Alle wegen leiden naar Rome (en naar jou)

Een zomerse, sfeervolle slow-burn over jezelf vinden, je dromen volgen en de sprong wagen – in Rome, de stad van de liefde.

Carlijn heeft haar hele leven alles volgens de regels en binnen de lijntjes gedaan. Als kind wist ze al hoe ze de rest van haar leven wilde uitstippelen en daar is ze nooit van afgeweken… Totdat ze op een cruciaal moment een enorme paniekaanval krijgt en het roer omgooit. Ze boekt een ticket naar Rome om uit te zoeken wat ze dan wél wil. Als ze op haar eerste dag in de stad Luca tegenkomt, een Instagram-fotograaf die aanbiedt haar gids te zijn, vindt ze dat helemaal niet gek klinken: als je dan toch in Rome bent, dan kun je het maar beter goed doen… en veel beter dan een knappe, spontane Romein wordt het niet, toch? Waar Carlijn alleen niet op had gerekend, is dat ze meer tijd met elkaar doorbrengen dan verwacht. En dat ze voor meer dan alleen de charme van de stad zou kunnen vallen…

Alle wegen leiden naar Rome (en naar jou) is het verhaal waarmee ik in 2022 de Zin in Feelgood-schrijfwedstrijd van uitgeverij Luitingh-Sijthoff won. Het is een luchthartig en kwetsbaar, avontuurlijk en broeierig romantisch feelgoodverhaal met handicap-representatie (hallo Heena het hoortoestel!) over de gebaande paden achter je laten en jezelf (en de liefde) vinden in een waanzinnige stad… een stad die dan misschien niet de hoofdrol speelt in het verhaal van Carlijn en Luca, maar met haar magie, adembenemende schoonheid en levenslustige aantrekkingskracht zeker wel het kloppend hart vormt.

‘En waarom Rome? Waarom niet…,’ hij likt aan zijn wijsvinger en houdt die in de lucht, ‘Helsinki, of Lissabon?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Waarom niet Rome?’
Hij grijnst. ‘Leuk geprobeerd.’
Ik rol met mijn ogen, maar ik vind het wel leuk dat hij me aankijkt alsof hij wil weten wat ik hoop dat de stad me te bieden heeft. Ik kijk langs hem heen het plein over en realiseer me wat het gevoel is dat ik heb. Alsof ik hier alle tijd en ruimte mag nemen die ik maar nodig zou kunnen hebben.
‘Rome oordeelt niet,’ zeg ik uiteindelijk.

Het idee voor dit verhaal ontstond toen ik online een artikel tegenkwam over de mogelijkheid om als toerist in Rome een ‘Instagram boyfriend’-fotograaf annex stadsgids te huren die je de stad kon laten zien en intussen mooie foto’s van je kon maken voor Instagram… uiteraard tegen een aardig bedrag. Een héél aardig bedrag. Dat hele concept schrééuwde gewoon ‘romcom’ in mijn hoofd en ik zag al meteen een Colleen Hoover-boek voor me met een Netflix-verfilming (inclusief hoofdrol voor Noah Centineo), want, eh, Noah Centineo. Maar hé, ik realiseerde me algauw dat ik toch zeker zélf schrijver was en dus belandde het idee in mijn vrij onuitputtelijke ideeëndocument. Daar bleef het staan, totdat ik in maart 2022 de aankondiging van de jaarlijkse Zin in Feelgood-schrijfwedstrijd tegenkwam: een wedstrijd waar ik al een tijdje aan mee wilde doen en waar nu de tijd rijp voor leek. De opdracht? Een zomers feelgoodverhaal, maximaal 25.000 woorden, met als thema ‘ik vertrek.’ En ik wist meteen: dit is het. Dit wordt het. Dit ga ik doen. Met dát idee. Waarom dit idee en niet iets anders zou ik je niet kunnen vertellen, maar het was alsof dit de vorm was waarop het had liggen wachten.

Van Leeuwen gebruikt hiervoor een levendige en sprekende schrijfstijl, waardoor je de straten van Rome voor je ziet en de aantrekkingskracht tussen Carlijn en Luca tot in je tenen voelt.
Marloes Nijland, Hebban

Ik ging uitwerken en plotten (met Noah Centineo in mijn hoofd als Luca, die toen nog Lucien heette) liep een paar keer vast en gooide het een paar keer om (oorspronkelijk had ik een groter aandeel bedacht voor de handicap-representatie, maar dat kreeg ik niet lekker uit de verf), en creëerde uiteindelijk een eerste versie met de titel Repost, omdat Carlijn zichzelf zou gaan ‘reposten’, want ik wist een ding heel zeker: die persoonlijke queeste en character growth moest een belangrijk onderdeel worden. Een hele duidelijke constante was Rome: ik ben twee keer in die stad geweest en ben eindeloos verliefd op alles wat ze is, en ik wist dat het de enige juiste locatie was voor het verhaal dat ik wilde vertellen. Het was soms een behoorlijke uitdaging en door tijdnood heb ik een paar keer getwijfeld of het wel ging lukken… maar ik zette door, en uiteindelijk schreef ik het verhaal in de laatste dagen van augustus af – en was ik letterlijk op 30 en 31 augustus bezig met inkorten voor ik het instuurde, met als deadline 1 september. Zonder er iemand naar te hebben laten kijken en zonder heel hoge verwachtingen, maar mét een flinke dosis trots op wat ik had neergezet en op het feit dat het me was gelukt om het af te krijgen en een poging te kunnen wagen.

Hij draait zich nu helemaal naar me toe en laat zijn blik over mijn gezicht gaan. ‘Ik zit niet achter je hart aan.’ Het klinkt bijna alsof hij zichzelf daarvan probeert te overtuigen. En ik geloof er geen sikkepit van.
‘Mooi. Want dat heb ik al aan Rome verpand.’
‘Ah. Maar weet je, Rome is een hartenbreker.’
Ik trek mijn wenkbrauwen op. ‘En jij niet?’
Hij steekt zijn vrije hand naar me uit en tikt tegen de rand van mijn hoed, waardoor die een beetje omhooggaat en ik hem rechter kan aankijken. ‘Nee. Ik niet.’

En toen, na een hele tijd wachten, hopen en proberen geen verwachtingen te koesteren maar wel stiekem een beetje vertrouwen, was het zover. Op 1 oktober werd bekend dat ik de longlist had gehaald, en op 15 oktober bleek dat ik ook op de shortlist stond, en ik was ongelooflijk trots – dat het me was gelukt, dat dat doorzetten dus zo goed had uitgepakt – en het was een soort bevestiging dat ik klaar was voor een nieuwe fase in het schrijverschap. En toen ik op 1 november als winnaar uit de bus kwam, werd dat gevoel van intense trots alleen nog maar versterkt: alsof ik op een zonovergoten Italiaanse wolk van gelato en pasta en fresco’s dreef. Anderhalve maand later zat ik op de uitgeverij om het contract te tekenen, mooie woorden in ontvangst te nemen en volgende stappen te bespreken… en het voelde zo magisch en zo goed.

Het is een verhaal dat je niet los laat als je er aan begint, je wilt weten of het wat wordt tussen Carlijn en Luca. Het is een verhaal over jezelf vinden en je dromen achterna gaan, en een verhaal dat smaakt naar meer. Ik heb het boek met een glimlach gelezen en heb genoten van Carlijn en Luca en de straatjes en pleinen van Rome. Het is echt een heel leuke zomerse feelgood novelle, en een echte aanrader.
Hilma, Goodreads

En toen begon het proces om Repost nog beter te maken: edits van de redacteurs doorlopen, scènes schrappen, omgooien of bijschrijven, een epiloog erbij, een andere invalshoek voor het begin, wat schaven aan de schrijfstijl… en intussen mocht ik brainstormen over titels en op Pinterest zoeken naar inspiratie voor het omslag. Flash forward naar mei en het omslag is klaar, de redactierondes zijn klaar, de voorlezer voor het audioboek is gevonden, de promotiecampagne wordt opgestart, het boek wordt aangekondigd… en voor ik het goed en wel besef is de publicatiedatum daar en is het gewoon ECHT. Mijn tweede novelle is de wereld in, bij een van Nederlands grootste uitgevers, en ik ben ontiegelijk trots op dit verhaal, op waar het vandaan is gekomen en wat het is geworden, op waar het voor staat en op wat het is: ik heb er ontzettend van genoten om ervan te maken wat het geworden is – en nu is het van de lezers <3

Luca zet een stap naar voren, zijn blik nog steeds in de mijne gehaakt, en glimlacht. ‘Je bent mooi.’
Mijn adem stokt en ik voel mijn wangen warm worden. Zei hij dat nou echt? Dat zegt hij niet tegen al zijn klanten, toch?
Nee, want hij bloost ook. Hij zwaait onhandig met zijn camera. ‘De foto, bedoel ik. De foto is mooi. Je staat mooi op de foto. Rome staat je goed.’
Ik lach besmuikt. ‘Ik heb een goede fotograaf.’

Alle wegen leiden naar Rome (en naar jou)

Voeg toe aan je boekenkast:

Bestel nu: