Bella Italia: Venetië!

De belangrijkste reden dat ik naar Italië op vakantie wilde – Noord-Italië – was dat ik dolgraag eens een keertje naar Venetië zou willen gaan. Ik kan niet precies zeggen waarom, maar die stad fascineert me al jaren, het heeft zoveel sfeer die zo romantisch en magisch aandoet. Het heeft ook te maken met een boek waar ik als kind dol op was: Stravaganza, Stad van Maskers van Mary Hoffman. Daarin komt een bijzondere versie van de stad voor, die echter Bellezza heet en een beetje anders in elkaar zit, maar er wel duidelijk op geïnspireerd is. Venetië staat als stad in haar geheel op de Werelderfgoedlijst en het is vooral de rijke geschiedenis die me aanspreekt: Casanova, de maskers, de machtige doge, de gondels, de Brug der Zuchten… Maar met een rolstoel deze stad bezoeken is absoluut niet makkelijk, omdat het één en al trappetjes en bruggetjes met treetjes is. Toch besloten mijn ouders en ik ervoor te gaan; nu is het nog mogelijk om de rolstoel en mij te tillen, dus nu kan het nog; waarschijnlijk zal het over niet al te lange tijd onmogelijk zijn. Reden te meer om er optimaal van te genieten!

Twee dagen na ons bezoek aan Verona besloten we naar Venetië te gaan, de stad onder water. Het was een maandag en bloedheet: al op de boot vanaf het vliegveld naar het hoofdeiland – want uiteraard bestaat Venetië uit een groot aantal eilanden, waaronder glasblazerseiland Murano, waar we helaas geen tijd voor hadden – stikten we bijna van de hitte. Maar niet getreurd, want vanaf het moment dat we voet zetten op het moedereiland, was alles schitterend. Ik had uitgekiend dat we de Vaperetto naar het San Marcoplein moesten nemen, want daar zit een VVV-kantoor en daar zouden we een speciale kaart kunnen krijgen met routes voor gehandicapten. Helaas hadden we de verkeerde boot en bevonden we ons bij een Ospedale (één van de vele Italiaanse woorden voor ziekenhuis) en te midden van bruggetjes. Het sjouwen begon dus al meteen, en wat ben ik mijn ouders dankbaar dat ze bereid waren om mij met rolstoel en al maar liefst 19 bruggetjes (van de 355!) op en af te tillen! ♥

We besloten te richten op het San Marcoplein, aangezien dat het centrale punt is van Venetië en we dan misschien alsnog een kaart zouden kunnen krijgen om de rest te zien. Maar de wandeling bleek al een aardig eind te zijn, en uiteindelijk hebben we volgens mij vrijwel heel het moedereiland gezien zonder een kaart, want het is niet zo groot. We kwamen al vrij snel op een plein met een grote kerk waarvan ik de naam kwijt ben, maar wat al wel het karakter van Venetië heel mooi uitdrukte: superschattige gekleurde huisjes aan water waar gondels overheen voeren en met tal van sierlijke, ouderwetse bruggetjes! Nadat we daar koffie hadden gedronken en de kerk even hadden bezichtigd, liepen we verder… en bereikten al snel de typisch Venetiaanse steegjes die je alleen vindt door de bruggetjes te nemen, helemaal geweldig, precies wat ik verlangde ♥

Uiteindelijk kwamen we dan toch aan bij het Piazza San Marco, dé plek in Venetië. Ontzettend groot, heel erg imponerend en echt heel erg mooi. De San Marco Kathedraal was echt prachtig en heel imposant (en ook wel weer wat protserig, maar wel op een mooie en smaakvolle manier) en daarna bezochten we het Dogepaleis, wat echter wel een beetje tegenviel: alleen maar raadszalen en bestuurszalen, steeds hetzelfde – wel mooi, maar niet echt verrassend. Aan het plein is ook nog een erg grote bibliotheek, de beroemde Klokkentoren en verscheidene musea. Heel veel mensen, heel veel ontzettend mooie architectuur en echt het hart van prachtig Venetië: heel bijzonder! Ik heb niet heel veel foto’s kunnen nemen omdat het er zo druk was, maar wel een aantal die erg mooi uitgevallen zijn, ook van het Dogepaleis!

Als laatste gingen we nog naar de Brug der Zuchten: de brug tussen het Dogepaleis en de voormalige gevangenis, waar misdadigers na hun veroordeling overheen werden geleid, op weg naar de plek waar ze hun laatste dagen, weken, maanden of jaren zouden slijten. Een ontzettend mooie brug, heel erg romantisch en ook weer echt Venetiaans van karakter en hij spreekt enorm tot mijn verbeelding: ik zag de arme stakkers al helemaal lopen! Brooddieven die à la Jean Valjean tot dwangarbeid waren veroordeeld, mensen die de doge hadden beledigd en daarvoor met hun leven moesten betalen… heel erg mooi, een fantastische laatste stop!