Eén van de redenen waarom ik het zo fijn vind om te lezen, is dat sommige boeken je zo ontzettend kunnen raken. Personages die uit het leven gegrepen lijken te zijn, verhalen die op zo’n bijzondere manier verteld worden en een schrijfstijl die je nog heel lang bijblijft: ik hou ervan. Meestal is het heel makkelijk voor mij om een boek weg te leggen en iets anders te gaan doen, of om na het uitlezen van het ene boek vrijwel meteen door te gaan met het volgende. Maar er zijn boeken waarbij dat absoluut niet het geval is. Van die boeken die nog heel erg lang door je hoofd blijven spoken.
Niet kunnen stoppen met lezen
Ik had het bij Alles wat je lief is van Nicola Yoon: over een boek van driehonderd bladzijden doe ik meestal een dag of drie, vier, maar dat boek las ik in twee dagen uit omdat ik gewoon ineens al aan de honderd bladzijden zat: het sleurde me mee. Zo zijn er nog wel meer boeken waarin je begint en er vervolgens achter komt dat je ineens al de helft van het boek erop hebt zitten en het ook nog eens drie uur later is. Boeken die je helemaal opslokken en je volledig in hun ban krijgen zo gauw je erin begint te lezen: dat is zo’n bijzondere ervaring.
Niet lezen, wel fantaseren
Iets waardoor ik ook altijd merk dat ik een boek echt goed vind, dat het echt tot mijn systeem is doorgedrongen, is als ik erover blijf nadenken als ik niet aan het lezen ben. Voor het slapengaan, tijdens het tandenpoetsen, tussen het huiswerk en bloggen door, in de auto – ik herbeleef interessante scènes, voer hele gesprekken met de personages of herschrijf juist de momenten die anders hadden gemoeten. Ik heb in mijn hoofd al hele fanficties klaar over bijvoorbeeld De Selectie en Twilight. Of fantaseren dat ik zelf in het verhaal zit, zelf meedoe aan de Selectie, zelf verliefd word op Maxon, zelf op Zweinstein rondloop… heerlijk. Vind ik echt fijn.
Erover blijven nadenken
Het meest indrukwekkende leesgevoel vind ik het niet helemaal kunnen loskomen van een boek. Dan is het uit, maar had je het liefst nog twintig hoofdstukken, nog honderd bladzijden willen lezen. Dan zit je nog steeds in je hoofd met die gigantische cliffhanger, die fenomenale plottwist, die huiveringwekkende onthulling. Misschien is het een teken dat het boek niet helemaal goed is afgerond… of dat het simpelweg heel veel indruk op je heeft gemaakt. Ik heb dat vooral vaak bij boeken die iets bizars hebben, iets waar je nekharen nog net niet van overeind gaan staan en wat tegelijkertijd enorm fascinerend is.
Bewondering
Voor mij is dat een teken dat de geest van de auteur dan zo briljant en misschien een beetje verknipt is en daar heb ik enorm veel bewondering voor, als je zó kunt rommelen met het hoofd van een ander, als je zó op het gevoel kunt spelen en iemand zó mee kunt sleuren… wauw. Maar het is ook altijd wel heel apart, zo’n boek dat letterlijk bij je blijft spoken.
Welk boek bleef bij jou door je hoofd spoken?