De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine – Ransom Riggs

Ik had me er net bij neergelegd dat ik een gewoon leven zou leiden, toen er opeens ongewone dingen gebeurden. De eerste gebeurtenis was een vreselijke schok en zoals alles wat je voorgoed verandert, verdeelde die mijn leven in Voor en Na. Zoals bij veel van de ongewone gebeurtenissen die volgden, draaide het allemaal om één man: mijn grootvader Abraham Portman. Toen ik nog klein was, was opa Portman de meest fascinerende persoon die ik kende. Hij was opgegroeid in een weeshuis, had gevochten in oorlogen, was oceanen overgestoken met een stoomschip en had woestijnen doorkruist op de rug van een paard. Hij had bij het circus gewerkt, wist alles over geweren, zelfverdediging en overleven in de wildernis, en hij sprak minstens drie vreemde talen. Het leek allemaal geweldig exotisch voor een kind dat nog nooit buiten Florida was geweest. Telkens als ik hem zag, smeekte ik hem om mij te vermaken met zijn verhalen. Hij gaf altijd toe en vertelde me zijn verhalen alsof het geheimen waren die hij alleen aan mij kon toevertrouwen.

Eerste indruk

Dit boek heb ik al eens gelezen, een aantal jaar terug toen het nog niet zo bekend was en de vervolgdelen ook nog niet uit waren geloof ik. Ik vond het toen al onwijs bijzonder en goed geschreven en heb niet lang daarna de prachtige hardcover gekocht (ik las het toen als ebook) samen met deel twee, Omhulde stad. Toch was het pas afgelopen maand dat ik besloot de boeken te gaan lezen in de aanloop naar de verschijning van het derde en laatste deel: Bibliotheek der zielen. Ik was onwijs benieuwd of ik het boek nog steeds zo goed zou vinden en had sowieso heel veel zin om de prachtige foto’s te bekijken, die toch minder goed uitkomen als je het boek digitaal leest. Ik kan je verklappen: ik was nog net zo enthousiast, of misschien wel enthousiaster.

Waar het over gaat

Jacob Portman heeft altijd een hechte band gehad met zijn opa, maar hem tegelijkertijd nooit helemaal goed begrepen: de oude man had namelijk nogal wat geheimen. Hij praatte altijd over monsters, liet Jacob vaak de meest bizarre foto’s zien en het was nooit helemaal duidelijk wat voor jeugd hij had gehad. En dan overlijdt opa Portman onder wel heel angstaanjagende omstandigheden. Jacob is vastbesloten uit te zoeken wie zijn opa eigenlijk was en wat er nou precies waar is van de sprookjes en horrorverhalen die hij altijd vertelde en hij reist af naar een eiland voor de kust van Wales. Daar treft hij een verlaten weeshuis, nog meer mysterieuze foto’s, een oude man en vooral veel vragen…

Wat ik ervan vond

Laten we allereerst even een moment stilte in acht nemen voor de werkelijk fantastische vormgeving! Uitgeverij Clavis heeft duidelijk kosten noch moeite gespaard: de omslag is uniek, de bladzijden zijn rijkelijk bewerkt en versierd en de foto’s komen echt helemaal tot leven. Dit boek moet je echt in de kast hebben staan, je kunt het prima als ebook lezen maar zorg ervoor dat je de foto’s echt even op paper kunt bekijken: ze zijn zó mooi, zó bizar en zó intrigerend! Ik kan bijna niet geloven dat Riggs ze gewoon zo heeft gevonden, ze passen namelijk echt perfect bij de plot en bij de scènes. Je moet er maar niet te veel over nadenken waarom iemand dit soort foto’s zou willen maken of hebben.

Dan de schrijfstijl: wow, wat kan Riggs schrijven. Het lijkt op het eerste gezicht niet zo bijzonder wat hij doet, maar als je er eenmaal aan gewend bent is het bijna poëtisch wat hij doet: hij creëert namelijk een hele eigen wereld waar je echt in moet geloven en die tegelijkertijd heel realistisch is. Het heeft iets sprookjesachtigs, iets mystieks… het is heel ongrijpbaar, maar je wordt er echt door meegezogen. Eigenlijk alsof je gewoon helemaal in de wereld van die rare foto’s wordt meegesleurd, zo voelt het vooral. Het hele sfeertje heeft zo’n gevoel: het is bizar, het is een soort duister sprookje, het is iets magisch en tegelijkertijd luguber en een beetje raar… maar ook echt betoverend.

De plot zit ontzettend goed in elkaar. Het blijft interessant, er zit een tempo in waardoor het nooit traag wordt en je wilt voortdurend méér, méér, méér weten en méér beleven. Dat is echter nog niets vergeleken bij de fantastische personages: niet alleen komt Jacob heel goed uit de verf door zijn uiterst persoonlijke en goed te identificeren perspectief, ook word je gewoon helemaal verliefd op alle bewoners van het huis van mevrouw Peregrine. Zijzelf is een kruising tussen Mary Poppins en Nanny McPhee: ze is magisch en fantastisch maar ook ontzettend menselijk en fascinerend. En de kinderen… wat ze kunnen is al geweldig, maar Riggs is er ook nog eens in geslaagd hun karakters uniek te maken. Ze schommelen als het ware tussen verleden en toekomst en daar passen hun denkbeelden en daden echt perfect bij. Ze hebben humor, je voelt enorm met ze mee en ze zijn gewoon zo ontzettend écht dat het een heel raar idee wordt dat ze daar met z’n allen in dat huis zitten, met hun bizarre gaven en min of meer betekenisloze tijdsbesteding.

Sowieso vind ik de thema’s in dit boek best wel beklemmend: het heeft iets van apartheid en sociale isolatie dat die mensen die ‘’anders’’ zijn daar op zo’n eiland zitten, afgeschermd van het echte leven en van de maatschappij, en dat kun je best wel koppelen aan de Holocaust en ook aan wat er nu gebeurt met vluchtelingen en asielzoekers. Het heeft iets heel tragisch en zelfs iets hartverscheurends en Riggs heeft dat op zo’n spannend en aangrijpend tot leven gebracht dat ik echt af en toe moest slikken.

Toch heb ik ook nog wel wat kritiek, iets waardoor het boek me af en toe niet helemaal wist te pakken. Het mist soms wel een beetje overtuiging: sommige dingen waren een beetje té vergezocht en ik had ook wat momenten dat ik helemaal niet goed kon volgen hoe de vork nou in de steel zat, en dan mis je toch wel iets. Sommige dingen worden later wel duidelijk, maar het is toch best complex en soms raak je de draad een beetje kwijt. Daar komt nog bij dat de schrijfstijl soms wel wat langdradig wordt, hoewel dat meestal gevolgd wordt door een hoop heel intrigerende gebeurtenissen. Het einde is bovendien heel sterk: ik wist wat de ontknoping zou zijn maar ik vind dat de verhaallijn van dit eerste deel heel mooi afgerond wordt, niet met zo’n enorme cliffhanger maar gewoon met een soort subtiele ‘’er is nog meer’’ en dat is ook wel eens fijn.

Conclusie

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine is een onwijs goed boek waarin een hele unieke wereld vol kleurrijke personages tot leven komt. Het is ijzersterk geschreven en sleept je helemaal mee, maar je moet er wel in geloven en je hoofd erbij willen houden.

Titel: De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine (Miss Peregrine’s Home for Peculiar Children)
Auteur: Ransom Riggs
Serie: Mevrouw Peregrine #1
Uitgeverij: Clavis
Aantal bladzijden: 336
Verschenen: juli 2013
Genre: young adult fantasy
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |