Belachelijk maar leuk | Unbreakable Kimmy Schmidt (2015-)

Vlak voor ik op vakantie ging, ben ik begonnen met het kijken van de Netflix Original-serie Unbreakable Kimmy Schmidt. Netflix zit namelijk zo ruim in het aanbod dat ik af en toe besluit om een paar films of series gewoon een kans te geven zodat ik weet of het wat voor me is: over Kimmy twijfelde ik in eerste instantie, maar hoewel ik al half had besloten te stoppen omdat ik het te flauw vond, ben ik toch verder gegaan en joeg ik op vakantie het grootste deel van de vier seizoenen erdoorheen. Eenmaal thuis keek ik de rest, en hoewel het eigenlijk steeds meer cringe-worthy werd, keek ik het toch af – en kijk ik zelfs uit naar de laatste afleveringen, die waarschijnlijk pas in 2019 zullen komen (de serie is gecanceld, dus seizoen 4B wordt het slotstuk). Het gebeurt me niet vaak dat ik zo’n complexe relatie heb met een serie (meestal is het echt hit or miss op dat gebied) dus tijd om er eens dieper in te duiken!

Bunkermeisje

Unbreakable Kimmy Schmidt gaat over Kimmy (Ellie Kemper, The Office) die op haar vijftiende werd ontvoerd door een dominee met verknipte ideeën over vrouwenrollen: vijf jaar lang werd ze met nog drie anderen vastgehouden in een ondergrondse bunker. Maar nu is ze vrij, en Kimmy besluit de afgelopen vijftien jaar goed te maken door in New York te gaan wonen en een echt grote mensen-leven te gaan leiden… ook al heeft ze geen idee wat er in de afgelopen vijftien jaar in de wereld is veranderd. Ze trekt in bij de flamboyante aspirant-ster Titus (Tituse Burgese, en zijn huisbaas, de excentrieke ouwe hippie annex ouwe vrijster-achtige Lilian (Carol Kane, Gotham) en neemt een baan aan als assistente van de rijke trofee-echtgenote Jacqueline (Jane Krakowski, Ally McBeal, 30 Rock). Langzaam maar zeker gaat Kimmy het echte leven wat meer begrijpen, maar daar komen een hoop frustraties én hilariteit bij kijken.

Het moet je ding zijn

Oké, laat ik maar meteen uitleggen wat het probleem is met Unbreakable Kimmy Schmidt: het is een komedieserie en de humor is van een ‘’het moet je ding zijn’’-kaliber. Als ik zeg dat comédienne Tina Fey de serie heeft geproduceerd, dan gaat er misschien al wel een belletje rinkelen: de serie is vreselijk over de top en de humor is dat ook. Het is overdreven, extravagant, vaak enorm stereotypisch, overtrokken en karikaturaal. Mijn ding is het eigenlijk niet echt: ik heb me vaak genoeg afgevraagd ‘’waarom kijk ik dit in godsnaam nog, het is belachelijk’’ en ‘’wat moet hier in godsnaam grappig aan zijn.’’ Maar de serie is in de afgelopen jaren een regelrechte hit geweest, dus het kan prima zijn dat de humor bij jou wél overkomt zoals de bedoeling is.

Fout en stom

Meer nog dan dat de humor vaak compleet aan me voorbij ging, heb ik me ook geregeld blauw geërgerd aan de serie. De personages – *kuch* Titus *kuch* – zijn soms ontzettend egoïstisch en enorm melodramatisch en dan heb ik het nog niet gehad over de soms echt heel erg foute bijfiguren. Ongezonde relaties, pesterijen van allerlei niveaus, schandalig seksisme of racisme… ik zat soms echt vol ongeloof te kijken naar de vreselijke mensen die voorbij kwamen met hun vreselijke leeghoofdigheid en hun vreselijke gedrag. Af en toe dacht ik echt… ‘’wát? Wát in godsnaam?’’

Politiek incorrect and lovin’ it

Maar… tegelijkertijd is dat, hoe gek dat eigenlijk ook is, toch ook één van de sterke punten van de serie. Want net zoals de stand-upcomedy van mensen als Tina Fey, is de serie een lange neus naar politieke correctheid. De makers steken de draak met hoe alles zou moeten zijn en laten juist zien hoe huichelachtig en beschamend evil mensen soms zijn. Het is een serie over alles wat er mis is in een westerse samenleving als New York, een serie die laat zien hoe bizar oppervlakkig men daar vaak denkt en leeft, een serie die zich er niet voor schaamt om juist eens lekker eerlijk en ongecensureerd en politiek íncorrect te zijn over al die dingen. Want ja, het is overtrokken en overdreven, maar het is uiteindelijk wel allemaal echt.

En juist de manier waarop door die extravaganza toch heel subtiel doorschemert dat we moeten praten over thema’s als feminisme, seksisme, traumaverwerking, geestelijke gezondheid, racisme, immigratiebeleid, carrièrekansen, elitaire hypocrisie, commerciële nepwerelden, urbanisatie, sociale ongelijkheid, onze focus op geld en vooroordelen en stereotypes. En eigenlijk, éigenlijk is dat ongecensureerde en politiek incorrecte best eens verrassend verfrissend.

Kimmy

Dat heeft overigens alles te maken met hoofdrolspeelster Ellie Kemper en haar geweldige vertolking van de altijd vrolijke en optimistische Kimmy. Juist door Kimmy’s perspectief op alles kon het me niet zoveel schelen dat de serie niet mijn soort humor is, want let’s face it… Kimmy wint je binnen de eerste minuten van de pilotaflevering al voor zich. Ze is ontzettend schattig met haar naïviteit en optimisme en haar vermogen om hoe dan ook te blijven doorzetten, nieuwe dingen uit te proberen en naar plezier en succes te streven: ik vond het zó leuk om te zien hoe ze elke tegenslag overwint en ook echt de belichaming is van ‘’sterker worden na een tegenslag.’’ Ik bedoel, dit is een meisje dat vastbesloten is om níet door het leven te blijven gaan als een mollenvrouw, maar wél wil zorgen dat haar mede-mollenvrouwen ook een goed post-bunkerleven krijgen.

Ze laat zich bovendien nooit uit het veld slaan en probeert steeds in alles en iedereen het beste te blijven zien. Alleen haar ontwikkelingen al maken de serie enorm de moeite waard. Ik wil maar zeggen… ik denk dat we allemaal wel graag een beetje zoals Kimmy zouden willen zijn. En heel eerlijk? Vijftien jaar in een bunker zitten en niets meekrijgen van alle ellende in de wereld gedurende die jaren… zouden we niet allemaal de naïviteit willen die dat met zich meebrengt? Eén van de mooiste momenten – in seizoen 4 – is wanneer je erachter komt dat Kimmy niets weet van 9/11. Ik laat je je eigen conclusie daarover trekken.

Titus en Jacqueline

Oké, en er is nog meer leuk. De andere mensen in Kimmy’s leven mogen dan overdreven en egoïstisch zijn, maar toegegeven: hun screentime is echt wel de moeite waard. Titus is gewoon lekker excentriek en dat zorgt hoe dan ook voor vermakelijke scènes, maar ook de weinige momenten waarop hij zich kwetsbaar opstelt zijn mooi. Jacqueline is na Kimmy mijn absolute favoriet: Jane Krakowski speelt haar zo ontzettend goed en ze maakt zo’n gave ontwikkeling door vanaf seizoen één: de momenten dat zij besluit wat het betekent om het juiste te doen en de eer aan haarzelf te houden – en vaak komen daar behoorlijk ethische kwesties bij kijken – zijn echt goud waard. Oh, en de huisbaas Lilian is het meest excentrieke van allemaal, maar dat maakt haar ook echt tot het type dat je supergraag als coole tante of buurvrouw zou willen. Ze. Is. Geniaal.

Daarnaast duiken er af en toe heel grappige gastacteurs op: Tina Fey speelt een lumineuze rol als Kimmy’s therapeut, Lisa Kudrow (Friends) heeft een rolletje als Kimmy’s moeder, Jeff Goldblum (Jurassic Park) speelt een Dr. Phil-achtige tv-presentator die een slaatje uit het bunkerverhaal wil slaan en Sara Chase komt regelmatig tevoorschijn als Kimmy’s bunkervriendin Cyndee. Daarnaast zit er een robotverhaallijn in die best geinig is en vond ik het heel interessant om meer te ontdekken over Kimmy’s verblijf in de bunker en de staartjes daarvan. Kortom: eigenlijk is er best veel om leuk te vinden aan de serie.

https://www.youtube.com/watch?v=mNKEKlXY3Z4

Licht vermaak

Zoek je een serie die lekker weg kijkt en waar je niet bij na hoeft te denken, en die vooral geleidelijk aan beter blijk te zijn dan op het eerste gezicht lijkt, vooral dankzijde heldin van het verhaal en de verfrissende toon? Dan is Unbreakable Kimmy Schmidt wat je zoekt. Is foute humor je ding, dan kan het helemaal niet meer stuk – en anders kun je daar misschien wel doorheen kijken. Er staan momenteel drie seizoenen van 12/13 afleveringen (van een halfuur) op Netflix en één seizoen met zes afleveringen, waarvan de tweede helft met de laatste afleveringen in 2019 komt. Geloof me: het is een poging waard.

Kijk jij Unbreakable Kimmy Schmidt?