Baby steps, big moves | Groei en overwinningen van 2017

Ik wilde pas echt aan het eind van het jaar terugblikken op wat er allemaal is gebeurd en veranderd in 2017, maar ik kan er niet helemaal omheen om er nu al een beetje mee te beginnen. Terugkijken betekent voor mij namelijk niet alleen dat ik stilsta bij de mooiste gebeurtenissen en meest waardevolle ontwikkelingen, maar dat ik ook de tijd neem om blij te zijn met de groei die ik heb doorgemaakt, de grote en kleine – en grote kleine – overwinningen die ik heb mogen vieren en de positieve manier waarop ik ben veranderd. En dat niet alle mijlpalen groot hoeven te zijn om herinnerd te worden, is iets wat ik heel belangrijk vind om te beseffen. Want juist de kleine overwinningen van het afgelopen jaar geven me een groots gevoel!

Fysieke barrières overwonnen

Hoewel 2016 het jaar was van de grote doorbraak op het gebied van lopen – toen ik op de bruiloft van mijn zus met slechts een beetje hulp van mama het wandelingetje kon maken naar de tafel voor de getuigen – is er dit jaar ook enorm veel geweest wat ik heb overwonnen op fysiek gebied. Zo leerde ik traplopen, iets wat ik heel tof vind om te kunnen én wat een enorme kick gaf toen ik naar het Anne Frank Huis ging en daar zelf álle trappen én treetjes kon nemen en me kon voelen als een gewone bezoeker. Maar het gevoel dat overheerst op dit gebied, is dat ik dit jaar heb ontdekt dat ik fysieke barrières kan overwinnen. Even met de rollator naar een restaurant in plaats van met de rolstoel, even gewoon de trap op bij mijn tante zodat ik boven lekker met mijn nichtje kon kletsen…

Whatever-gevoel

En natuurlijk in de Efteling, afgelopen najaar, toen ik veel attracties lopend deed en dat wel echt heel erg goed voelde. Of laatst nog, toen ik naar een Pathébioscoop ging en zonder blikken of blozen de trap af ging naar de tweede rij. Ik ben zoveel zekerder geworden, heb zoveel meer kracht in mijn lijf én ik weet gewoon dat ik voor dit soort dingen wil gaan. Bovendien is er een soort whatever-gevoel ontstaan: ik vind het geen enkel punt meer als mensen naar me kijken of als ik extra tijd nodig heb. Kijk maar gewoon, denk ik dan. Kijk maar lekker hoe ik deze voor jou hele kleine, maar voor mij knotsgrote barrières overwin en mezelf toejuich. Kijk maar hoe ik hier rijd met mijn elektrische rolstoel, kijk maar hoe ik die gebruik om mijn zelfstandigheid te vergroten en mezelf te laten zien. Whatever. En dat voelt heel lekker!

Experimenteren

2017 zat ook vol met persoonlijke experimentjes, bedoeld om uit te proberen of ik bepaalde dingen leuk zou vinden en om grenzen te verleggen. En met succes: in plaats van één ging ik in twee achtbanen en in plaats van om twaalf uur al naar huis te willen, zoals verwacht, beviel het uitgaan zo goed dat ik het volhield tot ver na middernacht. Maar ook het verkennen van de wereld begint steeds meer een ding te worden: schrijven in een café, naar een clubconcert, logeren bij zuslief, nadenken over uit huis gaan en wat dat met zich mee zou brengen… het zijn allemaal dingen die spannend en eng en onzeker zijn, maar die ik wél heel graag heb willen doen en waarvan ik ook trots ben dat ik het heb gedaan. Het is een stukje wereldwijsheid en volwassenheid wat ik er dit jaar bij heb gekregen, en dat voelt goed!

Mezelf laten zien

Maar 2017 is ook het jaar geweest dat ik mezelf meer ben gaan laten zien: dat deed ik altijd al wel, maar nu is de manier waarop flink veranderd. Niet alleen heb ik mijn spoken word-passie ontdekt en ben ik erachter gekomen dat dat een héél tof podium is voor de verhalen die ik te vertellen heb over wie ik ben en wat er in mijn hart omgaat – meer dan het meisje in de rolstoel dat mensen zien – ook ben ik dit echt actief gaan inzetten met optredens. En dat is doodeng, maar ook gewoon heel erg gaaf en elke keer voelt het als een overwinning. Ik dúrf dit, ik dóe dit!

Meid met een missie

Daar komt bij dat ik in het afgelopen jaar veel aandacht heb gehad van beleidmakers van de hogeschool: ik heb een paar keer iets geschreven over de toegankelijkheid en inclusiviteit van de HR en dat is opgepikt door mensen van de facilitaire- en veiligheidsdienst, en door mijn signalen zijn er ook echt dingen opgepakt én aangepakt. Dat had ik totaal niet verwacht – ik was al blij geweest als het gewoon gelezen werd – en het voelt heel erg tof dat ik op die manier een soort missie heb ontdekt waar andere studenten ook weer bij gebaat zijn en dat dit een beetje een stap is in de richting van echt iets bijdragen aan de maatschappij.

Nieuwe koers

Toch is de grootste overwinning van dit jaar een hele andere geweest. Het voelt alweer als heel lang geleden, iets wat echt achter me ligt, maar tegelijkertijd staat het nog heel erg dichtbij en dat is oké. Ik heb het over het feit dat ik in januari van dit jaar besloot te stoppen met stage omdat ik erachter kwam dat het ‘m niet zou worden met het lesgeven, dat mijn beperkingen te beperkend zijn en dat voor de klas niet de plek is voor mij. Het is toen heel zwaar geweest om daarmee in het reine te komen, maar met vallen en opstaan, lessen en inzichten kwam wel het besef dat dit goed is geweest, dat het met een reden is gebeurd en dat er dan wel een deur dicht is gegaan, maar dat er ook een raam open is gezet.

The new best thing

Want mettertijd is het me gelukt om een nieuwe koers te bepalen, om erachter te komen dat mijn hart in de onderwijskunde en de leerlingenbegeleiding ligt en dat ik dáárin ook optimaal tot mijn recht kan komen. Dat is eigenlijk the neew best thing en het pad dat ik wil volgen, en ik weet dat ik daar wel kom: het is een harde les geweest en er zal misschien nog wel meer tijd en vallen en opstaan mee gemoeid zijn, maar ik weet wat ik kan en wat ik wil, en dit heeft me ontzettend veel geleerd over wat ik kan, wat ik wil en wie ik ben. Ik kan alleen maar oprecht blij zijn dat het allemaal op het juiste moment is gebeurd en dat het me is gelukt om overeind te krabbelen en er sterker door te worden en dat op een kiertje geopende raam verder te openen.

Vaker voor mezelf kiezen

Eigenlijk heeft dit allemaal met één ding te maken: ik heb in het afgelopen jaar mezelf heel veel beter leren kennen. Ik ben meer te weten gekomen over mijn grenzen, heb meer lef in mezelf aangetroffen en ik heb nieuwe kanten van mezelf ontdekt, nieuwe lessen geleerd en ontdekt wat mijn hart sneller doet kloppen en wat mijn diepe dromen zijn. Maar ik heb ook veel beter naar mijn gevoel leren luisteren en voor mezelf leren kiezen: ik ben volwassener geworden als het gaat om inschatten wat ik wil en wat ik aankan en het maken van keuzes die echt bij mij passen en die goed voelen. Dat merk ik in alles wat ik doe, het bloggen en schrijven en spreken, maar ook in het stellen van de prioriteiten in mijn studie en het kiezen van mijn projecten en bezigheden.

Mijn hart volgen

Het voelt alsof ik dit jaar dichter bij mezelf ben gekomen, dichter bij de beste versie van mezelf, meer diepe binding met mezelf heb gekweekt en meer heb geleerd over wat het betekent om mijn hart te volgen. En dat vind ik een hele mooie overwinning, een hele mooie groei.

Hoe ben jij gegroeid dit afgelopen jaar?