Column: Nadenken doet waarderen

Ik heb het inmiddels al heel vaak gezegd: vóór ik begon met boekbloggen, las ik eigenlijk heel anders dan nu. Ik las een boek, noteerde er iets over in mijn boekenboekje, beoordeelde het op Goodreads en dat was dan dat: in sommige gevallen schreef ik er een blog over op mijn persoonlijke blog, maar meestal ging ik gewoon zo verder naar het volgende boek. Terwijl ik nu nog veel langer met een boek bezig blijf door het te recenseren en die recensie vervolgens te promoten. Het boek komt veel meer in mijn systeem te zitten en ik raak er veel meer van doordrongen wat het voor boek was en wat ik ervan vond. En ik heb er nog heel lang over nagedacht wat het precies is waardoor dat zo is, waardoor het langer duurt voor ik echt helemaal ‘’klaar’’ ben met die boeken. En ik weet het inmiddels.

Boekbesprekingen

Mijn recensies zijn niet de enige manier waarop ik actief bezig ben met het verwerken van boeken: dat gebeurt ook tijdens boekbesprekingen bij colleges. We lezen een hoog aangeschreven boek en praten er vervolgens over, bijna als een soort leesclub, maar dan met als doel dat we tot de diepere lagen van het boek kunnen doordringen, gaan begrijpen hoe het boek in elkaar zit en wat de schrijver precies heeft gedaan. En tijdens zo’n college bedacht ik het. Waarom we die boekbesprekingen houden, naast dat het goed is om ons literatuurbesef te ontwikkelen. Waarom boekenwurmen van leesclubs houden, naast dat het gewoon leuk is om met andere boekenfans over een boek te praten. Waarom we recensies schrijven, naast dat het fijn is om te schrijven en een boodschap de wereld in te sturen. Waarom we dat allemaal doen, in plaats van een boek dicht te slaan en het min of meer te vergeten.

Nadenken doet waarderen

Ja, eigenlijk klinkt dat heel logisch, toch? Hoe meer je echt nadenkt over een boek, het hoe en waarom van het verhaal en de personages en de stijl en de thema’s, hoe meer het boek echt gaat leven, hoe meer bewondering je krijgt voor de auteur die dat toch allemaal maar in elkaar heeft weten te draaien. Je gaat het steeds meer waarderen, omdat je dingen gaat zien waar je eerst helemaal niet bij stil hebt gestaan, omdat de diepere laag boven komt drijven en je ineens beseft dat er nog veel meer in het verhaal zit dan je aanvankelijk dacht. En dan ga je het vanzelf meer waarderen.

Het beste eruit halen

Dat is ook wat ik merk tijdens het schrijven van een recensie: ik ben dan zo bezig met uitpluizen, analyseren en afwegen van alle elementen en het in woorden vatten wat ik er eigenlijk van vind dat ik op dat moment pas echt goed merk wat ik van een boek vind. Dan pas ontdek ik waar voor mij de minder sterke punten liggen en wat echt de wauw-factor was van het boek. Dingen die ik tijdens het lezen niet eens besefte, maar die boven komen drijven tijdens het reflecteren op het boek. Af en toe heb ik het idee dat ik er misschien wel té diep in duik, maar ik krijg er wel altijd echt een kick van als zoiets gebeurt, als ik ineens een YES DAT IS HET-moment ervaar dat perfect omschrijft wat mijn gevoel is bij het boek. En dán, dan is mijn missie geslaagd en heb ik echt het gevoel dat ik het allerbeste uit het boek heb weten te halen. En dat lukt eigenlijk altijd wel.

Herken jij het, dat je een boek steeds meer gaat waarderen naarmate je er meer over nadenkt?