Vivian 
Het is alweer een tijdje geleden dat er een boekrecensie online kwam op deze blog! Helaas heb ik momenteel niet heel veel tijd om te lezen en was ik niet zo tevreden met het recensiesysteem op VV, dus dat wilde ik eerst even goed hebben voor ik me er weer aan zou wagen. Bij mijn persoonlijke vocabulaire hoort natuurlijk ook alles wat te maken heeft met boeken en lezen, dus daarom gaat hier vanaf nu meer online komen over lezen en recensies! Ik heb ook een beetje zitten klooien met zelf-fotografie voor deze recensies: de stijl van bovenstaande foto is ontleend aan Joany van Craving Pages, die zo lief was mij toestemming te geven mijn foto’s op de hare te baseren. Het zou nog kunnen dat er nog een andere stijl tegenaan gegooid wordt binnenkort, er is nog een hoop geëxperimenteer hier gaande, haha. Voor deze eerste ”nieuwe stijl recensie” is van een boek dat ik al een tijdje wilde lezen omdat ik er zulke megapositieve reacties op had gelezen. Romantiek, kostschool, Parijs… Anna and the French Kiss!
“Most people in Atlanta don’t have an accent. It’s pretty urban. A lot of people speak gangsta, though,” I add jokingly.
“Fo’ shiz,” he replies in his polite English accent.
I spurt orangey-red soup across the table. St. Clair gives a surprised ha-HA kind of laugh, and I’m laughing too, the painful kind like abdominal crunches. He hands me a napkin to wipe my chin. “Fo’. Shiz.” He repeats it solemnly.
Cough cough. “Please don’t ever stop saying that. It’s too-” I gasp. “Much.”
“You oughtn’t to have said that. Now I shall have to save it for special occasions.”
“My birthday is in February.” Cough choke wheeze. “Please don’t forget.”
Anna Ashley is not amused als haar bekende cliché-auteur van een vader haar naar kostschool stuurt in Parijs, omdat dat haar ontwikkeling zo ten goede zal komen. Ze heeft er helemaal geen zin in om weg te gaan en haar broertje Sean achter te laten die het al moeilijk genoeg heeft met de scheiding van hun ouders. Ze wil helemaal niet naar een nieuwe school zonder haar beste vriendin Bridgette, want ze kent daar niemand en ze kan geen woord Frans! Oh ja, en hoe kan ze nou knappe, slimme, sexy Toph achterlaten, de jongen met wie ze net voor haar vertrek zoent en die eindelijk – EINDELIJK! – wel eens haar vriendje zou kunnen worden? Maar tegen alle verwachtingen in raakt ze al snel gewend op SOAP – de School of America in Paris – dankzij een groepje met wie ze al snel bevriend raakt: de sportieve Meredith, artistieke Josh, zelfverzekerde Rashmi en – oh ja. En de mooie, slimme, charmante, grappige St. Clair. De bezette St. Clair. Oeps.
Mijn hemel, ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Dit is zo’n GEWELDIG BOEK. Ik ben zó onwijs blij dat ik het besluit heb genomen om het te gaan lezen, want het was echt een heerlijke weglezer. Vanaf de eerste bladzijde zat ik er meteen helemaal in en ondanks dat ik er best lang ovr heb gedaan – ik ben tussendoor ook nog van het fysieke boek overgeschakeld naar het ebook – vond ik dat helemaal niet erg. Dit is namelijk typisch zo’n boek dat je niet wilt wegleggen en dat je niet uit wilt hebben, want dan moet je de personages missen – en dan vooral één personage in het bijzonder, kuch. Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik tijdens het lezen en nu nog steeds een enorme fictioanal crush heb, want Etienne St. Clair is gewoonweg… perfect. Bijna nog perfecter dan Gus Waters van The Fault in Our Stars. Sowieso zijn alle personages ongelooflijk goed, heel erg realistisch en ze hebben allemaal van die superinteressante trekjes. Ik kon me met bijna alle personages wel identificeren en dan vooral met Anna, hoewel ik haar af en toe wel even flink door elkaar wilde schudden. Er zijn heel veel personages, maar ze zijn allemaal zo leuk dat dat helemaal niet erg is: Josh is de jongen die je als beste vriend wilt, Meredith de beste vriendin, St. Clair uiteraard de one true love, en Anna wilde ik eigenlijk gewoon zijn haha. Ik bedoel, alleen al naar kostschool in Parijs… jeetje. Maar ook haar ouders, haar vrienden thuis en de docenten van SOAP zijn zó goed uitgewerkt dat ik ze echt voor me zag en dat vind ik heel fijn in een boek.
Het leest als een trein: ik had niet veel tijd om te lezen, maar als ik las vloog ik door de pagina’s heen. De schrijfstijl is dus heel vlot, met veel dialoog, maar ook heel realistisch: ik vond het heel tof dat het niet alleen maar een liefdesverhaaltje is, maar dat het ook echt over Parijs ging – waar ik nu nog meer van houd dan ik al deed – en dat het realistische tienerproblemen aankaartte, vooral in het kader van jezelf vinden en leren kennen. Het was zeker niet voorspelbaar: ja oké, je ziet wel aankomen dat Anna natuurlijk dolverliefd wordt op St. Clair, maar alles wat eraan vooraf gaat en wat erop volgt is verrassend en interessant.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe emotioneel het boek is. Punt één: het is HILARISCH. Serieus. Hilarisch. Meteen op de eerste bladzijde kreeg ik een glimlach op mijn gezicht en ik zou niet kunnen tellen hoe vaak ik in lachen ben uitgebarsten. Tip: lees geen supergrappig boek in een ruimte waar studenten zitten te studeren. Nemen ze je niet in dank af. Doet echter niets af aan het feit dat ik regelmatig heel hard moet giechelen of proesten en als dat niet het geval was, dan zat ik met een very big smile te lezen. Maar net als bij TFIOS raakt het boek je ook echt: het is op een aantal punten best choquerend en triest, op manieren die je niet verwacht. Dat vond ik heel tof, want het boek kreeg er enorm veel diepte door en dat scoort altijd bij mij.
Heb ik nog meer te zeggen? Oh ja, het is zo romantisch. En verder… lees het boek, mensen. Lis le livre!
Titel: Anna and the French Kiss
Auteur: Stephanie Perkins
Serie: Anna and the French Kiss #1
Genre: roman
Uitgeverij: Dutton Books
Jaar: 2010
Aantal pagina’s: 372
Kopen: Hier!