Column: Nah voor NA-series

Een hele tijd lang moest ik niets hebben van het New Adult-genre: teveel seks, teveel drama, teveel gedoe – zo dacht ik. Tot ik Onverminderd van Rebecca Yarross las, en vervolgens Stuk van jou van Sophie Jackson, Wacht op mij van J. Lynn en mijn absolute favoriet Misschien ooit van Colleen Hoover. Vooral dat laatste boek deed me beseffen dat echt niet alle New Adults hetzelfde zijn, dat ze vaak wel degelijk een goed verhaal en goede personages en thema’s bevatten en een echt mooi beeld geven van het leven als twenty-something. Hoewel het nog steeds niet mijn favoriete genre is, kan ik de boeken tegenwoordig wel waarderen en dat is fijn. Maar er is één ding dat me nog tegen de borst stuit aan het NA-gebeuren, iets wat ik nah vind. Het feit dat ze in series komen.

Nieuw perspectief

Met series heb ik helemaal geen probleem: sterker nog, ik vind het fijn om erover te lezen. Maar dan moet het wel echt een serie zijn: met dezelfde personages en hetzelfde verhaal op een nieuwe dimensie, óf met compleet nieuwe personages en een bijrol voor de oorspronkelijke personages plus één rode draad. Dan vind ik het prima, echt. Maar wat er met New Adult-series gebeurt, is dat het steeds nieuwe verhalen zijn… die toch eigenlijk allemaal hetzelfde zijn. Verhalen met een nieuw perspectief, maar eigenlijk het oude perspectief in een nieuw jasje.

Dezelfde personages

Het zijn namelijk steeds de ‘’bijrolpersonages’’ die centraal staan in die volgende boeken. De beste vriend van de mannelijke hoofdpersoon. De zus van de vrouwelijke hoofdpersoon. De ex. De broer. De collega. Personages die in het oorspronkelijke boek náuwelijks worden opgevoerd, maar genoeg om een pietsje nieuwsgierig naar ze te worden. Personages die vervolgens een eigen boek krijgen met een eigen zoektocht naar liefde en identiteit en geluk.

Waarom ik het niks vind

Ik snap best wel dat het leuk kan zijn, hoor. Echt wel. Als je die bijfiguren echt in je hart sluit tijdens het lezen en je wilt súpergraag ontdekken wie zij zijn en wat zij willen, dan denk ik dat het heerlijke boeken zijn, zeker omdat je je erin kunt blijven verdiepen. Maar… ik vind het gewoon eigenlijk niks. Ik word er vooral moe van, want je blíjft gewoon aan de gang en hoewel er best wel vernieuwing in zal zitten, is elk boek uiteindelijk hetzelfde. Ik wil een serie lezen omdat ik benieuwd ben naar hoe het verder gaat met de hoofdpersonen, en eigenlijk niet omdat de supporting characters me nou zo enorm boeiden. Hun verhaallijn is nooit waar ik me op focus, ik vind vaak dat ze een beetje opvulling zijn: oppervlakkig, soms wat stereotypisch… niet altijd, maar het boeit me dan gewoon niet genoeg en ik associeer dat soort serieformules snel met uitmelking. Ik bedoel, kijk naar de Wait For You-serie van Jennifer Lynn: dat gaat al heel lang door.

Onbereikbaar

Misschien spreek ik mezelf tegen, want ik heb onlangs wél Onbereikbaar van Rebecca Yarross gekocht, het vervolg op Onverminderd. In dat boek staat Jagger centraal, de vriend/huisgenoot van Josh. Hoewel ik hem in het eerste deel echt niet zo bijzonder of boeiend vond, spreekt het verhaal over hoe hij verliefd wordt op een meisje met een hartprobleem en een bucket list me wel erg aan. En het is ook een beetje een uitprobeersel, om te zien hoe die series nou echt zijn. Natuurlijk heeft het ook veel met de schrijfstijl te maken, maar over het algemeen trekken deze boeken me gewoon niet. Misschien ook omdat die bijfiguren soms op zo’n bepaalde manier worden neergezet, alsof alles bij hen om seks draait bijvoorbeeld – dan hoef ik het al echt niet te lezen. Maar goed, ik ga het met dit boek een kans geven. En misschien dat ik dan ook nog wel voor het vervolg op Stuk van jou ga. Of voor de andere boeken van Jennifer Lynn. Maar ik denk het niet. Geef mij maar goeie standalones of boeken die ik ook echt als standalone kan zien.

Lees jij graag New Adult-series?