Een hele tijd geleden begon ik op Vivians Vocabulaire met de categorie Writing Wednesday: elke woensdag kwam er een blogpost online die iets te maken had met schrijven: een column met tips meestal. Alle Writing Wednesdays zijn nog terug te lezen, maar er gaan geen nieuwe meer komen: daarvoor in de plaats heb ik deze categorie – Schrijven, lekker makkelijke naam – gemaakt: elke twee weken komt er op vrijdag een artikel online over mijn liefde voor schrijven. Daar zal (soms) ook steeds een opdrachtje bij zitten voor de liefhebbers, en zeker ook tips: het hoofddoel is echter gewoon om jullie een exclusief kijkje te geven in mijn schrijverskant – en om daar natuurlijk mijn ei over kwijt te kunnen! Mocht je brandende vragen hebben over dit onderwerp, stel ze gerust in een reactie of via het contactformulier en wie weet doe ik er iets mee.

Tegenwoordig vraag ik mij vaak af op wat voor niveau ik eigenlijk schrijf. Ik ben geen beroeps, want ik heb nog geen enkel boek gepubliceerd. Maar een groentje ben ik ook niet meer, want daarvoor ben ik al te lang en te serieus aan het schrijven. Wat ben ik dan? Een amateur-auteur? Het klinkt wel heel interessant, maar het woordje ”amateur” heeft ook een soort negatieve bijsmaak. Alsof ik maar wat aan klungel en een soort wannabe-bestsellerauteur wil zijn. Natuurlijk, de bestsellerlijsten halen zou tof zijn, maar ik weet toch heus wel een beetje wat ik aan het doen ben. Ik ben geen beginner meer.

Geen beginner meer. Klopt dat? Wanneer ben je een beginner en wanneer steek je over naar de gevorderdengroep? Wat moet je kunnen voor je jezelf een gevorderde mag noemen? Om heel eerlijk te zijn, vind ik mezelf meer een gevorderde schrijver dan een beginner. Niet per se omdat mijn werk heel goed is, maar meer omdat ik er serieus mee bezig ben en er vooral al lang serieus mee bezig ben. Ik denk dat ik ergens rond mijn achtste ben begonnen met schrijven en natuurlijk stelde het toen nog niet zoveel voor: ik schreef vooral verhaaltjes in de vorm van Disney-films of afleveringen van mijn favoriete tv-serie. Toen was ik nog niet eens een beginner… toen was ik gewoon puur een kind dat graag schreef. Pas rond mijn veertiende ergens ben ik serieuzer gaan worden. Ergens tussen mijn veertiende en mijn zestiende schreef ik mijn eerste echte ”boek”: een Charmed-achtig fantasyverhaal over een meisje dat een uitverkoren heks bleek te zijn. Ik kan het nu echt niet meer teruglezen omdat ik het te slecht vind, maar toen… toen vond ik het geweldig om ermee bezig te zijn en daarna vond ik het geweldig dat ik het had gedaan. En daarna kwamen er nog meer romans: eerst een beetje vallen en opstaan omdat ik steeds aan iets nieuws begon, en toen een chicklit. Heeft jaren geduurd, maar die is wel af gekomen. Ook daar doe ik niets meer mee: het is een combinatie van Gossip Girl en 90210 en was vooral een uitlaatklep toen ik al die series geweldig vond. Maar rond deze tijd ontdekte ik volgens mij wel echt mijn schrijversstem: ik was tegelijkertijd met de chicklit bezig met een historische roman én ik volgde toen een schrijfcursus van de LOI. Toen is het allemaal wat serieuzer geworden.

Ik denk daarom toch dat ik mezelf nu wel een gevorderde schrijver mag noemen. Voor het eerst ben ik namelijk bezig met een roman waarvan ik zo intens geniet en er zo in opga dat ik alles voor me zie, alles meebeleef en alles gewoon voel. Niet alleen betekent dit voor mij dat ik mijn genre heb gevonden – de historische roman – maar ook is het schrijven geen spelletje meer. Het is ernst, het is mijn passie, het is zelfs een beetje mijn toekomst omdat ik aan deze roman werk met de visie dat-ie ooit in de winkels zal liggen, en dan het liefst binnen afzienbare tijd. Maar ook: ik ben een gevorderde schrijver omdat ik het serieus aanpak en omdat mijn werk kwaliteit heeft. Laatst was ik op internet aan het zoeken naar een leuke cursus en het materiaal dat ik tegenkwam, was echt allemaal voor beginners, gericht op domeinen van het schrijven waar ik al heel veel van weet en waar ik me als een vis in het water voel omdat ik mijn eigen foefjes en maniertjes ervoor heb ontdekt. En in plaats van huiverend mijn eigen werk te vermijden, lees ik soms stukken van mijn historische roman met de gedachte dit is goed, dit is eigenlijk echt goed. Oké, het is niet zo dat ik het gevoel heb alsof het door Philippa Gregory of Simone van der Vlugt geschreven zou kunnen zijn… maar ik ben trots op wat ik schrijf en ik weet waarom ik er trots op ben, waarom iets goed is.

En dat idee, dat idee dat ik een gevorderde schrijver ben, dat is best wel fijn.

Opdracht

Ben je geïnspireerd geraakt en heb je zin om aan de slag te gaan met het onderwerp van deze post? Leef je dan uit met onderstaande opdracht! Je mag het voor jezelf uitwerken of je uitwerking in een reactie plaatsen, hartstikke leuk als je dat doet!

1. Eigen werk teruglezen

• Neem iets wat je lang geleden geschreven hebt. Het maakt niet uit hoe oud je was of in welke periode je het schreef, als het maar minstens een jaar achter je ligt. Lees het (gedeeltelijk) en maak aantekeningen: wat valt je op? Wat zou je nu anders doen?
• Neem nu iets wat je kort geleden hebt geschreven, bijvoorbeeld vorige week. Vergelijk de twee versies van je eigen werk: welke dingen doe je nog steeds en wat is er veranderd? Kun je iets zeggen over de kwaliteit van je schrijfsels?

2. Doelen formuleren

• Wat is volgens jou het verschil tussen een beginner en een gevorderde schrijver?
• Beschouw je jezelf als een beginner of een gevorderde?
• Als je je nog een beginner voelt: wanneer denk je dat je een gevorderde schrijver bent? En als je je een gevorderde schrijver voelt: waardoor ging je van beginner naar gevorderde?
• Formuleer je antwoord op de bovenstaande vraag in een schrijfdoel, zodat je weet waarnaar je streeft!