Bron

Cinderella is misschien wel de meest klassieke Disney-film van allemaal, hoewel ik sneller denk aan Beauty & the Beast of The Little Mermaid. Maar, eerlijk is eerlijk: al die classics zijn inmiddels behoorlijk verouderd. Natuurlijk, ze zijn tijdloos en zullen altijd magisch blijven, maar Disney is tegenwoordig toch erg duidelijk op zoek naar nieuwe invalshoeken, nieuwe magie. Ze lijken zich te verplaatsen van de jonge doelgroep naar een meer volwassen publiek: dit is na Maleficent de tweede live action-film gebaseerd op klassieke animatiefilms. En het zal ook niet de enige blijven: er wordt al gewerkt aan reproducties van The Jungle Book, The Little Mermaid, Beauty & the Beast en Dumbo. Eerder dit jaar scoorden ze bovendien al met Into the Woods én er wordt druk gewerkt aan een vervolg op de live action-versie van Alice in Wonderland. Om eerlijk te zijn heb ik er een nogal dubbel gevoel over: enerzijds vind ik dit soort films heerlijk, anderzijds word ik er een beetje moe van en heeft het een soort uitmelken-vibe. Maar, eerlijk is eerlijk… Cinderella is vooral heerlijk en niet zozeer uitgemolken.

Realistisch sprookje

Het verhaal van Cinderella is natuurlijk dat wat we allemaal al kennen: het arme meisje dat het sloofje moet zijn voor haar stiefmoeder en stiefzussen, maar die toch altijd lief en zachtaardig blijft. Als de prins een groot bal organiseert, wil ze niets liever dan ernaartoe, maar haar stiefmoeder verbiedt het haar: pas na de hulp van een goeie petemoei en een glazen muiltje krijgt ze haar gelukkige einde. Deze film blijft trouw aan dat verhaal, máár – en dat is ook meteen het sterkste punt – er wordt hier en daar wel wat meer diepgang toegevoegd. Zo krijgen we een mooi kijkje in Ella’s leven vóór het een en al ellende werd. We zien hoe gelukkig en close ze was met haar beide ouders en daarna met haar vader en we voelen echt hoeveel ze van hen hield. Heel mooi is het dat Ella’s goedheid voortkomt uit haar al even goede en mooie moeder. In deze film zit dus veel meer een rode drad dan in de animatiefilm: regisseur Kenneth Branagh (die ik alleen ken als Gilderoy Lockhart in de tweede Potterfilm) heeft perfect laten zien hoe Ella (gespeeld door Downton Abbey-meisje Lily James) langzaam in Cinderella veranderde. Dat maakt het een stuk geloofwaardiger.

Maar er is meer: naast Ella’s achtergrondverhaal zien we ook een hoop van het leven van de prins (Richard Madden)! We leren zijn vader kennen en krijgen het cliché voorgeschoteld van een koninkrijk dat bondgenootschappen nodig heeft. Cliché inderdaad, maar zeker wel realistisch én het biedt diepgang. Die diepgang wordt nog sterker als Ella en de prins elkaar al ontmoeten nog vóór het bal en à la een romantische komedie is er zelfs sprake van een soort leugenachtig spelletje omdat Ella voor hem verbergt dat ze arm en slonzig is, nadat hij ook voor haar verborgen heeft gehouden dat hij een prins is. Om het plaatje compleet te maken heeft ook de stiefmoeder (Cate Blanchett) helemaal in de sfeer van Maleficent veel meer diepgang en karakter dan je zou verwachten en is de goeie petemoei (Helena Bonham Carter) lekker extra excentriek. De stiefzussen (Holliday Grainger en Sophie McShera) maken het met hun gejengel en stupiditeit helemaal af.

Niet perfect

Realistisch en diepgaand is het zeker, en dat pleit vóór de film. Maar het heeft ook aardig wat imperfecties, en dat is jammer. Een grote pre is de pracht en praal van de kostuums en decor: het is een sprookje met hart en ziel, dat in al haar romantiek en decadentie helemaal tot leven komt en waar elk meisje dat graag een prinses heeft willen zijn haar hart bij kan ophalen. Maar het acteerwerk laat wel wat te wensen over: Lily James is vooral mooi aan het zijn en Richard Madden is juist weer wat te vlak. Lily’s vader is een interessant personage, maar Ben Chaplin doet een beetje teveel zijn best. De performances van Helena Bonham Carter, Cate Blanchett en Derek Jacobi (de koning) zijn dan nog het beste, maar het is jammer dat Cinderella als hoofdpersoon gewoon niet zo uit de verf komt. Het verhaal wordt op een moderne manier herverteld en dat is prachtig en lekker magisch, maar het was mooi geweest om een wat sterker meisje te zien, met wat pit en misschien wat feminisme. Maar we hadden eigenlijk al moeten weten dat dat niet zou gaan gebeuren toen er online een hoop commentaar werd geleverd op haar sterk gefotoshopte taille.

Conclusie: Cinderella is een mooie film, vooral door de weelderige kostuums, de gedetailleerde decors en het interessante achtergrondverhaal van verschillende personages. Maar het overtuigt net niet helemaal, dus meer dan vermakelijk en een tikkeltje vernieuwend is het niet.