Adele – 25: comeback of throwback?

Was ik een aantal weken geleden nog he-le-maal in de ban van de nieuwe K3, hoe tof ik het vind dat ze echt een nieuwe betekenis, nieuwe ontwikkeling en een nieuwe generatie aan het concept geven, nu ben ik hoteldebotel van Adele. Ik vind haar al geweldig sinds mijn vader me kennis liet maken met haar muziek, rond de tijd dat 21 zou verschijnen. Ik huil bijna elke keer als ik Make You Feel My Love hoor en dat is niet alleen omdat het werd gebruikt in de Glee-aflevering over de dood van Finn/Cory. Ik vond het de laatste jaren echt stom dat ze helemaal van de aardbol verdwenen was en kon mijn geluk niet op toen eindelijk de teaser van Hello verscheen en me recht in mijn ziel raakte. WANT ADELE IS TERUG! En hoe! Ze volgde het voorbeeld van Taylor Swift door haar nieuwe album niet aan Apple Music en Spotify te leveren en dus kocht ik het maar, want er was echt geen sprake van dat ik het niet zou kopen. Nu ik de hele afgelopen week bijna niets anders heb geluisterd, is het tijd voor een review!

Na haar debuutalbum 19, met hits als Chasing Pavements en Hometown Glory brak Adele bij het grote publiek pas echt door met 21: baanbrekende nummers waren onder andere Rolling In The Deep, Rumour Has It, Someone Like You en Set Fire To The Rain. Na de titelsong Skyfall die ze schreef voor de toentertijd nieuwste Bondfilm verdween ze van het toneel: ze had net een kind gekregen en ze wilde zich volledig op haar gezinsleven focussen. En dat nam ze serieus, precies zoals ze het altijd serieus heeft genomen om voor haar eigen welzijn en haar waarden te kiezen: er kwam jarenlang geen nieuwe muziek en ook verscheen ze maar weinig in het openbaar. Geruchten over een nieuw album doken zo nu en dan op, maar pas in oktober dit jaar werd het officieel bevestigd met de teaser van de single. En nu is daar het album.

Ik vind Adele cool om een aantal redenen: ik hou van de power in haar muziek, waar ook heel veel klasse in zit. Ik hou ervan hoe ze met ontzettend veel gevoel zingt en echt een verhaal vertelt. Ik ben weg van haar stem, die zo ontzettend krachtig en veelzijdig is, en ik vind haar préséance gewoon geweldig in haar video’s en op het podium: ze staat er, ze weet waarom ze er staat en wat ze doet en ze is lekker authentiek. En haar muziek is gewoon echt one of a kind: ze heeft een geweldig unieke sound.

En die Adele-sound is precies wat 25 weer zo sterk maakt. Nummers die naast Hello vooral veel aandacht krijgen in de media zijn Send My Love (To Your New Lover), Water Under The Bridge, When We Were Young en Million Years Ago: tracks met een sterke boodschap en een sterke aanwezigheid. Net als Hello zijn het liedjes met een soort dubbele betekenis: enerzijds gaan ze over relaties met geliefden, maar anderzijds ook heel sterk over de relatie met jezelf. Gek genoeg zijn het niet deze statement-makende nummers die je echt raken, maar juist de nummers die wat minder aandacht krijgen: Remedy, River Lea, Love In The Dark en All I Ask zijn stuk voor stuk enorm gevoelig en hebben een scherp randje waardoor je de tekst niet snel vergeet. Het zijn nummers die je op een heel eigen manier kunt interpreteren, maar waar veel emotie in zit. Typerend ook voor de Adele-sound is dat je echt in de stemming moet zijn voor deze ietwat depressieve en rauwe liedjes. Dat kenden we al van onder andere Don’t You Remember en He Won’t Go van 21 en nummers als My Same en First Love van 19.

Maar nu de belangrijkste vraag: wat vind ik precies van het album? Ik moet zeggen dat ik een ietsiepietsie teleurgesteld was. Ik vind Hello echt ontzettend sterk en mooi en als ik heel eerlijk ben, vind ik de rest van de nummers niet zo goed als de single, behalve misschien Million Years Ago, dat een soortgelijk verhaal vertelt als Hello. Ik vind de nummers mooi en ik hou ervan om naar haar stem te luisteren, maar ik vind niet dat ze met dit album zichzelf heeft overtroffen. De sound is anders dan 19 en 21, zeker weten… het is wat volwassener en ingetogener en dat klopt natuurlijk ook wel, maar ik vind het gewoon niet per se beter. Dit album is haar comeback, maar het voelt wel een klein beetje alsof ze vooral heeft willen laten zien dat ze er nog is en dat ze het nog kan.

Dat neemt overigens absoluut niet weg dat ik de muziek geweldig vind. Vooral Send My Love en Water Under The Bridge vind ik enorm goed klinken en ik krijg kippenvel van de emotie in When We Were Young en Million Years Ago. Daarnaast vind ik de andere nummers prachtig als ik de tijd neem om naar de muziek en de tekst te luisteren, want dat zijn simpelweg nummers die je moet voelen. Overigens vind ik het erg leuk dat ze – maar dat kan ook puur mijn eigen interpretatie zijn – een beetje hint naar haar vorige muziek. Send My Love (To Your New Lover) vind ik bijvoorbeeld heel erg lijken op Rumour Has It qua boodschap en dat vind ik ook gelden voor Water Under The Bridge en Rolling In The Deep.

Nog een laatste punt dat ik heel mooi vind aan het album is dat het echt een verhaal vertelt. Taylor Swifts 1989 is een soort vertelling over hoe ze zichzelf en haar geluk heeft gevonden, hoe ze is gegroeid en wat ze heeft geleerd. Adeles 25 is het verhaal van hoe het de afgelopen jaren met haar ging en wat ze heeft doorgemaakt om de persoon te worden die ze nu is. Ze laat weten dat ze er nog is met Hello, ze zingt over sterker worden in Send My Love, ze benoemt gemis, nostalgie en donkere tijden in I Miss You, When We Were Young en Remedy. Ze gaat diep in op haar eigen identiteit, haar worstelingen met de faam en met onzekerheid in River Lea en Million Years Ago en ze heeft het over vertwijfeling waar je uiteindelijk wel uitkomt in Love In The Dark en All I Ask. En uiteindelijk sluit ze af met Sweetest Devotion, een prachtig nummer over het geluk dat ze heeft gevonden: of ze het hier heeft over haar echtgenoot of over haar kind is onduidelijk, maar allebei is goed mogelijk en een mooie gedachte.

Conclusie? 25 van Adele is een sterk album als je het niet te veel vergelijkt met haar vorige werk: het is het verhaal van hoe zij en haar muziek volwassen zijn geworden en dat maakt het heel fierce. De Adele-sound is er nog steeds, en het is een heerlijk album om non-stop te luisteren en mee te zingen. En wat nou het mooiste is? Ze komt naar Nederland! Op 1 en 3 juni staat ze in de Ziggo Dome en ik wil echt heel, heel, héél graag gaan. We gaan dus heel, heel héél hard hopen en ons best doen voor rolstoelplaatsen! Taylor Swift lukte niet, dus dan wil ik juist heel erg graag naar Adele.

O, en omdat er al aardig wat mooie filmpjes zijn verschenen gooien we die er even bij! Ik vind het zo tof om te zien hoe zelfverzekerd en stralend en sterk ze erbij staat!