Blogtour Waar ik ga | Fancasting + brief aan de hoofdpersoon

Eén van mijn absolute favoriete auteurs is Gayle Forman: ik werd hoteldebotel verliefd op haar schrijfstijl en storytelling-kunsten toen ik Als ik blijf las, en ook Haar dag en Vuurvliegjes en oké, ook Hier was ik vond ik prachtig. Het is echter al een hele tijd geleden dat er een Young Adult van haar verscheen, dus ik was dolblij toen uitgeverij Moon aankondigde dat haar nieuwe YA-roman éindelijk ging verschijnen én vertaald ging worden. En ik werd steeds enthousiaster, want de setting – New York – en het verhaal – drie jonge mensen die elkaar ontmoeten en één dag met elkaar doorbrengen – klonken geweldig. Toen Moon me vroeg of ik mee wilde doen met de blogtour, kregen ze dan ook een volmondig ja in hun mailbox. En omdat ik een liefhebber ben van alternatieve blogtourbijdrages, koos ik voor een fancasting van de personages, mét brieven erbij. Want… dit boek! <3 *insert fangirlaanval*

Waar ik ga

Waar ik ga (I Have Lost My Way) vertelt het verhaal van up and coming zangeres en it-girl Freya, die tijdens het opnemen van haar debuutalbum haar stem kwijtraakt en daardoor ook steeds meer zichzelf. Het is ook het verhaal van Harum, die moslim is en verscheurd wordt tussen zijn cultuur en zijn homoseksualiteit. En het is het verhaal van Nathaniël, die na een avontuurlijke maar vooral turbulente jeugd in New York aankomt om daar, samen met zijn vader, opnieuw te beginnen. Alle drie zijn ze de weg kwijt, maar niet allemaal even letterlijk, en allemaal hebben ze misschien wel meer behoefte aan gezelschap dan ze voor mogelijk hadden gehouden.

Blogtour

Waar ik ga ligt vanaf morgen (20 april, yayy!) in de boekhandels en de weken rond de verschijning staan dan ook helemaal in het teken van de promotie. Als je alvast het eerste hoofdstuk van het boek wilt lezen (DOE HET, want het is meteen zo goed!) dan kun je terecht bij Adorable Books en vandaag kun je hier meer lezen over de personages. Benieuwd geworden naar het boek? Dan maak je in de week van 23 april kans op een exemplaar bij A Bookworm Life en voor een interview met deze toffe schrijfster kun je in de week van 30 april terecht bij Anneke van Een letter meer graag. Lots of cool stuff ahead! Maar natuurlijk kun je dus ook vanaf morgen naar de boekhandel rennen, en van mij hebben jullie ook nog een recensie tegoed rond eind van de maand. Maar eerst… de fancasting! En de brieven!

Freya – Amandla Stenberg

Lieve Freya,

Jeetje, wat een achtbaan is jouw leven geweest. Ik vind het zo mooi dat je door de ellende waar je doorheen moest, het zingen ontdekte, en dat je daardoor beter grip kreeg op wie je bent en wat je waard bent. Het is ontzettend rot dat de mensen om je heen fouten hebben gemaakt waar jij de dupe van bent geworden, waardoor je je grip weer kwijtraakte, je probeerde vast te klampen aan andere dingen maar eigenlijk jezelf steeds meer uit het oog verloor. Van de mediamolen naar de muzikale molen en toen ook nog naar de medische molen… het had vast weinig meer te maken met wie je graag wilde zijn en met wat je graag wilde doen, hè? Ik vind het zo naar dat wat een roze wolk voor je had moeten worden, al heel snel een donderwolk werd – of misschien altijd een donderwolk is geweest.

Maar weet je? Het heeft er wel voor gezorgd dat je dingen hebt geleerd. De waarde van vriendschap, van mensen die er echt voor je zijn en echt van je houden. Hoe belangrijk het is om vast te houden aan wie je zelf bent en wat jij wilt, om echt te blijven en jezelf niet te verliezen. En om te vechten en je terrein terug te winnen, met stapjes zo groot of zo klein als je maar wilt, en om te bepalen wat het echt waard is om voor te vechten. Je hebt een harde realiteit meegemaakt, Freya, maar ik vind het zo knap dat je jezelf zo ver hebt weten te krijgen om, ondanks alles, je dromen terug te veroveren – en dat je erachter bent gekomen dat je dat niet alleen hebt hoeven doen. En ik denk oprecht dat je leven, je dromen, je toekomst  vanaf nu weer helemaal van jou zijn, op jouw voorwaarden. Je hebt je weg weer teruggevonden.

Alle liefs,
Vivian

Bron foto

Harum – Zayn Malik

Lieve Harum,

Als er iemand in dit verhaal de pechvogel is, dan ben jij het wel – en toch heb je je erdoorheen geslagen. Je werd verscheurd, echt ontzettend verscheurd, maar ik heb er vol bewondering getuige van mogen zijn hoe je steeds trouw bleef aan je familie, je cultuur, je geloof, en tegelijkertijd je gevoelens en verlangens verkende en daaraan toegaf, hoe je het vertikte om één van beiden te verloochenen. Tot juist dat, wat mensen misschien ‘’van twee walletjes eten’’ zouden noemen, je de kop kostte. En dat is logisch! Je omstandigheden zijn gewoon heel rottig en er is een grens aan hoe veel macht je over zoiets hebt. Het ging je gewoon boven het hoofd, en daardoor werd je bang. Bang om alles te verliezen dat je zo graag bijeen wilde houden, bang om niet die beide kanten van jezelf te kunnen zijn. Het is niet zo gek dat je daardoor ongelukkige keuzes hebt gemaakt.   

O Harum, als je maar eerder had beseft dat je dit echt niet in je eentje had hoeven doen! Als je je maar eerder had uitgesproken tegen iemand, iemands vermoedens had durven bevestigen, had durven zeggen wat je zo graag wilde zeggen, als je maar eerder gewoon eerlijk had durven zijn. Natuurlijk, daar is niets gewoons aan, maar het had maar één keertje gehoeven en dan was het misschien anders gelopen. Maar weet je? Misschien is het wel goed zo. Misschien hoef je niet altijd alles te redden, alles bij elkaar te houden. Misschien gaan sommige dingen gewoon buiten je macht om, zoals je op de harde manier hebt moeten ondervinden. Misschien moet iets soms kapot gaan om vervolgens weer sterker te worden gerepareerd. En het is niet het einde van de wereld, Harum. Het komt wel goed. Zeker nu je, in zekere zin, toch ook nieuwe vrienden en vertrouwelingen erbij hebt. Het kost misschien tijd, maar misschien is alles nu juist wel zoals het moet zijn, ook al is het niet zoals je dacht dat het moest zijn. Je bent nu de weg niet meer kwijt, je moet alleen een nieuwe weg zien te vinden. En dat lukt je. Dat lukt je heus.

Liefs,
Vivian

Bron foto

Nathaniël – Josh Hutcherson

Lieve Nathaniël,

Ik vind het moeilijk om je te schrijven, omdat ik het gevoel heb dat ik je nog niet echt ken – terwijl ik jou misschien wel het liefste wilde leren kennen van alle personages. Misschien komt het doordat je jezelf ook nog niet echt kent, doordat je altijd zo bezig bent geweest met je vader dat er voor jou maar weinig ruimte was. Misschien durf je die ontdekkingsreis nog niet echt te gaan maken, die reis naar wie je bent en wat jou bijzonder maakt. Want bijzonder ben je, zeker weten. Je hebt alleen zo weinig gelegenheid gehad om dat te ontdekken, en dat is niet eerlijk. Maar je hebt je hart zo ontzettend op de juiste plaats, en ik denk niet dat het mogelijk zou zijn voor iemand om níet van je te houden.

Ik vind het rot voor je dat je zo weinig pure jeugdherinneringen hebt en dat er zoveel nare dingen zijn gebeurd, maar ik denk dat het je wel een heleboel hebt gegeven. Herinneringen met gevoel, een bijzondere open blik op de wereld, meer wereldwijsheid over het verschil tussen fantasie en werkelijkheid dan menig mens ooit zal hebben, het vermogen om lief te hebben, een droom… je bent een uniek persoon, Nathaniël. Je hebt veel meegemaakt, nare dingen meegemaakt, maar ik denk oprecht dat er voor jou onwijs veel mooie dingen in het verschiet liggen als het je lukt om ze aan te durven. En je bent niet alleen. Denk maar zo: als de dingen niet gegaan waren zoals ze zijn gegaan, had je die twee geweldige mensen nooit ontmoet en dan was je niet op dit punt aanbeland. Iets in mij zegt dat jou een heel mooi happy end te wachten staat. En onthoud: soms moet het allemaal eindigen om opnieuw te kunnen beginnen.

Liefs,
Vivian

Bron foto

James – Omar Sy

James,

Van alle personages ben jij misschien wel degene die het minste verkeerd heeft gedaan, maar ook de minste aandacht heeft gekregen. Toch begrijp ik je wel, hoe je er in eerste instantie voor Harum wilde zijn en begrip wilde tonen, hem wilde helpen, tot dat te zwaar werd, de situatie te zwaar werd. Voor jou is het ook allemaal helemaal niet gemakkelijk, dus het is echt wel begrijpelijk dat je zo hebt gereageerd. Sterker nog, ik vind het knap van je. Misschien heb je wel beseft dat hoop en happy ends ook niet altijd alles zijn, of juist dat het één het ander niet per se hoeft op te heffen. Misschien is er nog wel hoop, maar geen happy end… of misschien is een happy end wel gewoon heel subjectief. In zekere zin was je wel Harums happy end, zij het dan op een onorthodoxe manier. Want weet je? Je bent toch maar mooi in zijn leven geweest en hij in het jouwe, en misschien zijn jullie elkaars leven nog wel niet eens echt uit. Misschien komt er nog wel een ander happy end, of een nieuwe vlaag hoop. Een nieuwe weg. Want hij is de weg niet meer kwijt, en jij ook niet. Wie weet wat er nog gaat gebeuren.

Vivian

Bron foto

Hayden – Rob Lowe

Hayden,

Er is een reden dat je alleen maar wilt werken met artiesten die hongerig genoeg zijn, en die reden is dat er nooit een limiet zal zijn aan jouw eigen honger, naar geld, macht, succes, aandacht. Misschien moet je je artiesten eens gaan zien als wat ze zijn: jonge mensen met veelbelovende talenten die echt iets uit te dragen hebben en het recht hebben om op hun eigen manier en op hun eigen voorwaarden de top te bereiken. Ze zijn geen producten. Freya al helemaal niet. Meer woorden ga ik niet aan je vuilmaken. Je bent trouwens wel een heel goed love to hate-personage.

Vivian

Bron foto

Sabrina – Alisha Boe

Lieve Sabrina,

Je bent één van de schurkpersonages in dit verhaal: de zus die zich niet gedraagt zoals een zus zich zou moeten gedragen. Maar hoewel ik het in het begin echt helemaal niet cool vond wat je allemaal deed, ben je geen echte schurk. Je was, in zekere zin, net als Freya de weg kwijt, alleen wist je dat goed te verbergen en deed je ook niet veel om je zus te helpen zichzelf weer terug te vinden. Misschien was je ook gewoon een slachtoffer van de molen waarin jullie terecht kwamen, misschien had je het gevoel dat je met Freya moest concurreren, misschien waren jullie gewoon te verschillend. Ik denk niet dat je het kwaad bedoelde, en ik denk dat er hoop is voor jullie. Veel hoop, zelfs, want misschien is jullie band wel veel sterker dan je denkt. En wat is het punt van fouten maken als je er niet van leert en als je er niet voor vergeven wordt? Wat is het punt als je niet probeert om het beter te doen? Het is nooit te laat om iets te herstellen, om het beter te doen. Fouten maken is geen schande, ze niet goedmaken wel. Ik denk dat jij daar het mooiste bewijs van bent in dit hele verhaal.

Vivian

Bron foto

Gaan jullie Waar ik ga lezen?