek begint met een inleiding waarin verteld wordt wat er in Robijnrood is gebeurd. Waar het in Robijnrood voornamelijk nog ging om het kennismaken met tijdreizen en de voordelen ervan, begint Gwendolyn nu ook kennis te maken met de nadelen. Ze krijgt flinke argwaan over het geheim van de chronograaf en haar mysterieuze opdracht waarover niemand iets wil vertellen. Samen met haar gewiekste vriendin Leslie en Xametrius, een waterspuwergeest die alleen Gwen kan zien, probeert ze meer te weten te komen over het gilde van tijdreizigers. Maar eh, dat wordt nog best lastig wanneer ze als een blok valt voor de knappe Gideon, die haar liefde ditmaal ook nog beantwoordt maar haar heel subtiel weigert te helpen om meer te weten te komen over Gwens familieleden Lucy en Paul, die met een kopie van de chronograaf naar het verleden vluchtten, of over de machtigste tijdreiziger ooit, de graaf van Saint Germain – die Gwen nogal de stuipen op het lijf jaagt. Oh jee.

Dit deel vind ik ook erg leuk om te lezen, vooral omdat je meer te weten komt over wat er in deel 1 al geïntroduceerd werd. Het gaat hier minder om het tijdreizen en meer om de personages en hun achtergronden en onderlinge relaties, wat het boek veel diepte geeft. Schrijfstijl nog even goed.

Smaragdgroen
Dit is het slot van de bestsellertrilogie en hierin moeten alle geheimen ontrafeld, alle vragen beantwoord worden. De ware identiteit en de ware agenda van veel personages worden duidelijk, maar tegelijkertijd is het belangrijker dan ooit dat Gwen haar taak vervult – alleen is ze er zelf inmiddels niet meer zo zeker van wat dat betekent en gaat ze dus nog intensiever op onderzoek uit. Het feit dat ze twijfelt aan haar gevoelens voor Gideon en zijn gevoelens voor haar, maakt het er allemaal niet makkelijker op en ondertussen tikt de tijd door en is de bloedcirkel van de chronograaf bijna voltooid, wat een geheim zal openbaren dat misschien niet geopenbaard mag worden…

Ik vond dit deel toch wel het minst leuke. Het is zeker bevredigend dat er nu antwoorden zijn op veel vragen en toegegeven: de schrijfster heeft het erg goed gedaan met de ontknopende plottwisten. Maar daar staat tegenover dat het allemaal wel wat overtuigender had gekund, het mist aan geloofwaardigheid en het mist de sfeer van het tijdreizen, het mist de humor en de onderlinge energie van de personages. Het is een einde, maar meer een boek dat je leest om achter het einde te komen. Lekker leesbaar is het niet echt meer, omdat je continu aan het nadenken bent omdat je alles wilt blijven snappen en op hetzelfde denktempo wilt blijven als de personages. Een bevredigende ontknoping, dat wel – maar er zaten meer mogelijkheden in die niet optimaal benut zijn. Jammer.

Ken jij deze trilogie al en wat vind je ervan?