Dat ene waarvan je niet weet van wie je het hebt…

Ik heb nooit veel op gehad met sport. Dat komt natuurlijk vooral doordat mijn lichaam niet echt geschikt is om te sporten, maar ook omdat ik er gewoon helemaal niets mee heb. Ik had wel een tijdje zwemles, kreeg op school een paar keer les in streetdance en yoga, maar verder… verder is er eigenlijk maar één sport die me echt aantrekt. Waarschijnlijk heb ik het een beetje van mijn vaders familie, want daar zit iemand in die op een boerderij heeft gewoond en gewerkt. Ik ben namelijk dol op paarden en paardrijden. Ik heb er altijd al een soort zwak voor gehad, maar pas sinds vierenhalf jaar ben ik er echt mee bezig.

Het is namelijk zo dat er slechts een beperkt aantal maneges is in Nederland die geschikt zijn voor mindervaliden. En er is er maar eentje in Rotterdam: toen ik daarheen wilde toen ik jonger was, bleek er een enorme wachtlijst te zijn. Pas jaren later, op mijn dertiende, kwam ik er via mijn revalidatiearts toch binnen. En sindsdien heb ik er nooit meer weg gewild: het is een van de weinige plekken waar ik een beetje contact heb met de wereld buiten thuis en waar ik actief bezig kan zijn. Het is ook gewoon een plek waar ik me op mijn gemak voel en waar ik leuke dingen kan doen. De mensen zijn ontzettend aardig en solidair en hoewel ik in een groep zit met maar weinig leeftijdsgenoten, is het ook gewoon gezellig om te rijden met mensen die het net zo leuk vinden als ik.

Nu vraag je je misschien af, hoe rijd je dan? Je kunt immers niet lopen en voor paardrijden heb je toch wel redelijk veel beenspieren nodig? Ja, dat klopt, daar heb je gelijk in. Maar op mijn manege kan in principe iedereen paardrijden, of je nou spastisch bent, blind of verlamd. Het is namelijk zo dat er vrijwilligers zijn die als begeleiders naast de paarden lopen. Ze kunnen de paarden sturen of de ruiter een beetje vasthouden voor de veiligheid, het is maar net wat je als ruiter het meeste nodig hebt en het prettigste vindt. In mijn groep zitten ruiters met verschillende beperkingen die ook op verschillende niveaus zitten qua vaardigheden: sommigen kunnen niet draven en niet zelf sturen, maar genieten wel ontzettend van het rijden. In de vierenhalf jaar dat ik er nu ben, heb ik eigenlijk alles geleerd wat je moet leren om te kunnen rijden: sturen, draven, aansporen etc. Ik kan het vaak niet helemaal zelf omdat het me meestal aan kracht in mijn benen ontbreekt en omdat mijn pony toevallig erg eigenwijs is, haha. Ik heb in mijn tijd bij de manege maar op twee pony’s gezeten: Twanko is een twintigjarige New Forest op wie ik bijna elke week rijd: hij is de meest betrouwbare en heel erg lief, maar hij kan ook echt ontzettend koppig en eigenwijs zijn, haha. Ook heb ik een paar keer op de tweeëntwintigjarige Shetlander Biba gereden, ook ontzettend leuk en lief maar wel heeeeeel anders dan Twanko, er zit toch best een groot verschil in hoogte en grootte!

Voor ruiters die minder kunnen, meer beperkingen hebben en/of ”zwaarder” gehandicapt zijn, heeft de manege ook mogelijkheden. zo is het mogelijk dat iemand anders ook op het paard zit wanneer een ruiter niet alleen kan zitten, beschikt de manege over een tillift en is er sowieso een perron waarvoor de paarden komen staan zodat je niet zelf op hoeft te stijgen, maar gewoon je been eroverheen kunt zwaaien. Wanneer de weersomstandigheden het maar even toelaten, wordt er een buitenrit gemaakt in het supermooie en heel grote omliggende park, en anders zorgen de enorm aardige instructeurs ervoor dat het binnen ook leuk wordt, met hindernissen en gymnastiekopdrachten of spelletjes. De manege heeft echter dringend behoefte aan nieuwe vrijwilligers omdat er maar weinig beschikbaar zijn en de lessen voor mindervaliden niet zonder vrijwilligers kunnen. Ook is het budget van de manege niet heel erg groot. Als je dit nu leest en je bent toevallig nog op zoek naar een baantje als vrijwilliger, kijk dan vooral eens even op de website van Manege De Hazelaar! Je zou ze er enorm mee helpen!