Blog Gespot: Dansen in de storm

Elke donderdag komt er op Vivians Vocabulaire iets online dat te maken heeft met bloggen of schrijven: de ene week een normaal artikel, de andere week een Blog Gespot waarin ik een van mijn favoriete blogs in het zonnetje zet. Deze week is het alweer de vierde keer dat er een Blog Gespot online komt en staat Kim van Dansen in de storm centraal: zij heeft een heel bijzondere blog waarop ze op een bijzondere manier schrijft.

Dansen in de storm

Dit is nog een relatief nieuwe blog: Kim is pas in april gaan bloggen, maar heeft al een bewonderenswaardig bereik opgebouwd. Ze schrijft op een heel erg eerlijke en authentieke manier over wat er in haar leven speelt en wat er in haar omgaat: ze heeft diverse psychische problemen, angststoornissen, een eetstoornis en verwerkt de dood van haar vader. Door dit alles zit ze thuis en ze is gaan bloggen in de hoop dat het haar zou helpen om de dingen te kunnen verwerken, maar ook om weer een soort dagindeling te hebben en om meer bewustzijn te creëren voor psychische problematiek. Ze schrijft echt ontzettend eerlijk over alles wat haar overkomt, haar twijfels, zorgen, gedachten, hersenspinsels, alles waar ze het moeilijk mee heeft of juist de lichtpuntjes… alles wat haar bezighoudt.

Ik volg Kim nog maar een paar maanden, maar ik vind het prachtig om te zien wat zij met haar blog doet en hoe ze schrijft: ik heb heel veel bewondering voor de eerlijkheid in haar schrijfstijl en voor hoe integer en authentiek ze is in alles wat ze publiceert. Ze doet absoluut niet zielig en is ook duidelijk niet op medelijden uit, maar is juist gewoon oprecht en puur en doet simpelweg haar verhaal. Ik vind het heel mooi hoe ze niet bang is om te schrijven over waarom ze geen genoegen neemt met haar leven, maar ook de verhalen over haar vader raken me echt. Het is gewoon de kracht en vechtlust, maar ook de persoonlijkheid die uit haar schrijfsels komen waardoor ik steeds weer een kijkje wil nemen om te kijken hoe het met haar gaat en om geïnspireerd te worden door haar kracht.

Interview met Kim

Kim vond het meteen heel leuk toen ik haar vroeg of ik haar mocht interviewen en heeft de vragen heel mooi en uitgebreid beantwoord, heel bijzonder om te lezen!

1. Je blogt over best wel moeilijke onderwerpen. Waarom heb je daarvoor gekozen? Vind je het niet eng dat je persoonlijke omstandigheden open en bloot op internet staan

Ik blog veel over dingen waar in de samenleving nog een enorm taboe rond hangt. Ik weet niet zeker of ik hier helemaal bewust voor heb gekozen eigenlijk. Het is er een beetje ingerold. Toen ik mijn blog startte was ik van plan om te schrijven over mijn angststoornis, om zo meer bekendheid te creëren over dit onderwerp. Gaandeweg kwam ik erachter dat er zo ontzettend veel onbegrip is over alle psychische ziektes, dat ik hier meer mee ben gaan doen. Ik nam mezelf voor te proberen de taboes die helaas nog steeds bestaan over psychisch ziek zijn langzaam te proberen af te brokkelen. Zelf merk ik namelijk dat al deze taboes best wel zwaar wegen op mensen die last hebben van psychische problemen. Wanneer je telkens te horen krijgt dat je angststoornis/eetstoornis/depressie je eigen schuld is, is dat natuurlijk erg zwaar. Uiteindelijk ga je er zelf misschien zelfs wel in geloven, terwijl het de grootste onzin is: psychische problemen, daar kies je niet voor!

Ik denk dat om de taboes te kunnen doorbreken, er meer openheid moet komen in de samenleving. Daarmee heb ik een klein beginnetje gemaakt op mijn blog! Vooral in het begin vond ik dit best lastig. In het ‘echt’ ben ik nogal een gesloten persoon, terwijl ik op mijn blog werkelijk alles bespreek. Dat voelde vreemd, maar ergens ook heel fijn. Eindelijk een plek waar ik mag zijn wie ik ben en waar ik mag schrijven wat ik wil!

Een vraag die me vooral in het begin erg veel heeft bezig gehouden is “krijg ik er later tijdens bijvoorbeeld het solliciteren geen problemen mee als mijn toekomstige baas mijn blog zou vinden?”. Dit is iets waar ik best even mee heb geworsteld. Een tijd lang heb ik geprobeerd zo anoniem mogelijk te blijven. Nu doe ik dat niet meer.
Als het me weer zou lukken om te werken lijkt het me heel erg mooi om iets te gaan doen met mijn ervaringen. Ik ben altijd al heel erg geïnteresseerd geweest in  hoe mensen denken en waarom zij dingen doen zoals ze ze doen. Ik zou graag pedagogiek of psychologie studeren en dan een opleiding ervaringsdeskundigheid erbij doen. Dan kan ik mijn ervaringen omzetten in iets moois. Mijn baas zal dan juist ‘blij’ zijn met mijn ervaring, in plaats van er iets negatiefs van vinden.

2. Je blogt pas sinds begin dit jaar. Hoe bevalt het tot nu toe? Wat hoop je nog te bereiken met je blog?

Ik blog inderdaad pas sinds april dit jaar! Daarvoor heb ik al wel een heleboel andere blogs en websites gehad (kindertent, anyone? ;)), maar deze vergat ik altijd weer snel. Bij dit blog is dat helemaal niet het geval. Ik vind het tot nu echt ontzettend leuk! Ik merk dat het me een heleboel oplevert: van contacten met andere bloggers, tot energie en motivatie. Doordat ik nu overdag bezig kan zijn met mijn blog lijken de dagen een stuk minder lang te duren. Ik zit niet meer van het opstaan af de minuten te tellen tot ik weer naar bed mag.

Met mijn blog hoop ik te bereiken dat er meer openheid komt. Door daar zelf mee te beginnen merk ik dat mensen ook in de reacties onder mijn blogs heel open en eerlijk durven te vertellen. Dat vind ik mooi om te merken. Ik hoop dat men in het echte leven ook meer open zal durven worden. Of dat iets is wat ik kan bereiken met mijn blog weet ik nog niet, maar ik streef er wel naar. Naast openheid hoop ik ook dat mensen herkenning zullen vinden op mijn blog. Omdat er op dit moment nog weinig openheid is, merk ik dat mensen het fijn vinden om herkenning te vinden op mijn blog.

3. Merk je dat je blog je helpt, je steun geeft? Op wat voor manier?

Zeker! Mijn blog helpt me op verschillende vlakken. Het geeft me energie, motivatie en het zorgt ervoor dat ik iets te doen heb. Ook helpt het me om mijn gedachten op te schrijven en te delen. Dit vind ik in het echt nog erg lastig, maar ik merk wel dat ik het prettig vind om dit via mijn blog te doen. Door mijn gedachten op te schrijven en te delen krijg ik dingen vaak weer een beetje op een rijtje. Soms geven lezers ook hele waardevolle reacties waardoor ik bepaalde inzichten krijg, dat vind ik heel mooi.

Mijn lezers geven me sowieso veel steun. Soms schrijf ik iets waarvan ik denk dat het totale onzin is en waarvan ik denk dat ik de enige ben die zo denkt. Wanneer er dan reacties komen van iemand die het herkent heb ik daar veel aan: ik ben niet de enige! Ik ben niet gek! Dat is een hele fijne steun.

4. Als je niet was gaan bloggen, wat zou er dan anders zijn geweest in je leven?

Oef, wat zou er níet anders zijn, haha. Eigenlijk zou mijn hele dagelijks leven er anders uit zien. Zonder mijn blog zou ik overdag weinig tot niks te doen hebben. Ik zou een beetje YouTube-filmpjes bekijken en af en toe wat met mijn hond wandelen. Nu kan ik overdag lekker blogs lezen, schrijven en andere ‘nuttige’ dingen doen. Zonder mijn blog zou ik ook nauwelijks sociale contacten hebben. Mijn vriendinnen van vroeger spreek ik weinig, maar een aantal mensen die ook blogs hebben spreek ik wel. Dat vind ik heel fijn. Blijf ik toch nog een beetje onder de mensen.

Als laatst zou ik er denk ik ook slechter aan toe zijn dan ik nu ben, omdat ik dan veel minder zou kunnen delen. Ik merk dat dit voor mij echt oplucht. Daarnaast geeft het bloggen een ‘doel’ in mijn leven, wat me een beetje op de been houdt.

5. Wat is het beste advies dat je kunt geven aan medebloggers?

Ik heb eigenlijk twee ‘tips’: wees jezelf én wees trots! Ik blog nog niet lang en vind dus niet dat ik het recht heb om blogtips te geven op welke manier dan ook, maar deze adviezen mag ik van mezelf wel geven.

Ik denk dat het zo belangrijk is om jezelf te zijn, omdat mensen dit doorhebben. Je leest tussen de regels door wanneer iemand totaal niet authentiek is en dat leest niet prettig. Als je jezelf bent kan ook niemand je echt kritiek geven over wat je doet: je bent immers jezelf en staat zelf volledig achter je keuzes en de dingen die je doet.

Wees trots is eigenlijk ook een advies voor mijzelf. Dat ik hiermee ‘struggle’ betekent denk ik dat er nog een hoop anderen zijn die hiermee zitten. Er bestaan tegenwoordig zó veel blogs, dat het lastig is om bijvoorbeeld veel gelezen te worden. Ik schrijf natuurlijk voor mezelf, maar als ik heel eerlijk ben moet ik ook zeggen dat ik het best leuk vind als iemand het leest. In het begin was ik heel erg hard voor mezelf. Stukjes moesten perfect. Als een stukje twee lezers minder kreeg dan een ander stukje had ik ‘gefaald’. Inmiddels lukt het me om anders naar mijn blog te kijken. Ik mag er trots op zijn. En dat mag elke andere blogger ook op zijn of haar blog!

Blog jij ook wel eens over maatschappelijke taboes? En kende je Kim van Dansen in de storm al?