Vivian Nog maar acht dagen geleden werd de wereld opgeschrikt door het bericht over de dood van muziekicoon David Bowie. Heftig natuurlijk, maar voor iemand van mijn generatie niet echt heel indrukwekkend: ik zou geen enkel nummer van hem kunnen noemen. Nee, veel schokkender was voor mij – en voor velen met mij – de dood van Alan Rickman. De acteur die jarenlang de rol van Severus Snape vertolkte in de iconische Harry Potter-films, die ons aller hart veroverde met zijn acteertalent en persoonlijkheid, is niet meer. De man die ook bekend was van films als Love Actually, Sense and Sensibility en Perfume: The Story of a Murderer is op 69-jarige leeftijd, enkele weken voor zijn 70ste verjaardag, overleden aan kanker. De Harry Potter-wereld huilt. En ik ook.
Als ik denk aan Alan Rickman, dan denk ik aan Sneep. Aan zijn slierterige, vettige haar en bodemloze ogen en zijn gegroefde gezicht, het uiterlijk dat zo perfect klopte met de beschrijvingen van Rowling. Ik denk aan zijn stem waar ik altijd kippenvel van kreeg en aan de hekel die ik aan hem had in de boeken en films… tot het moment waarop zijn verhaal eindelijk ontrafeld werd, toen kreeg ik zo ontzettend veel bewondering voor hem en werd het een held. Rickman wás Sneep gewoon, in hart en nieren. Zelfs zo erg dat ik hem nauwelijks herkende als ik hem zag in een andere rol. Hij was een icoon, een icoon dat niet weg te denken is uit de Potterfranchise. Gewoon niet. Dankzij hem (en natuurlijk dankzij Rowling) zijn we allemaal van het personage gaan houden.
Het is verschrikkelijk dat hij, de man die altijd heeft gezegd op zijn 80ste in zijn schommelstoel de Potterboeken te zullen lezen, nu dood is lang voordat die wens bewaarheid heeft kunnen worden. Het is überhaupt verschrikkelijk dat een man die zo’n iconische bijdrage heeft geleverd aan de filmwereld er niet meer is, dat we niet meer mogen genieten van zijn talent en karakter. Maar hij zal herinnerd worden, door de manier waarop hij Sneep vertolkte maar ook simpelweg door wie hij was, door zijn loyaliteit aan de Potterfranchise en door de persoon die hij simpelweg was. Van zijn afscheidsbrief aan de wereld van Harry Potter tot de hilarische blooperfilmpjes waarin hij altijd te zien is: Rickman was er, hoorde er, veroverde onze harten.
En nu rouwt de Potterwereld om hem. Misschien een klein beetje overdreven, want sommigen reageren in mijn ogen alsof het personage zelf echt leefde en is gestorven, terwijl Sneep technisch gezien al lang geleden is gestorven: hij stierf toen Rowling die woorden op papier zette. Maar alles wat fans en collega’s momenteel doen om hem te herdenken, is prachtig. Het is prachtig omdat Alan Rickman onderdeel is geweest van onze jeugd, omdat hij Sneep voor ons wás en omdat Sneep in zekere zin onze held was, en dus was Alan dat ook. Dat fans in het Harry Potter-park in Amerika hun toverstokken omhoog houden als eerbetoon, en dat ze bloemen (zelfs lelies) achterlaten bij zijn deur in het kasteel, is prachtig. Dat ze met elkaar praten over wat hij betekende, over Sneeps hiernamaals en over het beroemde Always… –citaat is prachtig. Laten we dat vooral blijven doen, want het is wat Alan Rickman verdient na alles wat hij heeft gedaan. Hij was een geweldige acteur en een geweldige Sneep en hij had nog heel lang moeten leven. Goodbye, professor.
Wat heeft de dood van Alan Rickman met jou gedaan?
Ik heb er op RabbitBookz ook een kort stukje over geschreven. Snape was dood, maar ik heb nooit aan de Harry Potter wereld gedacht zonder hem. Toen hij werd vermoord, dacht ik even: “eindelijk”, maar toen Harry naar de Hersenpan toerende om de herinneringen te bekijken en we erachter kwamen wat de échte Snape was, brak er echt iets. Telkens als ik aan Snape denk zie ik Alan Rickman voor me. Niks aan te doen. En telkens als ik Alan Rickman zag, dacht ik aan Snape. Eigenlijk leefde Snape nog een beetje voort in Alan Rickman. Ook dat is nu voorbij.
Ik was ook een grote fan van de muziek van David Bowie, dus dit was een soort dubbele schok. Twee idolen, verdwenen.
Wat mooi geschreven. Ik hoorde het nieuws toen ik net was aangekomen op mijn vakantiebestemming. Ik was echt geschokt en geloofde het eerst niet. Ik vind het echt enorm verdrietig. ‘Gelukkig’ ben ik de boeken nu aan het lezen, maar het voelt wel heel anders als ik over Sneep lees nu ik weet dat Alan Rickman is overleden. 🙁
Toen ik het eerst hoorde geloofde ik het niet zo, deels omdat natuurlijk David Bowie vlak daarvoor was overleden op 69-jarige leeftijd aan kanker; ik dacht dat iemand gewoon de verkeerde naam in het artikel had gezet of zoiets. Voor het eerst is er een beroemdheid overleden die ik zelf ontmoet heb, dus dat voelde een beetje raar? Ik ben zelf persoonlijk nooit een grote fan geweest van Snape, maar Alan’s vertolking van de rol maakte het wel een stukje fijner om hem te zien in de films (en het gaat nu heel raar worden om hem in de films te zien). Ik heb me de rest van die dag ook best wel klote gevoelt. (En ik moet even zeggen dat die quote over dat ‘ie op 80 jarige leeftijd nog de HP boeken zou lezen niet echt van hem is; door een misverstandje denkt iedereen namelijk van wel maar het is gewoon een quote van een fan).
Wat heb je dit mooi verwoord Vivian.
Wat een super mooie column – ik krijg er helemaal kippenvel van..
Mooi geschreven! Ik vond het best heftig. Maar hij blijft voor altijd in ons hart!