Ben ik volwassen?

Bron

Ik loop op best wel wat vlakken achter met mijn ontwikkeling. Mijn lengte natuurlijk sowieso, maar er zijn ook wat andere delen van mijn lichaam die nogal achterblijven: mijn gebit bijvoorbeeld. Maar eigenlijk ben ik zelfs op mentaal/intellectueel gebied niet helemaal op het niveau waar ik misschien op zou moeten zitten. Niet dat ik retarded ben zoals ze dat in het Engels zo mooi zeggen, maar als we dan toch eerlijk bezig zijn – en dat voelt best goed na mijn blog over angsten – zijn er wel eens momenten waarop ik eigenlijk geen 20 ben.

Wat is dat eigenlijk, volwassen zijn? Er bestaat volgens mij een heel mooie spreuk, ik heb geen idee van wie, over dat je als kind niets liever wilt dan groot zijn, en als volwassene niets liever wilt dan kind zijn. Ik denk dat dat ongeveer wel klopt, want elke volwassene, hoe gelukkig diegene ook is, heeft wel eens van die momenten waarop hij stiekem terug wil naar de eenvoud van het kind-zijn. Ik heb die momenten maar al te vaak, als ik bijvoorbeeld weer eens mijn administratie moet bijwerken of mijn hoofd breek over of ik nou wel of niet een bepaald iets moet regelen. Vroeger werd dat gewoon geregeld, klaar. Hoefde je je alleen maar druk te maken om met wat voor kleur viltstift je de kleurplaat in ging kleuren – nog zo’n spreuk.

Ik weet nog dat ik vorig jaar een vak had op school, VOS – voorbereid op stage. Het ging in het eerste gedeelte niet zozeer om de stage, maar meer om het onderwijs in het algemeen, verschillende manieren van lessen voorbereiden, groepsprocessen en dat soort dingen, maar ook heel erg over de ontwikkeling van jongeren. Ik las toen in ons geweldige Handboek voor Leraren dat de hersenen van een mens pas volgroeid zijn rond het 25ste levensjaar. Dat vind ik nog steeds best apart: ik ben nu 20 en over het algemeen voel ik me volwassen, maar blijkbaar moet ik nog 5 jaar wachten voor ik het echt ben. Blijkbaar is Taylor Swift, mijn voorbeeld op het gebied van met bepaalde dingen omgaan (blogidee geboren), die net een paar dagen geleden 25 is geworden, nog maar net volwassen… bizar eigenlijk. Natuurlijk zal het per persoon verschillen, sowieso verschilt het wat je opvattingen zijn over volwassenheid en hoe volwassen je je voelt. Maar dit is wel echt iets wetenschappelijks blijkbaar.

Brengt me weer terug op mijn eerste vraag: wat is volwassenheid dan? Wanneer ben je volwassen? Ik heb altijd het idee gehad dat verantwoordelijkheid daar een grote rol in speelt, en dan vooral verantwoordelijkheidsgevoel. Dat je kunt overzien wat de consequenties zijn van dingen die je al dan niet doet. Dat je weet wat voor indruk je op iemand maakt, dat je weet wat je zou moeten doen of hoe je zou moeten zijn. Dat je ideeën hebt over de persoon die je wilt zijn, dat je inzicht hebt in je identiteit. Ik denk ook dat het wel iets te maken heeft met hoe je in het leven staat, hoeveel zelfvertrouwen je hebt, hoe je met dingen omgaat, hoe je iets aanpakt… iemand die goede resultaten haalt of vaak promotie maakt, vinden we sneller volwassen dan iemand die geen klap uitvoert.

Hoe zit het dan met mij? Ik denk dat ik sowieso al een vroegrijp persoon ben, in de zin van dat ik al vrij vroeg heel serieus met dingen om kon gaan en zo, maar volgens mij is mijn echte volwassen gevoel gekomen toen ik vorig jaar de overgang maakte van de havo naar het hbo. In de grote wijde wereld terecht komen heeft er mee te maken gehad, maar waarschijnlijk was het ook een soort van openbaring over de persoon die ik ben: dat ik bewuster met een bepaalde houding ging leven, me bewuster werd van mijn dromen en idealen en door begon te krijgen wat ik nu eigenlijk precies wilde (het onderwijs). Volgens mij is dat een soort sleutelbegrip… als je eenmaal een soort Eureka-moment hebt gehad over wie je bent en hoe de wereld in elkaar zit en wat jouw rol in die wereld moet zijn, weet je ook hoe je dingen moet gaan bereiken en dan komt er een soort persoonlijke groei. Zo voelt het in ieder geval.

Ik merk vaak aan mezelf dat ik op veel momenten nog niet helemaal volwassen ben. Ik kan soms heel onnadenkend en impulsief zijn en ik heb een bepaalde manier van reageren die wat meer bij een kind past dan bij een volwassene. Maar om heel eerlijk te zijn beschouw ik mezelf ook niet als een volwassen vrouw… ik ben echt nog steeds een meisje haha. En dat vind ik wel best, want ik denk dat mensen juist door iets kinderlijks te blijven houden, heel sterke volwassenen kunnen worden. Ik zag vandaag een TED Talk van een vrouw die kanker had overleefd, maar niet toestond dat dat bepaalde wie ze was. Claim your experience, don’t let it claim you, zei ze. Oftewel: jij moet bepalen wie je bent en wat iets met je doet, wat iets voor je betekent. En ik denk dat alles wat ik heb meegemaakt, alle tegenslagen maar zeker ook alle dingen die nu bij mij horen ervoor hebben gezorgd dat ik heb gekozen voor een positieve houding, en dat het bewustzijn van die keuze en van die houding me eerst vroegrijp en vervolgens volwassen heeft gemaakt. En dat mijn jeugdige natuur (klinkt beter dan kinderlijkheid) er alleen maar voor zorgt dat dat positieve en levendige en gelukkige nog meer tot uiting komt.