Bron

Normaal gesproken kan ik prima omgaan met de dingen die ik niet kan of die moeilijk zijn. Helemaal geen probleem: ik ben al sinds mijn geboorte ziek en moet al sinds mijn kindertijd met veel dingen rekening houden, helemaal niet erg. Maar soms zijn er wel eens momenten dat ik denk… ugh, even niet. Momenten waarop ik het liefst gewoon even dat ene zou kunnen dat ik graag wil, of juist momenten waarop ik denk: vandaag houd ik even geen rekening met mezelf, vandaag heb ik er even geen zin in. Dat gevoel is altijd maar tijdelijk, en het is eigenlijk gewoon een gevalletje ”lekker eigenwijs over mijn grenzen heen gaan”. Vandaag vertel ik meer over wat ik doe in dat soort gevallen.

Eten

Yep, het gebeurt vooral met eten. Juist doordat ik dit nooit normaal heb kunnen doen, heb ik er een soort obsessie aan overgehouden: ik hou van lekker eten, ik vind de sensatie van eten in mijn mond/keel fijn en ik kan intens genieten van een lekkere etensgeur. Het feit dat mijn lijf meestal niet blij wordt van etenswaren, is dus niet handig. En dan kan het wel eens voorkomen dat ik af en toe gewoon denk: kan me niet schelen dat het niet slim is, ik doe het gewoon. Wat ik dan precies doe? Nou ja, eten dus. Meestal gaat het om een bak popcorn bij een bioscoopbezoek of een etentje in een restaurant waarbij ik ook mijn eigen gerechten bestel. Ik eet dan met het besef dat ik er later waarschijnlijk spijt van krijg – als mijn darmen zich in allerlei bochten wringen – maar op dat moment is het: ik geniet nu, dus verder kan het me niet schelen. Tja.

Studeren

Over mijn grenzen heen gaan gebeurt ook vaak in verband met school. Gelukkig nu niet meer zo, maar vorig jaar had ik echt wel wat prestatiedruk: ik wilde vooral graag laten zien dat ik het wel kon ondanks mijn beperkingen en ook zorgen dat alle aanpassingen niet voor niets waren geregeld. Op momenten dat ik die dingen belangrijker vond dan mijn grenzen, had ik ook zoiets van: vandaag even niet, even geen restricties, het gaat nu gewoon even wél.

Maar het sluipt er ook gemakkelijk in: als ik bijvoorbeeld thuiskom na een dag school of stage en linea recta achter mijn bureau ga om huiswerk te maken of te bloggen terwijl ik eigenlijk even een uurtje zou moeten rusten: ook zo’n even-niet gevoel. Als ik ’s avonds net wat langer doorga met leuke dingen voor mezelf doen terwijl ik eigenlijk al mijn bed in had moeten kruipen: nope, even niet. Als we ergens zijn en het blijkt niet rolstoeltoegankelijk is het een ander soort gevoel, maar ook dan: pfffff, kan het niet gewoon… even niet? Een twee-secondengevoel en daarna ben ik weer positief: maar het zijn van die momenten dat het me echt even niet uitmaakt omdat ik mijn eigen zin wil doen, of dat het me juist even mateloos irriteert dat ik mijn eigen zin niet kan doen, al zou ik willen. Tja. Menselijk, hè?