Als de wereld perfect was

We worden er dagelijks praktisch mee doodgegooid: nieuwsberichten over al het onrecht en de tragiek in de wereld. Vreselijke ongelukken, zoals die van gisteren met de ontspoorde trein in Spanje – bijna 80 doden. Oorlogen over enorm oneerlijke kwesties waarbij duizenden onschuldige mensen omkomen. Familiedrama’s en geweldrampen waarbij mensen dingen doen die onbegrijpelijk zijn. We leven tegenwoordig in een krankzinnige wereld vol onrechtvaardigheden en conflicten, waarin het soms nog lijkt alsof we in de middeleeuwen zitten. Er zijn talloze films, boeken, liedjes en kunstwerken gemaakt over Utopia, de perfecte wereld. Maar als je mensen vraagt hoe die in elkaar zit, hoor je heel veel verschillende dingen.

 Het is vaak genoeg geprobeerd – is dat niet waar oorlogen om draaien, het creëren van een ideale wereld in het perspectief van één persoon? Hitler wilde dat, Stalin wilde dat, Nelson Mandela wil het (alleen had hij een vredelievendere visie) en ik weet niet zoveel over oorlogen van het verleden, maar ik ben ervan overtuigd dat nog veel meer twisten hierom draaiden. Een perfecte wereld, die zou leiden tot perfecte mensen met perfecte levens. Maar perfectie – als het al bestaat – is zo ongeveer het meest subjectieve begrip dat er is. Een utopie waarin alle mensen gelijke rechten hebben op alle gebieden, is voor de een het paradijs en voor de ander een nachtmerrie. Een wereld die bestuurd wordt door één sterke leider is voor de ene persoon precies wat de mensheid nodig heeft en voor de ander juist het symbool van verdoemenis. Dat is ook de reden dat al deze pogingen om perfectie te scheppen, mis zijn gelopen en resulteerden in de twee wereldoorlogen, de Koude Oorlog enzovoorts.

Geen moord, geen verkrachting, geen ontvoering, geen diefstal, geen maffia, geen corruptie, geen oplichting. Een wereld waarin niemand het begrip criminaliteit kent: daar droom ik van. Geen neerstortende vliegtuigen, geen ontsporende treinen, geen zinkende schepen, geen verongelukkende auto’s, geen aanrijdingen: een wereld zonder dood door schuld. Een wereld waarin iedereen vredig oud kan worden en kan sterven in zijn eigen bed, omringd door geliefden en zonder een lang ziekbed – want in die wereld bestaan geen ziektes als kanker, aids, diabetes, Alzheimer etc.  Een wereld waarin iedereen, ongeacht het geslacht, de huidskleur, afkomst en sociale status volledig geëmancipeerd en gelijk aan elkaar is. Waarin iedereen oprecht, loyaal, goed van natuur en trouw aan zichzelf is. Een wereld vol kleuren en karakter, waarin elk land anders is en door een volledig rechtvaardige instantie wordt geleid – of dat nou een koningshuis is met schattige baby’s  die George heten* of een president die zijn hoofd kaalscheert uit sympathie voor een kankerpatiëntje** (al zou er geen kanker meer zijn, maar je snapt het idee).

Misschien is dit een heel erg naïef en onrealistisch en zwart-wit beeld, maar ik weet best dat dit soort dingen onmogelijk zijn, behalve misschien in het hiernamaals. Maar dromen kan altijd, en ik droom graag. Hoe ziet jouw perfecte wereld eruit?

* Ik bedoel hiermee uiteraard Zijne Koninklijke Schattigheid prins George Alexander Louis van Cambridge.

** George Bush senior heeft zijn hoofd kaalgeschoren uit sympathie voor een klein jongetje met kanker. Makes my heart melt.