Challenge voor februari | 30 dagen lang een dagboek bijhouden

De eerste 30 Day Challenge van dit jaar, namelijk elke dag een spelletje spelen, is goed bevallen: van de 31 dagen heb ik er maar 9 overgeslagen omdat ik ziek was of gewoon geen puf had. Bovendien heb ik het erin besluiten te houden: ik vind het heel fijn om het vaker een plekje te geven in mijn dag en wil dit dus ook echt gaan proberen. Maar ja, nu is het een nieuwe maand en dat betekent dat er een nieuwe challenge moet komen! En ik weet niet wat het is, maar ook deze challenge kwam eigenlijk heel erg op gevoel aanwaaien. Ik ga in de maand februari proberen een dagboek bij te houden!

De dagboekchallenge: dit is de bedoeling

Een 30 Day Diary Challenge klinkt natuurlijk niet zo ingewikkeld, maar je kunt het zo moeilijk of makkelijk maken als je zelf wilt. Ik kies ervoor om het makkelijk te houden, want ik weet van mezelf dat ik het snel te groots wil aanpakken en dan wordt het te veel om te halen. Mijn doel is dus om ‘’gewoon’’ elke dag een stukje te schrijven. Hoeveel alinea’s, hoeveel woorden, hoeveel pagina’s maakt allemaal niet uit: het stukje mag zo lang of zo kort zijn als ik zelf fijn vind voelen. Ook ga ik mezelf niet, zoal ik soms voorbij zie komen, voor elke dag een thema geven om over te schrijven, want dan wordt het zo geforceerd. Ik schrijf gewoon over wat ik op dat moment graag kwijt wil. Ook het tijdstip maakt me niet heel veel uit: ’s avonds werkt fijn, maar ook ’s middags kan prima.

Waarom deze challenge?

De reden dat ik deze challenge überhaupt wilde doen, is dat ik het heel fijn vind om van me af te schrijven maar er echt te weinig tijd voor neem. Consequent een dagboek bijhouden is nooit mijn sterkste kant geweest: ik vergeet het, heb er geen zin in, weet niet waar ik over moet schrijven en zo zijn er nog wel meer ‘’smoesjes.’’ En dat terwijl ik bij het schrijven van een persoonlijke blog echt een eind weg kan typen zonder me af te vragen wat ik moet zeggen: van me af schrijven vind ik gewoon ontzettend fijn en ik wil mezelf eigenlijk dwingen er vaker de tijd voor te nemen. Voor mijn eigen inzicht, om te dealen met mijn onzekerheden en malende gedachten en omdat de dingen er vaak weer net een beetje beter uitzien als je ze hebt opgeschreven.

Juiste moment

Daarnaast voelt deze maand ook een beetje als hét moment om deze challenge te doen. Na de tegenslag die ik uitgerekend op 31 januari te verwerken kreeg, wist ik vrij snel dat er de komende tijd een hoop dingen zouden zijn die me bezig gingen houden. Dingen waar ik iets mee moest. Om nou over al die dingen steeds maar weer een blog te schrijven leek me ook niet zo fijn – zeker omdat veel frustratie en gedachten echt wel diep gaan en ik die gewoon persoonlijk wil houden. Dus daarom voelde het een beetje als het perfecte moment – bijna weer zo’n het heeft zo moeten zijn-moment – om met deze challenge te starten. En tot nu toe vind ik het ook echt heel fijn: ik kan lekker in het wilde weg schrijven over de lichtpuntjes en de struggles en dat voelt goed.

Opruimend

I don’t know what I think until I read what I say is een quote van een zekere Flannery O’Connor die ik onlangs op internet tegenkwam en dit beschrijft precies hoe het zit: door te schrijven kom ik erachter hoe ik me nou eigenlijk écht voel en kan ik de bottom line van mijn malende hersenen een beetje begrijpen. En dat is soms best heftig, en emotioneel, maar het ruimt ook op. Vind ik fijn. Ik ben benieuwd of ik het de hele maand kan volhouden!

Hou jij een dagboek bij?