Actualiteit | Zorgpolitiek: bezuinigingen, euthanasie en donorschap

Politiek is niet zo mijn ding. Ik weet dat het misschien anders zou moeten zijn nu ik twintig ben en nou ja, toch best wel volwassen en in de maatschappij en zo, maar het boeit me gewoon niet zo – ik vind het vaak ook lastig om echt wijs te worden uit alle politieke gedoetjes omdat lang niet alles echt belangrijk is. Waar ik wel steeds meer betrokken bij raak, is de zorgpolitiek. Betrokken, sowieso natuurlijk omdat ik er veel mee te maken heb, maar ook omdat ik vind dat de zorg veel beter zou moeten zijn en dat de politici daarvoor zouden moeten zorgen.

De enige band die ik heb met politiek is dat ik ga stemmen voor de Tweede Kamer- en de gemeenteraadsverkiezingen. De uitslag daarvan maakt me sowieso weinig uit want ik geloof er niet heel erg in dat mijn stem echt iets uithaalt, maar ik vind het wel belangrijk om te laten weten wat ik vind – en mijn ouders plagen me er graag mee dat ik SP stem en zij wat meer de ”liberale” kant. Zo af en toe kom ik wel eens iets tegen over politieke ontwikkelingen die belangrijk zouden kunnen zijn, zoals alle ophef over het leenstelsel: om eerlijk te zijn denk ik dat er een grote fout is gemaakt door de stufi af te schaffen, want veel minder mensen zullen nu gaan studeren – domweg omdat ze het niet meer kunnen betalen en dan krijg je minder hoogopgeleiden, minder goede werknemers. Ik weet het niet, hoor, maar ik denk dat dat de verkeerde kant uit gaat, al zijn er nog steeds manieren om je studiefinanciering toch te krijgen. De zorgpolitiek is echter wel iets waar ik graag met mijn neus een beetje bovenop zit, net als de onderwijspolitiek  die gaat over de kwaliteit van het onderwijs in plaats van over de dingen eromheen.

Want die zorgpolitiek… tja. Wat moet je ervan zeggen. Die bezuinigingen in de zorg, de strengere Wajong-keuringen. Ik heb er zelf (nog) niet zoveel last van, maar ik weet dat er mensen zijn die dat wel hebben. En ik weet, ik vind, dat de inkrimpende zorg precies het tegenovergestelde is van wat onze maatschappij zou moeten doen. We zijn tenslotte een verzorgingsstaat, en ik weet dat het precies dat is geweest waardoor we nu in een economische crisis zitten, maar die verzorgingsstaat is voor mij echt te belangrijk om te laten verslonzen. Ik vind het zo erg als getrouwde bejaarden niet bij elkaar in hetzelfde verzorgingstehuis mogen zitten omdat dat teveel geld kost. Ik vind het erg als een gehandicapt kind naar een gewone school moet waar het absoluut niet kan meekomen omdat die school niet de voorzieningen noch de begeleiding biedt. Ik weet niet precies het fijne van deze dingen, maar ik vind dit wel erg en ik vind het erg dat de gezondheidszorg, dat waar mensen zich juist veilig en vertrouwd en prettig bij zouden moeten voelen, dat die gezondheidszorg juist zo op de schop gaat. Want de gezondheidszorg moet ervoor zorgen dat levens gered worden, dat wij een comfortabel even kunnen leiden en gelukkig kunnen zijn – iedereen, niet alleen de mensen die voor goede zorg kunnen betalen maar ook de mensen die gewoon récht hebben op goede zorg. Iedereen, dus.

En die gezondheidszorg moet er ook juist zórg voor dragen dat onze kwaliteit van leven verbeterd wordt, dat wij meer controle krijgen over wat er met en in ons lichaam en met en in ons leven gebeurt. Vernieuwende technieken en grote stappen om ziektes te genezen, dát is waar de zorgpolitiek om moet draaien, naast het behoud van de kwaliteitszorg. Zo vinden steeds meer artsen dat ook in Nederland het automatische orgaandonorschap wordt ingevoerd. Uitgangspunt: iedereen is orgaandonor, tenzij je registreert dat je dit niet wilt. Ik heb het er volgens mij al eerder over gehad dat ik dit zo’n onwijs goed idee vind: nu is er zo’n groot tekort aan donoren en zijn er zoveel mensen die komen te overlijden doordat sommige mensen er gewoon niet aan denken of geen zin hebben in hun donorregistratie, terwijl het juist zo belangrijk is. En onlangs zei een arts in Nieuwsuur dat het ook voor kinderen onder de twaalf jaar mogelijk moet worden om euthanasie te plegen, als het gewoon te heftig voor ze is en er geen enkele kans op genezing meer bestaat. Heel naar om hierover na te denken, maar ook dit vind ik een hele goede zaak. Euthanasie mag nu pas vanaf 12 jaar terwijl er zoveel kinderen zijn die vóór hun twaalfde al niet meer beter kunnen worden en heel erg lijden. Zij moeten ook gewoon de kans krijgen om verlost te worden en rust te krijgen, of hun ouders moeten in ieder geval de kans krijgen om daarvoor te kiezen.

Dit zijn dingen die bij de zorgpolitiek zouden moeten horen: nieuwe dingen om meer levens te kunnen redden of in ieder geval om ervoor te zorgen dat mensen beter verzorgd worden. Maar ook: betere artsen en verpleegkundigen, betere verblijfsvoorzieningen in ziekenhuizen, betere begeleiding voor zieke en gehandicapte mensen – en ook begeleiding in de trant van het creëren van meer banen en opleidingen voor deze groep. De verzorgingsstaat moet ons in leven houden en ons een zo prettig mogelijk leven geven, in plaats van ons alles zelf maar te laten uitzoeken.