Bella Italia: Verona!

Eén van de plekken in Noord-Italië waar ik al erg lang graag naartoe wil, is Verona. De stad die het thuis vormt van het één na grootste amfitheater ter wereld (het grootste is het Colosseum in Rome), de thuishaven van dichter Dante en natuurlijk de plek waar het beroemdste liefdesverhaal aller tijden zich afspeelt: nooit tartte het lot twee geliefden zo als dat van Julia en haar Romeo (geen idee of dat klopt haha). Sinds ik de film Letters to Juliet met de geweldige Amanda Seyfried heb gezien, ben ik een soort van gefascineerd geraakt door dit verhaal en daarom wilde ik erg graag naar Verona, om het Casa di Giulietta te bezoeken, evenals het Casa di Romeo en de Tomba di Giulietta.

Verona is een ontzettend mooie stad, niet alleen vanwege de twee geliefden maar ook gewoon van zichzelf. Heel veel leuke straatjes, mooie huisjes met schattige balkonnetjes, mooie kerkjes, en op het ene moment echt Noord-Italiaans en dan op het volgende moment toch weer Toscaans. we gingen als eerste naar het gigantische amfitheater, waar in de zomermaanden nog altijd opera’s worden gegeven: niet goedkoop, en volgens onze buren op de camping ook niet veel aan. Lang wachten, weinig sfeer doordat tussen de aktes het decor helemaal werd verbouwd en onbereikbare toiletten. Maar een bezichtiging overdag is wel erg mooi: heel indrukwekkend en het spreekt echt tot de verbeelding dat er in deze arena in de Romeinse tijd gladiatoren vochten voor hun leven tegen leeuwen. Mooier dan het Colosseum zelfs, in veel betere staat en ook gewoon veel… karakteristieker, eigenlijk.

De volgende stap was toch echt het huis van Julia. Ik heb me nooit echt verdiept in het verhaal omdat ik geen liefhebber ben van Shakespeares schrijfstijl – toneelstukken – maar de basis ervan ken ik wel. Ik weet dat het draait om twee rivaliserende families, en ik weet dat Romeo en Julia de zoon en dochter zijn van elk van die families en dat ze daarom nooit bij elkaar mogen en zullen zijn. Het grappige aan de hele Verona-setting vind ik dat het fictieve personages zijn, maar wellicht losjes gebaseerd op personen die écht bestaan hebben en dat de stad daarom zo’n toeristische attractie is geworden. Het huisje van Julia is het huis waar de vrouw woonde op wie het personage geïnspireerd is, maar het was vroeger ook een herberg. Het balkonnetje van de befaamde balkonscène is er pas in 1937 aan gebouwd, toen het verhaal enorm populair werd door een eerste verfilming. Ik wist dat ik het huisje niet in zou kunnen, noch zou ik op het balkonnetje kunnen en daar had ik me al op voorbereid, maar ik vond het wel jammer. Toch was het alleen al een bijzondere beleving om daar te zíjn, en ik was enorm geïntrigeerd door de muur van briefjes, krabbels, smeekbedes en namen op de binnenplaats, bij het beeld van Julia. In de film Letters to Juliet had ik daar al voor het eerst kennis mee gemaakt en ik vind het ontzettend bijzonder om te weten dat mensen Julia als een soort… godin zijn gaan beschouwen, een krachttotem, een beschermengel. En sowieso voelde het gewoon heel erg fijn om daar te zijn, om een beetje in het verhaal te stappen!

Nadat we heerlijk op een terrasje hadden geluncht (tortelini gevuld met ham en room) zetten we koers naar het Casa di Romeo, waar eigenlijk niet zoveel te beleven was: hier was het veel minder druk en er was niet zoveel te zien, alleen maar een poort en een bordje en nog meer namen op de muur. Volgens mij is dit ook gewoon een woonhuis, en tevens het huis waar de ”echte” Romeo woonde. Terwijl we verder liepen naar de Dom van Verona, kwamen we door een aantal superleuke, sfeervolle straatjes, binnenplaatsjes en pleintjes waarvan bovenaan foto’s te vinden zijn. Heel erg leuk, echt wat ik aanbid in Italiaanse steden! De Dom was ook erg mooi en zo ongeveer de enige kerk in de hele vakantie waar foto’s gemaakt mochten worden, in de andere steden mocht dat helaas niet. Heel mooi, maar wel behoorlijk protserig – al zou me dat niet moeten verbazen, want dat is nu eenmaal zo bij katholieke kerken, zeker in Italië. Ik heb zelfs nog een Italiaans gezangenboek gevonden in een kerkbank, wat ook nog interessant was om te zien! (En ik ben dan wel Italiaans aan het leren, maar ik begreep er geen snars van haha)

Als laatste halte gingen we nog naar de Tomba di Giulietta, waar Julia volgens het verhaal begraven zou liggen. Volgens mij – en ik weet het niet zeker – is dit echter gewoon een lege tombe, want de anonieme inspiratiebron voor het personage is gewoon ergens begraven en ook bij deze bezienswaardigheid is weer gezegd dat er pas in de jaren dertig initiatief voor is genomen. Ik kon er helaas ook niet in omdat het een en al trappetjes was, maar achteraf vind ik dat ook niet zo erg omdat de tombe volgens mij weinig meer voorstelt dan een grijswitte sarcofaag. Ik moet eerlijk zeggen dat dit wel een ietsiepietsie overdreven is voor een fictief personage, maar het was wel interessant om mijn verbeelding de vrije loop te laten en te doen alsof de arme Julia er echt lag. Ik ben zeker heel erg benieuwd naar de nieuwe verfilming die dit najaar in de bioscoop komt; dan kan ik me in ieder geval wat meer in het verhaal verdiepen. Het moet trouwens wel gezegd worden dat de tombe op een hele mooie plek gevestigd is: in een echt Italiaanse kloostertuin.