Vivian 
Bron beeld: MMT
Een aantal jaar geleden, toen ik misschien iets van twaalf of dertien was, moest ik van mijn kinderarts naar een psycholoog. Mijn ouders zeiden al meteen dat dat helemaal niet nodig was, want ik had echt absoluut geen problemen met het ziek of gehandicapt zijn en als ik ergens mee zat, praatte ik er altijd met mijn ouders over. Maar mijn arts wilde het graag, en dus ben ik welgeteld drie keer met die mevrouw gaan praten. Het was elke keer heel gezellig, maar weet je wat eruit kwam? Dat ik gewoon een heel normaal en karakteristiek sterk kind was en dat het voortzetten van de ’therapie’ niet nodig was. Nu ik de afgelopen tijd een beetje met mezelf in de knoop zat wat betreft stress en de lat hoog leggen en mezelf willen bewijzen, is mijn moeder een beetje bang dat ik misschien alsnog naar een therapeut moet om daarover te praten. Maar… ik weet dat dat niet hoeft (en nee, dit is geen ontkenning). Ik heb namelijk al een therapeut: mijn blog.
Van me af schrijven
Ik merk het elke keer weer: of ik nou schrijf over iets waar ik op persoonlijk gebied mee zit, over een boek dat ik heel mooi vond of over een kwestie waar ik me niet goed een mening over kan vormen, het schrijven biedt altijd uitkomst. Ik vind het heerlijk om gewoon een eind weg te typen over alles wat er door me heen gaat en vervolgens bij het laatste woord te ontdekken dat ik echt meer duidelijkheid heb gekregen of me opgelucht voel of dat ik ineens weet wat ik moet doen of niet moet doen. Het komt juist door mijn blog dat ik heel goed ben geworden in het reflecteren op mijzelf en mijn doen en laten, het komt door mijn blog dat ik zo graag bezig ben met aan mezelf werken en het komt ook door mijn blog dat ik erachter ben gekomen wat het beste voor me is op het gebied van eisen stellen en de verhouding rust-drukte.
Dankzij mijn blog wet ik dat het prima is om onzeker te zijn, weet ik dat ik niet perfect hoef te zijn, weet ik dat het belangrijkste is dat ik de dingen op mijn eigen manier doe, weet ik dat ik goed ben zoals ik ben, weet ik dat het altijd wel weer in orde komt ,dat het belangrijk is dat ik lief voor mezelf ben. Dankzij mijn blog heb ik met mezelf leren praten, en ik denk dat dat het belangrijkste is wat een therapeut doet: je inzichten bieden in hoe je in elkaar zit en wie je bent. Die inzichten heb ik van mijn blog gekregen en krijg ik nog steeds met elk artikel dat ik schrijf. Natuurlijk praat mijn blog niet terug, maar het schrijven zorgt ervoor dat ik de antwoorden krijg die ik hebben moet om inzicht te krijgen in het hoe en wat. Daarom heb ik ook besloten dat ik ongedwongener ga bloggen en meer ga schrijven over wat me echt bezighoudt op de manier die goed voelt: het belangrijkste doel van mijn blog is, naast het plezier dat ik eruit haal, dat het me helpt groeien. Groeien in wie ik ben, in wat ik over mezelf weet, in hoe ik in het leven sta, in mijn ontwikkeling.
Mijn blog is voor mij de beste therapie die ik kan krijgen. Zeker omdat het me ook stimuleert om te blijven schrijven: sommige dingen zijn persoonlijk, te persoonlijk om online te publiceren, maar omdat het zo fijn is om van me af te schrijven en daarvan te leren, schrijf ik het wel gewoon op. Dankzij mijn blog heb ik mijn tweede stem ontdekt: mijn eerste stem is de stem die schrijft over wat me dwarszit, de stem van verwachtingen en eisen stellen en de lat hoog leggen… en de tweede stem is de stem die me vertelt wat echt goed is, wat echt belangrijk is. De stem die mij af en toe het zwijgen op kan leggen. Maar vooral biedt mijn blog me simpelweg de mogelijkheid om me te uiten op de manier die bij me past – ik denk dat ik op mijn blog veel meer kwijt kan op een veel fijnere manier dan als ik echt met iemand zou gaan praten – en op de manier die mij gelukkig maakt, waardoor het uiten op zich me ook gelukkig maakt. En dat is ook weer iets waar ik gelukkig van word.
Is bloggen voor jou ook een soort therapie?
Herkenbaar, voor mij heeft bloggen ontzettend bijgedragen aan het verwerken van mijn ziekte en de gevolgen daarvan. Inderdaad is het makkelijker om via je blog echt te vertellen hoe je je voelt dan gewoon bij de koffie met een vriendin… En vervolgens geeft een blog dan wel soms een ingang voor een vriendin voor een echt goed gesprek.
Fijn dat jij er ook veel aan hebt!
Dit is heel herkenbaar. Ik heb dan naast het bloggen wel degelijk therapie nodig, want de kans dat bloggen mij gaat laten stoppen met vermijden is erg klein. Toch herken ik heel erg dat schrijven altijd heel erg helpt. Het neemt bij mij het zware gevoel vaak weg. Het maakt me niet minder angstig, maar geeft me wel meer inzicht in mijn gedrag en mijn manier van reageren op bijv. reacties.
Bijzonder om te merken vind ik dat.
Fijn dat bloggen voor jou ook op zo’n ‘helende’ manier werd (dat klinkt nogal zweverig, maar goed).
Liefs
Het zal voor jou vast geen verrassing zijn als ik zeg dat bloggen voor mij ook heel therapeutisch werkt. Ik zou niet weten wat ik zonder zou moeten, sterker nog: ik ben er van overtuigd dat ik er dan niet eens meer was geweest.
Lang leven het internet!
Ja, ik herken dit helemaal! Ik ben ook absoluut geen prater, laat mij maar lekker alles opschrijven en op die manier mijn dingen verwerken. Ik kan me dus helemaal in jouw artikel vinden. 🙂
Alhoewel ik het prettig vind om bepaalde dingen op te schrijven, of liever, van me af te schrijven. Een blog geeft helaas geen feedback. Verder zijn er dingen die ik liever niet aan de hele wereld toevertrouw, maar daar heb ik mijn dagboek voor. Maar voor beiden geldt dat ze geen feedback geven, geen nieuwe inzichten kunnen geven.
Ik ben blij dat bloggen jou helpt, maar als je ooit die feedback wilt is het ook helemaal niet erg om een pro om hulp te vragen.