Vivian 
Ik geef grif toe dat ik ook een fangirl ben: van Taylor Swift, van verschillende tv-series en celebrities en ja, ook van boeken. Ik bedoel, ik ben van de Harry Potter- en Twilight-generatie dus ik weet precies wat het betekent om Team Edward te zijn of Ron en Hermelien vanaf boek één bij elkaar te willen – al wilde ik stiekem Harry en Hermelien samen, daar heb ik zelfs een fanfictie over geschreven. Gosh, die fanficties… toen ik een jaar of elf, twaalf was deed iedereen dat en het was zó leuk. Gewoon erop los fantaseren en schrijven en op die manier kunnen laten zien hoe dol je was op het een of ander. Om al deze redenen was ik heel erg benieuwd naar Fangirl van Rainbow Rowell, een boek dat, zo verwachtte ik, een feest van herkenning zou zijn op het gebied van fandom. Maar helaas was het een beetje téveel van het goede…
Er zat een jongen op haar kamer.
Cath keek naar het nummer dat op de deur was geschilderd en daarna naar de lijst met kamernummers in haar hand.
Pound Hall, 913.
Dit was onmiskenbaar kamer 913, maar misschien was dit niet Pound Hall: alle studentenflats zagen er hetzelfde uit, als goedkope bejaardenflats. Misschien moest Cath haar vader zien te onderscheppen voordat hij de rest van haar dozen naar boven sjouwde.
‘Jij bent zeker Cather,’ zei de jongen. Hij stak met een brede glimlach zijn hand uit.
‘Cath,’ zei ze. Haar maag maakte een angstig sprongetje. Ze negeerde zijn hand. (Ze hield trouwens een doos vast, dus wat verwachtte hij nou eigenlijk?)
Dit was een vergissing. Dit kon niet anders. Ze wist dat Pound een gemengde studentenflat was… Zijn er eigenlijk ook gemengde kamers?
Cath en Wren zijn niet voor niets een tweeling: ze zijn allebei al sinds hun jeugd stapelgek op de Simon Snow-boeken en -films. Voor Cath is het nog belangrijker dan voor Wren: Caths fanfics over Simon krijgen duizenden hits en Simon is alles waar ze aan kan denken. Maar nu zij en haar zus gaan studeren, lijkt Simon tussen haar vingers door te glippen: Wren is er al veel minder mee bezig terwijl Cath juist probeert om er zoveel mogelijk mee bezig te zijn. Simon is haar enige steun als ze probeert te wennen aan het studentenleven, als ze verliefd wordt op Levi, de vriend van haar kamergenote, en als haar moeder plotseling weer opduikt nadat ze Cath en Wren jaren geleden in de steek liet. Is het tijd om Simon los te laten of zorgt hij er juist voor dat Cath haar hoofd boven water houdt?
Fangirl kreeg de laatste tijd enorm veel aandacht: in Amerika is het een grote hit en ook toen het boek hier in Nederland verscheen waren veel mensen er meteen dol op. Ik wilde het dan ook graag lezen, want ik ben nogal gevoelig voor boeken die veel positieve reacties krijgen – zolang het verhaal me aanspreekt, natuurlijk. Ik had dan ook best hoge verwachtingen van Fangirl, maar helaas viel het nogal tegen. Ondanks dat ik het heel erg graag een leuk boek wilde vinden, lukte dat gewoon niet: het overtuigde me niet, ik las eigenlijk al vanaf de eerste bladzijde zonder te voelen wat ik las, zonder mee te leven met de personages. Gaandeweg kon ik me wel wat meer identificeren met Cath en Wren, maar gedurende het grootste gedeelte van het verhaal ergerde ik me dood aan Cath en een boek werkt voor mij echt niet als ik de hoofdpersoon niet aardig kan vinden. De schrijfstijl vond ik op zich wel leuk, het leest vlot en is lekker luchtig en best vermakelijk. Maar het heeft geen diepte, de personages blijven oppervlakkig en het is allemaal erg voorspelbaar. Bovendien vond ik het hele Simon Snow-fandom erg kinderachtig en heel erg overdreven, en daar komt nog bij dat ik het een vreselijk slap aftreksel vind van Harry Potter, gewoon fout. Nee, geen geslaagd boek als je het mij vraagt.
Titel: Fangirl
Auteur: Rainbow Rowell
Genre: young adult
Uitgeverij: Van Goor
Jaar: 2014
Aantal pagina’s: 336
Te koop als: paperback, ebook
Deze recensie is ook verschenen op De Jonge Bibliofiel.