Album review | Kelsea Ballerini – Unapologetically

Kelsea Ballerini is een up and coming countryzangeres die ik ken door haar vriendschap met Taylor Swift. Sinds het moment dat ik haar debuutalbum The First Time voor het eerst beluisterde en verliefd werd op de nummers Peter Pan en Love Me Like You Mean It, ben ik helemaal weg van haar muziek en van haar leuke, bescheiden en vooral lekker speelse en meisjesachtige persoonlijkheid. Kelsea is namelijk echt het meisje dat je als buurvrouw zou willen hebben, het meisje dat je alles gunt en dat je graag wilt zien opklimmen. Haar nummers zijn fijn om te luisteren en ik was dan ook dolblij toen haar nieuwe album Unapologetically afgelopen najaar verscheen. Tijd voor een review!

The First Time

The First Time is Kelsea’s debuutalbum en aan de ene kant heel fris en lief, maar aan de andere kant ook met een dubbele en diepgaande bodem. De nummers gaan over volwassen worden, je schoolmeisjesfase ontgroeien en genieten van het plezier dat je kunt hebben in je twenties. Het gaat over flirten en flings, maar ook over relaties die als een sprookje voelen en vooral over alle lessen die je leert over het leven, de liefde en jezelf als je verliefd wordt, je hart verliest en als het gebroken wordt. Nummers als XO, Yeah Boy, Looking at Stars, Love Me Like You Mean It en Dibs zijn ontzettend lekkere nummers die ook aangeven dat Kelsea misschien wel lief en schattig is, maar echt niet met zich laat sollen.

Verhaal

Peter Pan, The First Time, Stilettos, Sirens en Secondhand Smoke zijn de meer kwetsbare liedjes over de ellende die liefde je kan brengen en over de pijn van opgroeien in een hard milieu. Square Page is het vrolijke en motiverende popanthem tussendoor en Underage is een bijzondere ode aan jong zijn en fouten maken. Dit geheel zorgt ervoor dat The First Time duidelijk maakt dat Kelsea niet zomaar een vrolijk barbiepopje is, maar echt een verhaal te vertellen heeft en graag wil delen wat er in haar hart en hoofd leeft.

Unapologetically

Toch is haar tweede album Unapologetically absoluut beter. De sound is nog steeds speels en romantisch, maar tegelijkertijd ook reflectief: het is alsof Kelsea nu écht volwassen is geworden en veel meer te weten is gekomen over zichzelf en over de waarde van liefde, alsof het geen leuk spelletje meer voor haar is maar echt iets waar ze voor wil gaan. Ze is nog steeds een beetje de verpersoonlijking van een Disneyprinses, maar het leuke is dat haar liedjes daar ook goed bij passen: juist het sprookjesachtige erin maakt ze fijn om naar te luisteren, en tegelijkertijd zijn de teksten ook bijzonder goed en volwassen en zit er in bijna elk nummer wel een diepere laag. Een ontzettend divers album dat diverse kanten van liefde en leven laat zien en dat daardoor echt blijft hangen.

Favorieten

Zo is er Graveyard, Get Over Yourself en Machine Heart, tracks die opnieuw laten zien dat Kelsea er niet de persoon naar is om te wanhopen na een break-up of om te blijven hangen in een relatie die haar meer onderdrukking dan liefde oplevert. Roses is zo’n heerlijk lief en sprookjesachtig nummer over onbegrensd verliefd zijn en volledig vrij liefhebben: muziek die Kelsea op het lijf geschreven is. De echte hoogtepunten zijn echter de veel minder gestandaardiseerde tracks waar ik gewoon geen genoeg van krijg. Het trefzekere In Between is heerlijk om mee te zingen en past goed bij de manier waarop wij jongeren tegenwoordig tussen jeugd en volwassenheid proberen te balanceren. High School is gevoelig en fragiel, over dat het leven soms maar al te veel en toch ook helemaal niet lijkt op de middelbare school, een nummer dat prachtig klinkt en ook echt een snaar raakt.

Liefde

I Hate Love Songs is een favoriet bij muziekcritici en dat is terecht: het zit vol van persoonlijke en culturele zelfspot en s een countryliedje ten voeten uit en dat maakt het heerlijk luchtig en lief tussen de zwaardere nummers. Titeltrack Unapologetically is romantisch op een mooie en krachtige manier, een ‘’ik weet wat dit waard is en het kan me niet schelen wat anderen ervan vinden’’-manier die geweldig is om naar te luisteren. Het grootste hoogtepunt van het album als het gaat om romantische ballades is echter Legends: dit was de eerste single en ik krijg elke keer weer kippenvel als ik ernaar luister: het heeft een hoog sprookjesgehalte en het zal voor velen misschien te zoetsappig of cliché zijn, maar het is alles waar ik van hou bij een liefdesliedje. Lekker groots en dramatisch en dromerig en perfect passend bij het beeld van Ware Liefde, Grote Liefde. Heerlijk!

https://www.youtube.com/watch?v=dtum2ab2I0s

Conclusie

Unapologetically is zeker Kelsea’s beste werk tot nu toe: de teksten en thema’s zijn volwassener geworden, maar juist dat reflectieve karakter ervan heeft ze vastgehouden en maakt het erg geslaagd. Kelsea laat zien dat ze de perfecte artiest is voor romantische én kwetsbare liefdesliedjes die ook nog eens een goed verhaal vertellen en het album laat de verwachtingen voor haar volgende plaat hoog oprijzen. Maar op een positieve manier: Kelsea is namelijk zo’n artiest van wie je ontzettend benieuwd bent wat ze nog meer gaat uitbrengen en die je heel graag groter en beter wilt zien worden. Wat mij betreft is ze iemand van wie we echt nog veel gaan horen, dus ik kan niet wachten!

Hou jij van Kelsea Ballerini’s muziek?