Vivian 
Als het gaat om vampierenliteratuur ben ik een vrij kritische lezer. Sowieso was ik helemaal geen fan van vampiers voordat ik kennismaakte met de boeken van Stephenie Meyer en ook na Morgenrood heeft het nog een aardige tijd geduurd voor ik andere boeken in dit genre aandurfde. The Vampire Diaries sprak me helemaal niet aan omdat ik de serie veel leuker vond, maar daarna slaagde ik erin twee vampierensaga’s te vinden die me wel aanspraken: de Heldin van de Duisternis-serie van Abigail Gibbs en de Nachtjagers-serie van Jeaniene Frost. Met de Vampire Academy-boeken van Richelle Mead had ik eigenlijk tot voor kort niets: ik zag ze wel vaak voorbijkomen, maar er was iets wat me tegenhield. Toen de film een poosje terug in de bioscoop kwam en er een filmeditie van het eerste boek – waarop de film gebaseerd is – verscheen, werd ik toch wel nieuwsgierig en zei ik dus volmondig ja tegen het aanbod van een recensie-exemplaar.
Ik voelde haar angst nog voor ik haar hoorde gillen.
Haar nachtmerrie kwam schokkend bij me binnen, schudde me los uit mijn eigen droom, die iets te maken had met een strand en een of andere sexy gast die me insmeerde met zonnebrandolie. Beelden – die van haar, niet die van mij – tuimelden door mijn hoofd: vuur en bloed, de geur van rook, het verwrongen plaatstaal van een auto. De beelden wikkelden zich om me heen, verstikten me, totdat een rationeel deel van mijn hersenen me vertelde dat dit niet míjn droom was.
Rose Hathaway leeft nu al ruim twee jaar buiten de muren van de verstikkende St. Vladimir Academie. Het is als dhampier en hoeder in spe haar taak om haar beste vriendin Lissa, een prinses van het Moroi-koningshuis, te beschermen tegen de Strigoi, de vampiers die kwaad willen van de Moroi. Maar ze kunnen niet blijven vluchten: op een nacht worden ze gevonden door een groep hoeders en teruggebracht naar de academie, waar ze geen contact met elkaar mogen hebben. Terwijl Rose samen met de wel heel knappe Dimitri traint om har vaardigheden als hoeder te verbeteren, heeft Lissa het moeilijk met de aandacht die ze krijgt als prinses en met de dingen die er gebeurd zijn met haar familie. Wanneer er op de academie en met Lissa vreemde dingen beginnen te gebeuren en Rose antwoorden vindt waar ze niet naar op zoek was, lijkt het een race tegen de klok te worden om Lissa te beschermen voordat de Strigoi haar voor altijd in hun macht zullen krijgen…
Ik zal eerlijk zijn: ik wist niet zo goed wat ik van het boek moest denken voordat ik ging lezen. Ik wist namelijk een aantal dingen: dat de reeks heel populair is, dat de film door fans behoorlijk wordt afgekraakt omdat-ie totaal geen recht zou doen aan het boek en dat film en boek een behoorlijk verschillende eerste indruk maken. Doordat ik de filmeditie als recensie-exemplaar kreeg, had ik wel een beetje een Mean Girls-achtige vibe en leek het op een high school drama over populaire vampierenmeisjes. Gelukkig – en daar ben ik echt heel erg blij om – was niets minder waar: ik heb vanaf de eerste bladzijde genoten van dit boek. Het is echt een heerlijke weglezer en absoluut niet wat ik ervan verwacht had, maar wel op een heel goede manier. Het is dus echt geen chicklit over bitches die dankzij hun vampier-zijn iedereen het leven zuur maken: helemaal niet juist. Het verhaal heeft me enorm verrast doordat het niet zozeer gaat over dat ze vampier zijn, maar veel meer over de ontzettend hechte vriendschap van Lissa en Rose, over hun verbondenheid op meer dan één gebied. Richelle Mead heeft met de wereld van de St. Vladimir Academie en alles wat erbij hoort een heel nieuwe vampiersoort tot leven gewekt, of beter gezegd… meerdere vampiersoorten. Ze hebben allemaal een soort Transsylvanische persoonlijkheid, in het Dracula-sfeertje maar nog wel heel origineel. Het nadeel hiervan vond ik dat de context van het verhaal, dus de wereld waarin het zich afspeelt en de geschiedenis hiervan, wel heel complex is: het duurde echt even voordat ik de Moroi, Strigoi en de dhampiers/hoeders goed uit elkaar kon houden. Wat meer achtergrondinformatie daarover zou fijn zijn geweest.
De personages komen heel goed uit de verf: vooral met Rose en Lissa kon ik helemaal meeleven en ik leerde hen ook gaandeweg echt kennen. De secundaire personages vond ik ook heel leuk, maar ik had graag wat meer informatie over hen gehad omdat ik ze niet echt goed genoeg kon leren kennen om iets om ze te geven. De schrijfstijl vond ik wel heel fijn: er zat vaart en spanning in, maar ook vleugjes humor, zwijmelmomentjes en stukken waarbij ik af en toe echt naar adem hapte omdat het zo spannend was of omdat er iets gebeurde wat ik totaal niet had zien aankomen. Vooral de perspectiefwisselingen tussen Rose en Lissa vond ik heel goed gedaan: dat gaf het verhaal zoveel meer diepte en het zorgde er ook voor dat beide personages evenveel aandacht kregen. Ik vond het wel jammer dat het op het eind allemaal een beetje te netjes was afgewerkt: ik had liever nog wat spannende cliffhangers gehad en de schrijfster heeft wat mij betreft echt wat kansen laten liggen op dat gebied. Maar er zat alsnog genoeg spanning in om me heel benieuwd te maken naar het vervolg!
Titel: Academicus Vampyrus / Vampire Academy
Auteur: Richelle Mead
Serie: Academicus Vampyrus deel 1
Genre: fantasy
Uitgeverij: Full Moon/Dutch Media Uitgevers
Jaar: oorspronkelijk 2007, filmeditie 2014
Aantal pagina’s: 333
Te koop als: paperback en ebook