Afhankelijk en thuiswonend, maar toch een losmakingsproces

Bron

Gisteren schreef ik al over dat ik tegenwoordig veel meer dan vroeger behoefte heb aan sociale contacten en activiteiten. Vandaag belicht ik een heel andere kant daarvan: het contact met mijn ouders. Ik ben namelijk heel erg lang – eigenlijk al sinds mijn kindertijd – heel hecht met ze geweest, en dat ben ik nog steeds. Maar ik merk wel sinds een aantal weken dat ik me van hen aan het losmaken ben. En het intrigeert me best wel hoe dat werkt, want mijn ouders en ik zitten niet echt in een gemiddelde ouder/adolescent-situatie.

Was ik gezond geweest, dan was ik misschien  op deze leeftijd gaan nadenken over een eigen plek: een kamer in Rotterdam, lekker dicht bij school, lekker zelf inrichten… een eigen plek. Dan zou ik ’s zomers ook niet meer met mijn ouders meegaan op vakantie, maar lekker in mijn uppie citytrips gaan doen, of misschien wel weg met vrienden. De realiteit is echter een beetje anders: ik ben afhankelijk van mijn ouders voor vrijwel alles, dus woon ik nog thuis en heb ik veel contact met ze. Helemaal niet erg, want zoals ik al zei kunnen we het prima vinden – maar zo langzamerhand begint mijn individualisme toch wat sterker te worden. Ik wil zelfstandig zijn. Zelf dingen doen. Mijn eigen leven leiden. Wat minder het kind van mijn ouders zijn en meer een eigen persoon. Meer Vivian.

Een paar weken terug, zo ongeveer toen we met adolescentiepsychologie het losmakingsproces in die fase begonnen te behandelen (lang leve de herkenbaarheid van dat vak!) nam ik voor mezelf een soort besluit, of eigenlijk twee. Dingen samen met mijn ouders doen heb ik altijd gezellig gevonden, maar dan vooral buitenshuis: uitstapjes en familiebezoekjes, prima – maar binnenshuis wil ik graag mijn eigen ding doen. Met als gevolg dat de traditie van het samen series kijken met mijn vader steeds minder aanwezig is, en eerst weet ik dat aan een gebrek aan tijd van mijn kant. Maar op zeker moment besefte ik… het is geen kwestie van tijd. Het is een kwestie van mijn eigen ding willen doen op mijn eigen moment. En dus vertelde ik dat aan mijn vader, dat ik geen nieuwe series meer met hem wilde gaan kijken. Hij was overigens helemaal niet verbaasd, want lieve pappie had het allang aan voelen komen. Misschien omdat het met mijn zus precies hetzelfde ging.

Met andere dingen is het wel wat lastiger. Mijn ouders laten me sowieso altijd lekker doen wat ik wil en het is nu ook weer niet zo dat ik echt niets meer van ze wil weten: qua relatie is er niets veranderd en ik vind het ook nog steeds leuk om dingen met mijn moeder te gaan doen of om bijvoorbeeld in het weekend naar oma te gaan. Maar met bijvoorbeeld de vakantie is het lastiger: ik ben toch echt van mijn ouders afhankelijk en dus moet ik gewoon mee als zij in de zomer met de caravan weggaan. Vind ik ook niet zo erg, want we willen over het algemeen altijd naar dezelfde plekken – het is meer het kamperen waar ik zo langzamerhand op uitgekeken ben. Geef mij maar hotels. Maar ja, als ik op vakantie wil, dan is de caravan mijn enige optie. En dus ga ik gewoon me (en vaak is het dan ook gewoon hartstikke leuk en gezellig).

Het tweede besluit dat ik nam, had te maken met mijn moeder. Van haar ben ik het meest afhankelijk, niet alleen omdat ze de dagelijkse zorg voor me heeft maar ook omdat ze echt een beetje aan het roer staat van die zorg: zij is degene idee alles weet over mijn voeding en medicijnen, omdat ze daar in de dagelijkse praktijk mee bezig is. Mama gaat ook altijd mee naar ziekenhuisafspraken, en we hebben eigenlijk een soort stilzwijgende overeenkomst dat zij een beetje optreedt als mijn woordvoerder. Ik weet namelijk van veel dingen vaak niet hoe het precies zit, en zij kan het meestal net wat beter uitleggen. Maar de laatste tijd stuitte dat me een beetje tegen de borst: met artsen praat ik al zoveel mogelijk zelf, maar het melden bij assistentes en receptionistes is meer haar ding geweest. En ik wil dat ook zelf gaan doen: ik ben bijna eenentwintig, ik ben volwassen en kan prima mijn zegje doen, en bovendien wil ik ook als volwassene gezien worden… dus dan lijkt het me logisch dat ik ook gewoon zoveel mogelijk van het praten doe. En natuurlijk vond mammie dat ook prima, want die wil dat stiekem zelf ook graag.

Moraal van het verhaal? Ik ben heel erg blij met mijn ouders, gewoon omdat ze precies aanvoelen wat ik wil en niet wil en dat helemaal prima vinden. Ik mag lekker mijn eigen dingen doen en die eigen dingen zelf uitzoeken, met hen achter me. En dat is fijn.