Vivian 
Bron beeld: Picjumbo
Vorig jaar rond deze tijd ging het niet zo goed met mij: het was allemaal een beetje teveel en ik stortte in met oververmoeidheid, stress en buikkrampen die het begin van weer een slechte periode bleken in te luiden. Het heeft tot maart dit jaar geduurd voor ik weer een beetje was opgekrabbeld en toen was ik vastbesloten: ik moet echt goed voor mezelf zorgen om te voorkomen dat stress me opnieuw parten gaat spelen. Het afgelopen halfjaar is het behoorlijk lastig geweest om de juiste manier hierin te vinden: ik hoef jullie niet meer te vertellen dat ik het heerlijk vind om bezig te zijn met wat ik leuk vind en dat ik snel teveel doe. Ook nu merk ik weer dat ik daar echt een beetje in doordraaf en dat besef komt net op tijd. Vandaar dat ik een nieuwe afspraak met mezelf heb gemaakt, eentje die draait om een best wel harde, maar prettige waarheid: ik ben fulltime ziek.
Ik heb mezelf nooit echt als fulltime ziek beschouwd: mijn ziekte bepaalt mijn leven namelijk niet en er zijn zoveel dingen waar ik me mee bezighoud… fulltime ziek zijn leek me echt denken aan alleen maar op bed kunnen liggen en voortdurend bezig zijn met het ziek zijn. Dat paste niet bij mij en ook niet bij mijn ziekte. Maar ik heb me gerealiseerd dat mijn ‘’gewoon alles doen en alles combineren omdat ik het zo leuk vind’’-mentaliteit ook niet werkt. Ik kan niet fulltime studeren, niet fulltime lesgeven en ook niet fulltime bloggen, dat breekt me gewoon op. Zeker, het is allemaal onwijs belangrijk voor me, maar ik ben één ding vergeten: ik moet de dingen doen op een manier die bij me past, niet op de manier waarop ik vind dat ik het zou moeten doen.
Ik weet hoe lastig ik het vind om boordevol energie te zitten en heel veel dingen te willen doen terwijl ik toch eigenlijk rust moet nemen. Ik weet hoe stom het is als ik een to do-lijst heb en het niet lukt om alles af te strepen, ik weet hoe stresserig het is als ik achterop raak met studie- en stageopdrachten. Maar ik weet ook hoe stom het is om een dag helemaal niets te kunnen doen omdat ik zo moe ben, ik weet dat mijn darmen en mijn gezondheid als geheel van streek raken wanneer ik teveel van mezelf verg. Ik weet dat niemand van me verwacht dat er elke dag een topartikel online komt, ik weet dat niemand voor de pc zit te smachten tot ik iets publiceer, ik weet dat het bloggen echt iets is waar ik zelf een soort werk van heb gemaakt, ik weet dat ik de enige ben die het mezelf zo moeilijk maakt. Ik weet dat het niet perfect hoeft, ik weet dat het niet supersnel hoeft, ik weet dat het niet allemaal hoeft. Ik weet dat sommige dingen nu eenmaal niet gaan, ook al wil ik nog zo graag dat het wel gaat. En ik weet dat dat oké is, ik weet wat ik waard ben en ik weet wie ik ben en ik weet dat mijn manier van dingen doen de enige juiste manier is voor mij. Ik weet dat het niet werkt om bloggen tot een verplichting te maken, ik weet dat het ook niet werkt om van mezelf te verwachten dat ik fulltime kan studeren. En ook dat is oké.
Ik ben geen fulltime student of fulltime blogger, ik zal nooit fulltime docent kunnen zijn. ik ben fulltime ziek. Dat betekent niet dat ik alleen maar heel erg bezig ben met mijn ziekte en het ziek zijn: het betekent dat ik het beste voor mezelf wil. Het betekent dat ik het beste en het meeste uit mijn ziekte en mezelf kan halen, het betekent dat ik goed voor mezelf wil zorgen zodat ik op mijn opperbest kan zijn. Het betekent dat ik ervoor wil waken dat het zo goed mogelijk met mij gaat, dat ik dagelijks kan opstaan en kan zeggen dat ik me goed voel en energie heb. Het betekent dat ik op dagen dat het niet super gaat daar ook aan kan toegeven in plaats van toch nog alles te willen doen. Het betekent dat ik wil opletten of ik genoeg slaap krijg, genoeg rustmomenten inplan, of ik me niet gek laat maken door stress. Het betekent doen wat ik kan en meer ook niet, het betekent grenzen stellen aan mijn hoofd dat altijd maar dóór wil. Maar vooral betekent het: niet te hoge eisen aan mezelf stellen. Het is oké om af en toe een paar uurtjes op bed te liggen met een boek, het is oké om een keer een college te skippen omdat ik me niet lekker voel, het is oké om rustig aan te doen met het huiswerk, het is oké om te zeggen dat het genoeg is. Het betekent dat ik eerst aan mezelf denk en aan wat ik nu eigenlijk echt wil en nodig heb en pas daarna aan mijn studie en alle andere dingen. Fulltime ziek zijn betekent niet: ik ben ziek en that’s it. Het betekent: ik ben ziek en dat is een deel van mijn leven waar ik alles uit wil halen, zonder al het andere in mijn leven tekort te doen.
Ik weet dat ik al vaker heb gezegd dat ik het roer ging omgooien met een nieuwe mentaliteit en nieuwe voornemens, maar ik denk dat dit anders is. Ik denk dat het nu vooral gaat om mezelf op de eerste plaats laten komen en daarna gewoon verder kijken. Dit gaat over balans vinden tussen rust en energie, over stilstaan bij de momenten dat ik me goed voel en de energie die ik heb. Het gaat over soms even kiezen voor een dag geen of weinig schoolwerk, het gaat over vroeg naar bed gaan als mijn lijf daarom vraagt. Het gaat over zo goed mogelijk voor mezelf zorgen zodat ik daar zoveel mogelijk profijt van kan hebben.
Wat betekent dit voor het bloggen? Dat weet ik nog niet zo goed, maar in ieder geval dat ik minder planmatig ga werken: geen vaste schema’s voor vaste dagen meer. Het bloggen als uitlaatklep is iets wat ik wil kunnen doen wanneer ik er behoefte aan heb en het echte productieve bloggen is iets voor de echte vrije tijd, voor de dagen die ik inplan om even precies te doen waar ik zin in heb. Ik streef ernaar niet meer dan vier uur per dag te werken en dat te belonen met een paar uur rust, en dan daarna eventueel nog een paar uurtjes hobbyen, dus bijvoorbeeld bloggen. En dan vroeg op de avond weer in bed kruipen om te zorgen dat ik genoeg bijtank. Niet meer tot half negen of negen uur blijven bloggen omdat het zo lekker gaat of omdat ik even dit artikel wil afmaken, geen ellenlange takenlijst meer met alle artikelen die nog geschreven ‘’moeten’’ worden. Bloggen is mijn passie en dat wil ik kunnen doen op momenten dat ik het ook echt kan doen. Er zullen daardoor waarschijnlijk wat onregelmatiger stukjes online komen, maar wel meer persoonlijke updates. De Thoughts & Happenings-rubriek gooi ik er denk ik uit om die te vervangen door gewoon persoonlijke dagboekstukjes en ook voor The Book Review ga ik wat relaxter schrijven. Eerst ik, dan mijn studie en daarna de hobbydingen. Volgens mij gaat het dan helemaal goed komen.
Ik vind het nu nog best lastig, want het is soms gewoon moeilijk om te bepalen waar ik nu echt de meeste behoefte aan heb. Ik weet dat er dagen zullen zijn dat ik me zo goed voel dat ik toch teveel doe – maar dat is oké, want van die dagen zal ik alleen maar meer genieten als het uitzonderingen zijn. In ieder geval voelt het goed om dit te hebben besloten, dus ik ga mijn uiterste best doen om eraan vast te houden. Ik kies voor mezelf. Diep ademhalen.
Hebben jullie nog tips hoe ik het beste mijzelf eerst kan laten komen?
Ik denk dat je beter kunt leven naar ‘fulltime mezelf’ dan denken aan ‘ben ik partime dit en zus en zo?’. Want zo is het leven niet. Je kunt niet precies plannen; ja, mijn studie komt op de eerste plaats en dan mijn hobby’s e.d. Want je kunt niet alles indelen. Juist de focus op een bepaald iets kan meer stress opleveren. Je hebt hobby’s en vrije tijd – zeker als je niet lekker in je vel zit – nodig om je stresslevel laag te houden. Geloof me.. qua studie red je het wel, al duurt het misschien wat langer. Ziekte heeft namelijk maar een klein effect op je daadwerkelijke prestaties (stond onlangs in Onderwijsblad). Motivatie speelt een veel grotere rol, samen met eerdere prestaties. Zoals ik tegen mijn leerlingen zou zeggen: je kan deze shit.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je misschien minder ‘moeten’ mag. Je mag studeren, je mag je hobby uitoefenen.. je mag ook af en toe gewoon niks doen. Leef niet voor volgende week, of morgen.. Maar leef vandaag en kijk per dag wat je kan en vooral wil.
Emmy onlangs geplaatst…De vrouw die met vuur speelde (Millennium #2) – Stieg Larsson,
Dit klinkt me wel heel bekend in de oren. Ik kamp immers met hetzelfde probleem. Eigenlijk probeer ik zo min mogelijk met mijn gezondheid bezig te zijn vermits ik er geen verbetering mee kan tot stand brengen én vermits ik me zelf sterk maak door te focussen op wat ik wel kan. Althans dat probeer ik elke dag opnieuw te doen, maar het is lang niet elke dag even makkelijk vermits je – ook al zou je het liever niet willen doen- wel naar je lichaam moet luisteren. Het negeren zorgt er immers alleen maar voor dat het harder van zich laat horen. Het lukt me ook niet goed om de juiste dosering te vinden vermits elke dag anders is én je dus nooit vooraf kan voorspellen wat wel/niet zal lukken.
zwartraafje onlangs geplaatst…Fictionista! #2