Column: Voorlezen is leuk!

Toen ik op de basisschool zat, deed ik een keertje mee met een soort talentenjacht: ik las voor uit het boek Lotje in de dierentuin – één van mijn favoriete boeken. Volgens mij heb ik er geen prijs mee gewonnen toen, maar ik weet nog wel dat ik het heel leuk vond en dat het me ook heel makkelijk afging. Flashforward naar een jaar of tien later en ik begin al te huiveren als iemand suggereert dat ik moet voorlezen: nee dat kan ik niet, dat vind ik niet leuk. De reden? Mijn slechtziendheid, want ‘’die zorgt ervoor dat ik het niet goed zie en struikel over mijn woorden.’’ Om die uitspraak moet ik nu best wel een beetje grinniken. Want, nu ik voor de klas sta, vind ik voorlezen eigenlijk best leuk!

De magie van voorlezen

Het is natuurlijk ook een beetje gek, dat je docent Nederlands bent (of wordt) en niet van voorlezen houdt. Ik vond altijd dat mijn excuus daarvoor best goed was, want als je slechtziend bent, is voorlezen nu eenmaal lastiger. Toch is het niet onmogelijk. En als je lesgeeft aan leerlingen die zelf ook slechtziend zijn, dan is klassikaal een boek vóorlezen een logischere keuze dan klassikaal een boek zélf lezen. Daarnaast weet ik dat middelbare schoolleerlingen voorlezen over het algemeen écht nog wel leuk vinden, zeker als manier om tot rust te komen aan het begin of einde van de les. Het heeft iets warms, iets prettigs, iets magisch, dat voorlezen.

Kan ik wel voorlezen?

Het was een vrij impulsieve keuze toen ik besloot om met de klas 2C van Mirjam Mous te gaan lezen. Al vrij snel wist ik dat ik het boek waarschijnlijk zou moeten voorlezen en daarom lette ik ook op de grootte van het lettertype toen ik het boek kocht – want een groot lettertype voorlezen is makkelijker dan een kleine, zeker met mijn slechte ogen. Ik vroeg me ook echt af of het wel zou lukken: zou het geen fiasco worden, zouden ze me niet gaan uitlachen om mijn erbarmelijke voorleeskunsten? Is het wel een goed idee? Kán ik het wel, dat voorlezen?

Waarom niet?

Eigenlijk besloot ik om het gewoon te doen. Gewoon de gok wagen. Kijken hoe het gaat. Oké, ja, voorlezen is iets anders dan zelf lezen. Maar… als een lettertype groot genoeg is om met gemak zelf te kunnen lezen, waarom zou het voorlezen dan niet lukken? En dus ging ik er gewoon mee aan de slag. Ik liet de leerlingen kiezen uit dit boek en een ander boek (De zee zien van Koos Meinderts), las de flaptekst voor en toen het eerste hoofdstuk. En daarna nog een. Omdat het al meteen zo spannend begon.

Groot succes

En weet je wat ik merkte? Dat het me eigenlijk heel goed af ging. Misschien door het grote lettertype, misschien door de toegankelijkheid van het boek, maar het ging gewoon goed. Ik had er geen enkel probleem mee, vloog door de bladzijden heen en was niet eens zo bezig met het voorlezen zelf, veel meer gewoon met het verhaal en de leerlingen. Die leerlingen, die hingen ook best wel aan mijn lippen. Ze waren stil. Ze luisterden. Ze vonden het echt spannend. Eigenlijk was het best een groot succes en helemaal niet moeilijk! Blijkbaar heb ik er best een beetje talent voor.

Lekker voorlezen

Dus nu is het een ritueel geworden, dat voorlezen. Steeds aan het begin van de les, terwijl de computers langzaam wakker worden en opstarten, lees ik een hoofdstuk voor uit het boek over een bom aan boord van een bus vol leerlingen. We praten er even over na voordat we met de les beginnen en soms gebruik ik de inhoud van het hoofdstuk ook daadwerkelijk ín de les. En ik vind het net zo spannend als de leerlingen, ik vind het leuk om te lezen en intussen hun gedrag in de gaten te houden, ik vind het geweldig om te zien hoe gefascineerd ze zijn en hoe ze meedenken. En het is helemaal niet moeilijk. In ieder geval niet zo moeilijk dat een beetje leesvoorbereiding het niet kan verhelpen. Ik vind het fijn, dat lekker voorlezen!

Vind jij voorlezen leuk?