Vivian 
Ik heb mezelf nooit beschouwd als iemand die onzeker is over haar lichaam. Ik ben petite en mijn lichaamsproporties zijn niet echt in balans, ik heb wat toeters en bellen, mijn huid is niet altijd gezond en mijn gewicht is allesbehalve gemiddeld. Toch heb ik met al die dingen nooit problemen gehad: ik ben gewend aan mijn lichaam zoals het is en vind dat ook wel best: zo zie ik er nu eenmaal uit en het heeft weinig zin om daar moeilijk over te doen. Maar dat betekent niet dat ik helemaal nooit baal van het feit dat ik geen doorsnee figuur heb, en ik vind dat we daar ook best eens aandacht aan mogen schenken. Als je chronisch ziek bent, moet je het vaak doen met een lichaam dat er anders uitziet dan je graag zou willen en ook al kun je met kleding, accessoires en make-up zorgen voor de beoogde uitstraling, soms is het wel gewoon stom.
Op het strand aan de Costa Brava
Neem nou afgelopen zomer, toen ik heerlijk vakantie vierde aan het strand van de Costa Brava. Op dat strand zijn we ook daadwerkelijk meerdere keren geweest, en dat was gewoon ontzettend fijn: steentjes zoeken – die nog steeds op de plank in de boekenkast liggen – zwemmen, in het zonnetje liggen ontspannen… Ben ik wel voor te porren. Maar op dat soort momenten steekt toch een soort onzekerheid de kop op. Ken je die internetverhalen over jonge vrouwen die prominent met hun stoma of voedingssonde in bikini op de foto gaan? Ik bewonder het altijd enorm, maar ik zou het zelf nooit doen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er nooit problemen mee gehad dat ik een maagsonde heb, maar ik heb er ook echt geen behoefte aan om het te laten zien. Jazeker, ik ben ziek en daardoor heb ik dat ding nodig: het houdt me in leven. Maar wat heeft het voor waarde om dat aan de wereld te laten zien? Het gaat immers niet om dat ding, ik ben dat ding niet. Lig ik aan het strand te zonnebaden, dan zorg ik er dus veel liever voor dat mijn toeters en bellen – om het zo maar te zeggen – niet zichtbaar zijn. Mensen kijken al genoeg naar me als ik met een rolstoel over het zand kom hobbelen en ik kleiner blijk te zijn dan mijn gezicht doet vermoeden. Na dat gestaar wil ik gewoon laten zien dat ik een normale meid ben door half te liggen suffen in de zo’n, lol te maken in de zee en mensen te kijken. Dat is wat body image voor mij is: ik wil niet mijn beperkingen zichtbaar maken, maar mezelf.
Jurken shoppen
Een heel andere kant hiervan ervoer ik toen ik nog niet zo lang geleden ging shoppen voor een jurk voor de bruiloft van mijn zus. Bij Peek & Cloppenburg had ik al een ontzettend leuk lichtroze jurkje gezien, met een rok van tule en een lijfje met kant en borduurwerk. Ik zag mezelf al in die jurk op de foto’s staan, in die jurk mijn handtekening zetten (want ik ben getuige) en in die jurk genieten van het feest. Ik had al sieraden gekocht, ik had een tasje op het oog en ik fantaseerde al over de schoenen, de nagellak en de haaraccessoires. Maar hij moest nog wel gepast worden, en daar ging het mis: de rits ging niet dicht. Met geen mogelijkheid.
Ook de andere jurken die ik probeerde, waren geen succes. Het probleem met mijn lichaam is simpelweg dat die jurken te groot en tegelijkertijd te klein zijn, waardoor het gewoon niet lukt. En dat is flink balen, want dan kun je dus niet de ‘getuigenjurk’ van je dromen aan. Ik ben helemaal niet moeilijk met kleren, ik wil ze gewoon leuk vinden en me er lekker in voelen, maar soms frustreert het wel eens. Soms is een trui of shirt of vest hartstikke leuk, maar werkt het model gewoon niet voor mijn torso. Soms heb ik een jurkje gezien dat ik de rest van mijn leven aan zou willen, maar is de maat niet goed. Soms zijn er broeken die ik supertof vind, maar die nog amper dicht kunnen. En dan baal ik, want dat zijn momenten dat ik gewoon heel graag een enigszins normaal lijf zou willen.
Ik ben niet tevreden en niet ontevreden met mijn lichaam: ik hou me er gewoon niet zo mee bezig, maak me er niet druk om want het gaat veel meer om mijn persoonlijkheid en om mijn uitstraling. Maar soms word je met de neus op de feiten gedrukt en dan word je er best een beetje onzeker van.
Heb jij een positief zelfbeeld over je lichaam?
Ik ben ook best wel onzeker over mijn lichaam, al wordt het gelukkig een stuk minder. Bij mij is het voor een groot deel nog mijn eigen schuld ook, ik vind veel teveel lekker 😉 Al denk ik dat ik nog onzeker was geweest als ik slank was geweest, het zit toch ook gewoon in mijn hoofd.
Het stomme is, dat ze zeggen dat je (on-)zekerheid over jezelf niet van anderen af moet laten hangen, maar dat het beeld dat anderen van je hebben wel enorm uit kan maken! Dat mijn man mij mooi vindt bijvoorbeeld – het idee dat ik zeg dat hij liegt als ik daaraan twijfel, maakt dat ik makkelijker andersom kan denken dat er blijkbaar iets in me zit wat hij wel ziet. Bijvoorbeeld. Daardoor ben ik een stuk minder onzeker geworden: ik ben misschien niet perfect, maar ik heb mijn mooie dingetjes.
Jantine onlangs geplaatst…DIY | Bloemetjes haken voor Pasen
Mooie inderdaad: het bepaalt vaak wel hoe je naar jezelf kijkt, in ieder geval deels.
Ik ben altijd onzeker geweest. 7 jaar geleden woog ik 100 kg en ben toen 25 kg afgevallen. Trots dat ik was! Maar toen gebeurde er van alles en nu zitten er weer 12 aan. Daar kan ik heel onzeker over worden maar ik probeer nu met alle hulp de mooie en goede kanten te zien en af te vallen.
Darina onlangs geplaatst…Review: The Paris Time Capsule – Ella Carey
You go girl!
Ik vind je definitie van body image heeeel mooi. Ik ben zelf altijd onzeker over mijn lichaam geweest en had het nooit van die kant bekeken. En wat die jurken betreft, ik kan me heel goed voorstellen dat dat irritant is. Maar je gaat hoe dan ook gewoon stralen op die bruiloft. 🙂
Maaike onlangs geplaatst…Toeval bestaat niet â of toch wel?
Dat in ieder geval!
Goh, ik heb ook enkele toeters en bellen. Zo draag ik altijd een insulinepomp en heb ik enkele grote littekens. Ik voldoe wat gewicht betreft zeker niet aan het schoonheidsideaal dat je in magazines ziet langskomen, maar zolang ik kleding vind die me past (én dat is inderdaad vaak een probleem) probeer ik vooral gelukkig te zijn met mezelf. Dat lukt niet altijd even goed én net als jij zal ik mijn pomp en littekens niet bewust tentoonstellen. Maar gelukkig mag iedereen dat voor zichzelf beslissen. Ik heb het geluk (en ongeluk) dat ik onzichtbare aandoeningen heb en dat mijn pomp doorgaans niet op te merken is. Al moest ik deze week wel een attest meenemen naar het optreden van Muse vermits iedereen gefouilleerd werd en ik wilde voorkomen dat dit een probleem zou vormen bij de security.
zwartraafje onlangs geplaatst…Enkeltje Ierland – Charlotte de Monchy
O wow, doen ze dat ook al bij concerten tegenwoordig? Herkenbaar, je reactie 🙂
Ik ben het volledig eens met jouw idee van body image. Niet je beperkingen zichtbaar willen maken, maar jezelf. Dat probeer ik zelf ook. Ik ben een shopmeisje, dol op make up en mijn haar is heilig 😉 Mijn lichaam is ook niet perfect, ik ga het niet vol laten zien, maar ook niet verbloemen. Ik accentueer wat ik wel mooi vind, laat mijn ogen stralen en slik soms de lading onzekerheid weg met een glimlach.
Luna onlangs geplaatst…Als je dit leest ben ik er nog van Jette Vonk
Prachtig hoe je dat doet, respect!
Lieve Vief . Ik vond deze blog heel mooi,en ik vind het zo fijn, dat je ook zegt, dat je best blij bent, met je zelf. Dat kan je ook zijn, je ziet er altijd leuk uit, en dan die blijde lach daar bij, Maar die toeters en bellen, zo je zelf zegt, moet je vergeten, die horen gewoon bij jou !, ja en dan nog iets leuks voor de bruiloft he,Want als getuige moet je natuurlijk wel indruk maken, Maar dat komt ook goed hoor !! ?