Blogtour Zoektocht terug | Lieve Caitlin…

Ik heb nog nooit van mijn boekbloggerleven meegedaan met een blogtour en ik was er ook nooit zo’n fan van. Een blogtour werkt het beste als deze divers en uniek is, in plaats van alleen maar te bestaan uit een berg recensies die voor negatieve overexposure zorgen. Niet lang na publicatie van mijn artikel over blogtours werd ik door auteur Marina Folkers (Faye en Sean: a love story) benaderd. Ze wilde voor haar nieuwe boek Zoektocht terug graag een bijzondere blogtour organiseren en vroeg mij of ik mee wilde doen. Hóe gaaf is het als je een auteur echt kunt inspireren tot zoiets?! Het boek sprak me best wel aan en het leek me ook een hele leuke ervaring, dus ik was meteen enthousiast.  Vandaar dat ik vandaag de aftrap mag geven van de bijzondere blogtour rondom Zoektocht terug van Marina Folkers en uitgeverij Ellessy!

De blogtour

De komende maand zijn er, ikzelf incluis, 10 bloggers die aandacht besteden aan Zoektocht terug, elk op hun eigen manier. Ik ga natuurlijk nog niets verklappen over wat je kunt verwachten, maar standaardrecensies zullen het zeker niet zijn! Ik kan al wel vast zeggen dat de blogtour zal eindigen met een leuke, bijzondere winactie en dat je gaandeweg dingetjes zult tegenkomen die te maken hebben met Londen, Marina zelf en nog meer leuks! Ik heb de aftrap mogen geven en dat vind ik keileuk om te doen, hoewel het wel even puzzelen was welke invulling ik wilde kiezen: het was voor mij tenslotte ook een first. Ergens deze maand zal ik nog een recensie schrijven van het boek, maar deze eerste blogtourbijdrage is iets anders. Namelijk: een brief aan hoofdpersoon Caitlin! Ik vond haar tijdens het lezen zo’n mooi personage dat ik daar graag iets mee wilde doen.

Lieve Caitlin…

Ik vond je verhaal zo mooi. Van begin tot eind heb je me toegelaten in je gedachten, je gepieker en gepeins, je zorgen en onzekerheden. Je hebt me laten zien wie je denkt te zijn, wie je graag wil zijn en wie je eigenlijk bent. Je hebt me deelgenoot gemaakt van je verlangens en je dromen, maar ook van je fouten en geheimen. Hoe meer je vertelde, hoe meer je deelde, hoe meer ik om je ging geven. Terwijl je verhaal zich ontvouwde, leefde ik met je mee, wilde ik het beste voor je, hoopte ik met heel mijn hart dat het allemaal goed zou komen.

Ik begrijp je heel goed, Caitlin. Je doet me denken aan een kant van mezelf en ik denk dat iedereen wel iets van zichzelf in jou zou kunnen herkennen. Ik begrijp zo goed hoe belangrijk het voor je is om zekerheid en stabiliteit in je leven te hebben, om op iemand te kunnen vertrouwen. Ik begrijp hoe graag je wilt dat er iemand voor je is die van je houdt. En ik begrijp je angst voor het onbekende, voor alles wat geen doel of naam heeft, voor het onvoorspelbare, voor alles waarvan je niet weet hoe het gaat lopen. Ik begrijp je angst om gekwetst te worden, om je veilige basis te verliezen, om jezelf te verliezen. Ik begrijp het heel goed. Andere mensen zouden je misschien saai vinden, maar ik snap het.

Daarom vind ik het ook zo goed dat je toch allerlei sprongen waagt wanneer je eenmaal in Londen bent. Ik juichte voor je, elke keer dat je je hart durfde te volgen, naar je gevoel durfde te luisteren, je angst opzij durfde te zetten. Ik wilde je helpen, elke keer als je het moeilijk had, en ik lachte elke keer dat het je zelf lukte om overeind te krabbelen en tot een bijzonder besef te komen. Ik vond het zo mooi om te lezen over je zoektocht naar jezelf en jouw geluk. Ik genoot net als jij van de momenten die je beleefde. Op sommige punten wilde ik je een knuffel en een peptalk en een duwtje in de juiste richting geven, maar je was ook steeds heel stoer in hoe je jezelf bij elkaar raapte.

Weet je, Caitlin, sommige dingen gebeuren met een reden – daar geloof ik heilig in. Sommige mensen komen in ons leven omdat ze ons iets moeten leren over onszelf: Max en Steven zijn zulke personen. Sommige keuzes worden ons in de schoot geworpen omdat ze ons verder zullen brengen – zoals jouw besluit om naar Londen te gaan. En sommige momenten zijn een perfect samenspel van omstandigheden omdat juist die momenten ons vormen – jouw verhaal is vol van dat soort momenten.  Soms geeft het leven ons een duwtje in de juiste richting en laat het ons zien wat we allemaal kunnen beleven als we onszelf toestaan te groeien. Ik denk dat je wel begrijpt wat ik bedoel.

Je komt er wel, Caitlin. Je hebt het moeilijk gehad, maar laat me je iets vertellen. Het is niet erg om veel na te denken en te analyseren, om de controle te willen behouden en op iets veiligs te willen leunen. Dat is oké, want juist in je comfortzone kun je heel gelukkig zijn. Als je af en toe ook maar probeert om je gewoon over te geven aan het leven, te genieten, je hart te volgen en je in het avontuur te storten. De balans tussen die twee maakt jou juist tot een sterk, evenwichtig persoon. En wees niet boos op jezelf om fouten die je hebt gemaakt of kansen die je hebt laten liggen. Wees dankbaar voor het nu. Vertrouw op jezelf en de mensen die om je geven. Vertrouw op die mooie man aan je zijde, want hij zal je nog verrassen. Wees niet bang om af en toe een sprong te wagen of een fout te maken.

Dankjewel dat je jouw verhaal en jouw zoektocht met mij hebt gedeeld. Dankjewel dat je je zo kwetsbaar hebt opgesteld. Dankjewel dat je me hebt geïnspireerd. Dankjewel dat je me hebt laten glimlachen en zwijmelen. Je bent een heldin. Ik hoop dat je dat zelf ook ziet.

Ik wens je alle goeds, welke keuzes je ook maakt.

Liefs,
Vivian

Heb jij wel eens een brief geschreven aan een personage?