Album review | Lea Michele - Places

Kennen jullie de muzikale tv-serie Glee nog? Het was een aantal jaar geleden immens populair: de Obama’s keken ernaar, de cast trad werkelijk overal op, er was een tour en in Nederland werd het uitgezonden door RTL. Na het eerste seizoen flopte het succes een beetje, maar voor veel van de castleden is het wel dé start van hun carrière geweest. Zeker voor Lea Michele, die na haar rol van het brave schoolmeisje Rachel Berry in verschillende series speelde. Al tijdens de laatste seizoenen van Glee bracht ze haar debuutalbum Louder uit, en afgelopen voorjaar verscheen Places, haar langverwachte tweede album. En het is zo mooi, jongens!

Louder

Toen Louder uitkwam, vond ik het meteen een heel erg tof album: het had echt zo’n lekkere bombastische popsound met girlpowernummers als Cannonball en Louder. Maar de nummers die ik nog steeds luister van dat album, zijn de ballades die laten zien hoe ontzettend krachtig Lea’s stem is. Battlefield is zo’n lied: het klinkt ontzettend goed, de tekst gaat zó diep en zit vol metaforen en als het een gedicht was, zou het mijn favoriete stukje poëzie ooit zijn. Ook Burn With You valt in die categorie, en natuurlijk If You Say So, het nummer dat Lea last-minute nog aan het album toevoegde en dat over de dood van haar vriend en Glee-collega Cory Monteith gaat: ontzettend emotioneel en mooi om naar te luisteren.

Places

Maar waar Louder veel meer echt een mainstream popalbum was, is Places het album waarmee Lea zichzelf echt onderscheidt, het album dat duidelijk háár werk is en niet dat van de Glee-producers, het album met liedjes die perfect passen bij hoe ontzettend sterk haar stem is. Het is een stem die niet echt met andere artiesten te vergelijken is, en ik kan ook gewoon niemand bedenken die ik kan aanhalen om uit te leggen wat ik bedoel. Lea heeft een hele mooie stem die prettig is om naar te luisteren, een stem die je zou verwachten bij Broadway-hoofdrollen in bijvoorbeeld Funny Girl, West Side Story en My Fair Lady. Een stem die ontzettend gevoelig klinkt, waarmee ze heel veel emotie in de nummers legt en echt verhalen vertelt. Hypnotiserend, haunting, een beetje soul-achtig en melancholiek bijna. En dat hoor je heel erg op Places.

Binnenkomers

Want juist dat hypnotiserende en ontzettend fragiele in haar stem zorgt ervoor dat veel nummers heel erg raak zijn en echt binnenkomen. Love Is Alive, Heavenly, Heavy Love en Sentimental Memories zijn van die nummers waarvan je elke toon wilt horen en waarbij goed duidelijk wordt dat Lea absoluut geen harde beats of showeffecten nodig heeft om haar stem tot zijn recht te laten komen. Het is alsof ze haar hart opent en over een heel puur en kwetsbaar en uniek soort liefde zingt, bijna opera-achtig, als een soort gezongen sprookjes. Niet alleen maar romantisch, juist niet, maar gewoon… heel teer. Ze slaagt er perfect in om ongrijpbare gevoelens in woorden te vatten en over te brengen en dat vind ik echt heel bijzonder en wondermooi. Het is muziek die beklijft, en daarvan hebben we echt te weinig in de huidige muziekwereld. Eigenlijk is het gewoon net poëzie.

Powerballades

Maar Lea laat met Places ook zien hoe ontzettend veelzijdig haar stem is en hoe veel verschillende verhalen ze te vertellen heeft. Naast de gevoelige nummers staat er ook een aantal van die heerlijke powerballades op de tracklist en ook die zijn fantastisch om naar te luisteren. Zo geven Anything’s Possible en Believer me elke keer weer een flinke dosis pep en is Tornado een heerlijk anthem-nummer. Daarnaast is er Proud, een prachtig oprecht en open nummer waarin Lea haar ouders toezingt en dat voor mij ook een hele gevoelige snaar van dankbaarheid raakt naar mijn ouders toe. Heel erg mooi.

Romantisch

En dan zijn er nog de heerlijk romantische liedjes op het album: Run To You, een Whitney Houston-achtig nummer dat je kippenvel bezorgt als je de bijzondere tonen meezingt; Getaway Car, een intens betekenisvol en verhalend nummer waar ik echt gewoon geen genoeg van krijg en natuurlijk Hey You. Ik wist van tevoren dat dat een beetje het vervolg zou zijn op If You Say So en de eerste keer dat ik het luisterde, kreeg ik tranen in mijn ogen: Lea’s stem is op dat nummer heel erg klein en persoonlijk, en de tekst is zo mooi en hoopvol, echt een nieuwe blik op de inhoud van het slotnummer van Louder.

In je hart

Ik vind het ontzettend jammer dat Lea Places bijna niet heeft gepromoot: geen singles, geen muziekvideo’s en nauwelijks optredens, want het verdient in mijn ogen echt veel meer aandacht. Werkelijk alle nummers op het album zijn prachtig, vertellen bijzondere verhalen en raken een snaar, zijn meesterlijk geschreven en gezongen en laten je van alles voelen. Het is absoluut geen mainstreampop, en het moet wel echt je ding zijn, maar voor mij is het in alle oprechtheid muziek om van te houden en die ik in mijn hart heb gesloten.