Aan alle jongens van wie ik hield – Jenny Han

Ik vind het fijn om dingen te redden. Geen belangrijke dingen zoals walvissen, mensen of het milieu. Maar gekke dingen. Zoals klokjes van porselein, van het soort dat je in een souvenirwinkel kunt krijgen. Of koekvormpjes die je nooit gaat gebruiken, want wie wil er nou koekjes in de vorm van een voet? Haarlinten. Liefdesbrieven. Van alle dingen die ik heb gered en dus bewaar zou je kunnen zeggen dat ik het allermeest prijs stel op mijn liefdesbrieven. Die brieven bewaar ik in een gelige hoedendoos die mijn moeder een keer in een tweedehandswinkeltje voor me heeft gekocht. Het zijn geen liefdesbrieven die iemand anders aan mij heeft gestuurd: dat soort brieven heb ik niet. Het zijn brieven die ik zelf heb geschreven. Voor iedere jongen van wie ik ooit heb gehouden, en dat zijn er vijf.

Eerste indruk

Ik geloof niet dat ik ooit in woorden zou kunnen vatten hoe ontzettend enthousiast ik was dat dit boek in het Nederlands vertaald ging worden. De Engelse versie had ik niet gelezen, maar ik kwam het boek wel onwijs vaak tegen op internet en elke keer weer werd ik verliefd op het supermooie omslag. Ik moet eerlijk zeggen dat het verhaal me niet eens zo heel erg aansprak – zulke zoetromantische boeken lees ik normaal niet – maar het leek me wél heel leuk, zeker na alle positieve reacties die voorbij kwamen druppelen toen het boek eenmaal verschenen was. Ik verwachtte een suikerspin van een boek, over vijf romances annex verkeringen en een hoop persoonlijke groei door die romances…

Waar het over gaat

Lara Jean weet niet goed wat ze moet doen als haar zus Margot naar Schotland vertrekt om te gaan studeren: ineens is zij de moeder in het gezin en moet zij voor haar jongere zusje Kitty zorgen en voorkomen dat haar vader te veel hooi op zijn vork neemt. Het lijkt in het begin nog wel mee te vallen, maar dan gebeurt er iets heel vervelends: de liefdesbrieven die Lara Jean heeft geschreven aan al haar vijf verliefdheden, worden plots verstuurd – en ze heeft geen idee door wie. Eén van de ontvangers is Josh, haar buurjongen en het vriendje van Margot op wie Lara Jean zelf altijd heimelijk verliefd is geweest… maar hij mag nou juist niet weten dat ze hem nog steeds leuk vindt. En dus doet ze iets stoms. Wat misschien helemaal niet zo stom blijkt te zijn… of toch wel?

Wat ik ervan vond

Eén hoofdstuk in dit boek en het was me al duidelijk: dit is, inderdaad zoals veel lezers al zeiden, een warm en fuzzy en fluffy boek waar je helemaal in kunt kruipen, als zo’n heerlijke deken. Het is een comfortzone-boek: je leest het heel rustig en relaxed, omdat het gewoon echt zo’n boek is dat een soort belichaming is van leesplezier. Een boek dat superfijn is om te lezen, waar je niet bij na hoeft te denken en waar je je heerlijk mee kunt ontspannen. Helaas zorgt dat er ook voor dat je het vrij makkelijk kunt wegleggen: er is geen echte leestrigger en het is geen bijzonder of heel diepgaand verhaal: het is gewoon zo’n boek waar je graag lang over doet omdat het zo fijn leest.

Geen sterke romances

Het tweede wat me duidelijk werd, was dat Aan alle jongens van wie ik hield anders was dan ik had verwacht en dat vond ik wel jammer. Ik weet niet hoe het met andere lezers zit, maar als een flaptekst al rept over vijf liefdesbrieven aan vijf jongens – ik vind het trouwens heel sterk hoe Lara Jean die brieven schrijft om het liefdesverdriet te verwerken – dan word ik helemaal dolenthousiast bij de gedachte dat het boek ook echt gaat over die vijf verkeringen en hoe ze daaroverheen komt. Dat was niet zo: de brieven komen wel aan bod en de jongens huppelen ook voorbij, maar… de sterke romances waarop ik hoopte, bleven toch uit.

Personagedynamiek

De focus bleek veel meer te liggen op de verhoudingen tussen de personages, en dat is positief. Ik vond het heel leuk om te lezen over de relatie tussen de meisjes Song en ik vind dat Han die zussenband heel mooi heeft neergezet. Je hebt Margot, die altijd meer een moeder dan een zus is geweest en nu eigenlijk niets liever wil dan haar eigen leven beginnen; je hebt kleine, onschuldige Kitty die voor hartverwarmende momenten zorgt en dan heb je natuurlijk Lara Jean, die altijd op Margot kon vertrouwen en nu ineens de grote zus moet zijn – een rol waarvan ze niet zo goed weet wat ze ermee moet. Daarnaast vond ik het heel bijzonder hoe Han het personage van Josh in het verhaal heeft verwerkt: hij is de boy next door, de jongen die deel uitmaakt van het meubilair. Ik vond het echt mooi om te lezen hoe de relatie tussen hem en Lara Jean heel complex en toch heel simpel is en hoe ze door hem ontdekt dat het vanzelfsprekende niet altijd vanzelfsprekend hoeft te blijven puur omdat het vanzelfsprekend is – als daar enige logica in zit.

Meisjesboek

Dat dit een typisch meisjesboek is, blijkt wel uit het karakter van Lara Jean. Ik vond haar een enorm leuk personage: ze is lekker meisjesachtig met haar scrapbooking en liefdesbrieven, maar tegelijkertijd is ze ook gevoelig en grappig en onzeker, dat laatste soms een beetje op het aanstellerige af. Ze is zo’n meisje dat je graag als vriendin wilt hebben, net als haar stoere chick-met-diepe-gronden-vriendin Chris. En, ik zeg het nog maar een keer: die andere jongens uit Lara’s brieven hadden van mij véél meer in beeld mogen komen. Neemt niet weg dat ik echt heb genoten van de relatie tussen haar en Peter (op de een of andere manier stelde ik me hem voor als een kruising tussen Miles Teller en Michael Trevino…) en de heerlijk romantische momentjes… oh boy. Jenny Han weet wel hoe ze een meisje moet laten zwijmelen, net als Stephanie Perkins.

Beetje té

Hoewel ik het leuk vond dat Lara Jean zich echt ontwikkelde door haar ‘’relatie’’ met Peter en doordat het effect van verliefdheid op een meisje goed duidelijk wordt, vond ik het af en toe toch allemaal een beetje té. Soms ergerde ik me echt aan Lara Jean en hoe zwak ze soms overkwam, soms was het allemaal een beetje té simpel. Bovendien heb ik op sommige momenten echt zitten zuchten omdat het allemaal zó Amerikaans was en zó veel girldrama. Daarnaast had ik hoge verwachtingen van de uiteindelijke ontknoping: pas op het einde kom je erachter wie nou in hemelsnaam die brieven heeft verstuurd en dat vond ik toch wel erg voorspelbaar terwijl dat echt beter had gekund als je het mij vraagt. Jammer! Maar ik ben wel héél benieuwd naar deel twee…

Conclusie

Aan alle jongens van wie ik hield is een superfijn boek dat heerlijk leest, maar waar je op zeker moment ook wel genoeg van hebt omdat het toch best oppervlakkig en simpel is. Maar dat mag de pret niet drukken: het is een prima boek als je zin hebt in een portie ontspanning met een scheut vermaak, een eetlepel romantiek en een snufje diepgang.

Titel: Aan alle jongens van wie ik hield (To All The Boys I’ve Loved Before)
Auteur: Jenny Han
Serie: Lara Jean #1
Uitgeverij: Moon
Vertaald door: Ellis & Anna Post Uiterweer
Verschenen: april 2016
Aantal bladzijden: 320
Genre: young adult contemporary
Beschikbaar als: paperback, ebook
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |

Uitgeverij Moon, bedankt voor het recensie-exemplaar!