Bibliotheek der zielen – Ransom Riggs

Het monster zat nog geen tonglengte van ons vandaan, zijn ogen strak op onze keel gericht, zijn verschrompelde hersens gevuld met moordplannen. Zijn honger naar ons hing in de lucht. Hulsels worden geboren met een verlangen naar bijzondere zielen en hier stonden we dan: met onze rug tegen de verwoeste telefooncel, als een buffet op maat. Aan mijn voeten hield een hapklare Addison moedig stand, zijn staart in de houding. Emma hing tegen mij aan, op zoek naar steun, nog steeds te verdoofd door de schok om ook maar een vlammetje te kunnen maken.

Eerste indruk

Dat ik fan ben van de reeks over de bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine is geen geheim meer: ik vond deel één fantastisch en ook deel twee heb ik verslonden. Het is dan ook niet zo raar dat ik best een beetje huiverig was om aan het derde en laatste deel te beginnen: niet alleen omvat het boek ruim vijfhonderd bladzijden, ook is het wél de grande finale en als dat nou maar niet tegenvalt… Tel daarbij op dat ik niet zo gek ben op boeken die vooral draaien om actie (het derde deel van De Hongerspelen vind ik daarom ook het minste deel) en ik was echt wel een beetje zenuwachtig. En ik had eerlijk gezegd geen idee wat ik moest verwachten van het boek of van de mysterieuze Bibliotheek der Zielen. Ik ging er dus redelijk blanco in…

Waar het over gaat

Nadat de bijzondere kinderen samen met mevrouw Peregrine in een hinderlaag gelokt zijn door haar boosaardige broer Caul, bevinden Jacob, Emma en de hond Addison zich in het hedendaagse Londen. Ze moeten erachter zien te komen waar hun vrienden zich bevinden en ze redden voordat Caul zijn meesterplan uitvoert om het hele bijzonderdom naar zijn hand te zetten. Maar in een wereld vol gevaren, waarin jonge mensen met bijzondere gaven behoorlijk opvallen, is dat niet zo makkelijk. Hun reis voert hen naar een lus die Devil’s Acre heet, een eiland waar arme en krachteloze bijzonderen in de meest trieste sloppenwijken wonen die je ooit hebt gezien. Terwijl de tijd gestaag door tikt en ze opnieuw een scala aan kleurrijke personen ontmoeten, moet Jacob zien te dealen met zijn nieuw ontdekte gave: niet alleen kan hij de hulselmonsters zien, hij lijkt ze ook te kunnen bezweren…

Wat ik ervan vond

Het wordt een vast patroon: voordat ik uitgebreid ga vertellen wat ik wel en niet goed vond aan dit boek, wil ik even een moment stilte in acht nemen voor de wederom prachtige vormgeving. Dit is een behoorlijk lijvig boek, maar het is opnieuw zó mooi vormgegeven dat het een feestje wordt om het alleen al door te bladeren. Deel twee bevatte een overzicht van de belangrijkste personages voorafgaand aan het verhaal en dit boek begint met een verklarende woordenlijst: erg handig als je, zoals ik, nogal wat moeite had met het uit elkaar houden van hulsels en schepsels. Ook de foto’s zijn uiteraard weer adembenemend: in het tweede boek waren ze vooral illustratief en dat vond ik jammer, maar met dit boek is dat ruimschoots goed gemaakt. De foto’s in dit slotstuk zijn namelijk voor een deel functioneel – ze komen terug in het verhaal – en voor een deel illustratief. Perfect dus!

Ik heb het gevoel dat ik niet echt vernieuwende dingen kan zeggen over dit boek, want net als de vorige twee delen is het gewoon weer zó goed. Ransom Riggs is een tovenaar met taal, met beelden en met verhaallijnen die voortgestuwd worden door een grenzeloze fantasie. Maar het zijn toch vooral de personages die Bibliotheek der zielen weer tot een heerlijk fantasierijk epos maken: ze zijn zo kleurrijk en toch zo realistisch dat je ze gewoon meteen in je hart sluit. Ik bedoel, we hebben in dit boek een schipper met alleen een schedel als hoofd, een vrouw die bijzondere mensen en hun gaven verkoopt, een museum vol wassen beelden van bijzondere mensen, hoofden zonder lichaam maar mét een bijzondere persoonlijkheid die fungeren als bewakers en zo kan ik nog wel even doorgaan. Hoe kort de personages ook in beeld komen, ze slagen erin op de een of andere manier je hart binnen te komen en daar een plekje te veroveren waardoor je ze stuk voor stuk zult onthouden. En dat geldt ook voor de gehele magische wereld van het bijzonderdom: het sfeertje is gewoon zalig. Het is fantasy zoals je dat niet nog eens in andere boeken zult tegenkomen.

Ook de hoofdpersonen zijn natuurlijk weer van de partij met een mooi verhaal. Emma maakt in dit boek een ontwikkeling door die eindeloos blijft boeien en haar karakter ook zoveel meer diepte geeft. Jacob heeft zo zijn eigen worstelingen en ontdekt een nieuwe versie van zichzelf die goed past bij alles wat ze hebben meegemaakt. En dan is er nog Addison, de pratende hond die voor veel aandoenlijke hilariteit zorgt maar af en toe ook erg op de achtergrond blijft. Ik miste daarnaast wel heel erg de aanwezigheid van de andere bijzondere kinderen: in deel twee vond ik het juist zo fijn dat het zoveel verschillende persoonlijkheden waren met elk een eigen verhaal, maar nu draait het vooral om Jacob en Emma. Het wordt echter wel weer goed gemaakt wanneer de grote hereniging plaatsvindt en dan wordt duidelijk dat je als lezer zoveel van deze kinderen bent gaan houden dat het nog knap lastig wordt om afscheid van ze te nemen aan het eind van het boek.

Toen ik een poosje geleden kenbaar maakte dat ik nerveus was om te beginnen in het boek vanwege de dikte, kreeg ik te horen dat ik me daar absoluut geen zorgen over zou maken omdat het zou lezen als een sneltrein. Dat is absoluut waar gebleken: ik ben door het boek heen gevlógen, met ruim 70-100 bladzijden per dag. Regelmatig zat ik echt helemaal ín het boek omdat het zo bloedstollend spannend was en vooral omdat ik gewoon echt niet kon voorspellen hoe het verder zou gaan. Ik bereidde me voor op flink wat neeeeeeeeee-momenten want ja, de eindstrijd en zo… maar dat viel gelukkig mee. Mijn angst dat het boek te action-packed zou zijn bleek namelijk ongegrond: Riggs is erin geslaagd opnieuw een echt goed verhaal te creëren dat gaat over veel meer dan alleen de beslissing van de strijd om het bijzonderdom. Er zit diepte in, het is helemaal niet gejaagd of afgeraffeld. Er wordt een hoop nieuwe informatie gegeven over de bijzondere wereld – misschien wel meer dan in deel twee, waarin het vooral om vechten en vluchten ging. En al die nieuwe details zijn allemaal even fantasierijk en machtig interessant.

Dat het boek een afronding is, wordt wel duidelijk uit het feit dat er heel veel uitleg wordt gegeven over hoe de vork nou precies in de steel zit. Hoe  zijn die schepsels en hulsels nou eigenlijk ontstaan en waarom? Wat is de Bibliotheek der Zielen en wat is de reden voor bepaalde gebeurtenissen en ontwikkelingen? Het is een heel fijn gevoel om de antwoorden op al die vragen te krijgen, maar het is ook wel véél informatie en af en toe was ik het spoor een beetje bijster: sommige dingen kon ik gewoon niet onthouden. Daarnaast waren sommige scènes echt een beetje té absurdistisch: ik vind het heerlijk dat er zoveel fantasie in zit, maar soms had ik echt een beetje moeite met het compleet krijgen van het plaatje en kon ik het me gewoon niet goed voorstellen. O ja, en nog iets waar ik me een klein beetje aan ergerde: soms was de humor te geforceerd. Maar ja. Dat is ook geen enorm struikelblok natuurlijk.

Deze recensie wordt alweer veel te lang – maar dat verdient dit geweldige slotstuk ook wel – dus ik rond even af. Want het einde. Tja, het einde. Ik wil niet te veel verraden, maar ik kan wel zeggen dat ik best tevreden ben met hoe alles is afgelopen. Dingen waarvan je vindt dat ze moeten gebeuren, gebeuren ook daadwerkelijk en andere dingen vallen heel erg mee. Het wordt afgerond, en de manier waarop vond ik echt heel erg leuk om te lezen omdat het gewoon helemaal klopte en me opnieuw liet inzien hoe erg ik al die bijzondere kinderen ga missen. Overigens blijven er nog wel wat vragen over, maar ik denk dat we dat maar moeten wijten aan de kracht van het open einde. Wie weet ga ik nog wel een fanfictie schrijven over hoe het verder ging.

Conclusie

Bibliotheek der Zielen is een prachtige finale van een prachtige trilogie: het verhaal vormt een mooi afgerond geheel met de nieuwe informatie en het is weer een heerlijke voortzetting van fantasie en innemende personages. Als je boek één en twee geweldig vond, zal deze je zeker niet teleurstellen.

Titel: Bibliotheek der zielen (Library of Souls)
Auteur: Ransom Riggs
Serie: Mevrouw Peregrine #3
Uitgeverij: Clavis
Aantal bladzijden: 507
Verschenen: januari 2016
Genre: young adult fantasy
Beschikbaar als: hardcover
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij Clavis, bedankt voor het recensie-exemplaar!