Dans met mij – Jojo Moyes

Haar gele jurk, oplichtend in de schemering, zag hij eerder dan haar; een baken aan het eind van de stallen. Hij bleef even staan want hij wist niet of hij zijn ogen wel kon vertrouwen. Toen ging haar bleke arm omhoog en boog Gerontius zijn elegante hoofd over de staldeur om het lekkers dat ze hem voorhield aan te nemen, en met ferme passen, half rennend, liep hij op haar af. De stalen neuzen van zijn laarzen tikten tegen de natte keien. ‘Je bent er!’

Eerste indruk

Inmiddels heb ik alle Moyes-boeken gelezen die er in het Nederlands vertaald zijn. Voor jou is mijn absolute favoriet, maar ook Vier plus één vond ik erg leuk en lekker feelgood. Maar hoe graag ik het ook wilde – heel graag – De laatste liefdesbrief en Portret van een vrouw vielen tegen. De eerste was langdradig en traag, bij de tweede vond ik de compositie heden-verleden niet mooi. En nu ik Dans met mij heb gelezen, denk ik dat ik weet waarom.

Waar het over gaat

Natasha is een jeugdadvocaat die al flink wat kinderen hun rechtszaak heeft laten winnen, maar haar eigen huwelijk met fotograaf Mac kan ze niet redden. Ze staan op het punt officieel te scheiden, maar dan ontmoet Natasha Sarah, een meisje dat sinds de hersenbloeding van haar opa alleen in een krakkemikkig flatje in een achterstandswijk woont. Zonder er echt over na te denken, neemt Natasha het meisje in huis. Maar Sarah, een paardenmeisje in hart en nieren, heeft geleerd voor zichzelf op te komen en te knokken voor de droom die zij en haar gesloten opa al zolang koesteren. Ze besluit al snel samen met haar heroïsche paard Boo het heft in eigen handen te nemen, niet wetende dat ze Natasha daardoor in een ongekend lastig parket plaatst.

Wat ik ervan vond

Ik vind het heel erg jammer om te moeten toegeven, maar ik vond dit boek echt een teleurstelling. Het heeft me meer dan een maand gekost om het uit te lezen en dat is wel gelukt, maar echt met moeite. De hoofdstukken waren zo ontiegelijk lang… en het verhaal schoot gewoon niet op. Het voelde heel erg traag en langdradig, er gebeurde eerst heel lang niets voordat er iets interessants gebeurde – en dat was dan ook héél snel weer voorbij. Mijn aandacht dwaalde tijdens het lezen constant af, ik vond het grootste deel van het verhaal gewoon niet boeiend. Terwijl de schrijfstijl wel mooi is zoals we van Moyes gewend zijn: romantisch en levendig, warm, met een bijzondere insteek… maar oh, die compositie. Die sloeg zo ontzettend de plank mis.

Mooi verhaal

Het verhaal is mooi. Echt wel. Ik bedoel, aan het begin had ik nog goede hoop omdat het begon met Henri Lachapelle en zijn tijd bij La Cadre Noir (een prestigieuze Franse rijschool). Dat was zo mooi, zo sfeerrijk en bijna magisch geschreven dat ik daar echt heel erg door geboeid werd. En de plot bevat absoluut elementen die echt bijzonder zijn. Ik heb genoten van de beschrijvingen van de chemie die Sarah heeft met haar paard Boo, van haar gedrevenheid en van de hartverwarmende en toch bijna pijnlijke band tussen haar en haar opa. Dat zijn dingen waar Moyes goed in is: verhaalelementen die je echt raken, die tot de verbeelding spreken. Dat vond ik mooi, net als het feit dat Moyes voor een mooi, idyllisch happy end heeft gezorgd.

Clichés

Toch mankeerde er ook veel aan het verhaal. Dat er iets met Sarahs opa zou gaan gebeuren, zag ik van mijlenver aankomen. Dat het niet goed met haar zou gaan op de manege ook. Dat er sprake zou zijn van een stukgelopen huwelijk tussen Natasha en Mac was ook wel heel erg voorspelbaar. En datzelfde geldt voor de personages. Hoe graag ik Natasha ook wilde begrijpen, ik vond haar gewoon heel erg koud en kil en egocentrisch en ik ergerde me aan haar. Sarah vond ik op heel veel momenten veel te kinderlijk en irritant. En de andere personages waren gewoon zulke typetjes… er zat geen diepgang in. De personages die ik aardig en interessant vond, zaten het minste in het verhaal (Sarahs opa en zijn vriend cowboy John). En als je een paard boeiender gaat vinden dan zijn baasje… dan klopt er iets niet helemaal in een boek.

Van twee walletjes

Ik heb geprobeerd te bedenken waardoor het komt dat ik boeken als Voor jou en Vier plus één wel heel leuk en fijn vind, maar dat ik me tijdens het lezen van De laatste liefdesbrief, Portret van een vrouw en Dans met mij vooral zit op te vreten omdat ik dingen ergerlijk vind. Misschien heeft het te maken met het feit dat Moyes in veel gevallen van twee walletjes probeert te eten: een modern én historisch verhaal verweven. Soms werkt dat goed, maar… in haar geval is het contrast te groot. De hoofdpersonen in beide tijden verschillen te veel van elkaar. Ze is goed in historische verhalen, maar de verbinding met het heden legt ze er te dik bovenop, om zo’n ontwikkeling maar expliciet genoeg te maken. Terwijl… als ze kiest voor gewoon alleen roman, zoals bij die twee feelgoodromans… het tot heerlijke boeken leidt.

Conclusie

Dans met mij viel tegen. Ik mocht de personages niet, het verhaal was veel te langdradig en te traag en de mooie elementen zijn niet voldoende gebruikt. Toch is het bij vlagen wél een mooi boek, dankzij de romantische en bijzondere insteek. Maar het was niet genoeg om ook een góed boek te zijn, helaas. Misschien komt het doordat het boek al wat minder recent is of heeft Moyes gewoon het idee dat ze zo moet schrijven… maar ik vind het heel jammer. Hoewel ik wel uitkijk naar volgende boeken van deze schrijfster die vertaald gaan worden, want tja… het blijft Jojo Moyes. En haar boeken hebben toch altijd wel iets. Maar dit is niet mijn favoriet.

Titel: Dans met mij (The Horse Dancer)
Auteur: Jojo Moyes
Vertaald door: Anna Livestro
Uitgeverij: De Fontein
Verschenen: oktober 2016
Aantal bladzijden: 496
Genre: roman
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789026141386
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij De Fontein, bedankt voor het recensie-exemplaar!