A Walk to Remember en The Breakfast Club

Met de aanbodexplosie op Netflix van een paar weken geleden zijn er ook wat oudere pareltjes toegevoegd. En dan realiseer je je ineens wat ‘’oud’’ eigenlijk betekent in filmbegrippen: films van vóór 2010 beschouw ik stiekem al als een soort vintage films. Toen ik The Breakfast Club en A Walk To Remember tegenkwam, twee films die ik allebei al een flinke tijd heel graag wilde zien, besloot ik er meteen een vintage movie weekend van te maken. Dat AWTR ‘’nog’’ maar van 2002 is, had ik niet verwacht, maar dat doet niet af aan het retro-sfeertje van beide films. En o jongens, wat heb ik genoten. Dit is filmmagie op haar best.

A Walk To Remember (2002)

Ik hou echt van Nicholas Sparks-films. Ik heb er nog niet zoveel gezien, maar The Notebook hoort absoluut bij mijn favoriete films en ik hou gewoon van de verhalen, ook al moet ik van de boeken waarop ze gebaseerd zijn, echt niets hebben (de films zijn veeeeeel mooier). A Walk To Remember is zo ongeveer de bekendste verfilming, met Mandy Moore (The Princess Diaries, Tangled) en Shane West (E.R., Nikita, Salem) in de hoofdrollen. Het verhaal over stoere jongen Landon die verliefd wordt op de brave, zachtaardige domineesdochter Jamie en er vervolgens achter komt dat ze leukemie heeft, is hartverwarmend en hartverscheurend mooi.

Ik weet niet wat het precies is met deze film, maar hij heeft me echt aan het huilen gemaakt. Het is oprecht en puur, het is authentiek… je merkt bij deze films gewoon dat de hedendaagse Hollywood-glamour toen echt nog niet belangrijk was. De film heeft een pracht van een soundtrack (waaronder Only Hope, gezongen door Mandy Moore zelf) en er zitten zoveel mooie momenten in. Soms is het wel érg zoetsappig romantisch, maar ach… het is zo mooi, zo lief. Hoe ze dichter bij elkaar komen en hij ook steeds zachter wordt. Hoe hij alles voor haar overheeft. Haar relatie met haar vader, hoe zij midden in het leven staat ondanks haar ziekte. Hoe ze voor de volle honderd procent voor elkaar willen gaan en van elkaar houden. Ze acteren allebei zo goed, jong en kwetsbaar en toch zo authentiek. Een film die je met geen mogelijkheid onberoerd laat.

The Breakfast Club (1985)

Dit is wél echt een vintagefilm! De klassieker met een cast van veelbelovende jonge sterren (die helaas niet echt zijn doorgebroken) gaat over vijf jongeren die allemaal iets gedaan hebben waardoor ze een hele zaterdag moeten nablijven. Ze halen elkaar het bloed onder de nagels vandaan, vooral de rebelse John Bender. Maar hoe langer ze met elkaar in het nablijflokaal zitten, hoe meer ze aan elkaar prijsgeven over wie ze nu eigenlijk zijn en hoe hard het leven voor hen is.

Ik hou van deze film. Echt, hij is zó goed. Hij is traag, maar op een hele intense, boeiende manier: het is alsof je samen met die groep in het nablijflokaal zit. Af en toe is het enorm hard, met flink heftige seksuele en gewelddadige toespelingen, maar op andere momenten lach je je weer krom om hun escapades. Het zijn stuk voor stuk supergoeie acteurs die echt een verhaal vertellen, vooral de twee meiden (Molly Ringwald en Ally Sheedy) en John Bender (Judd Nelson). Ik heb genoten van elke scène, van de diepgang in het hele verhaal en de tegelijkertijd luchtige toon. Echt een enorme aanrader. Vooral de dance sequence – fantastisch gewoon. Maar de hele film is gewoon zo krachtig en sterk, en zo goed. Echt zo goed.

You see us as you want to see us—in the simplest terms, in the most convenient definitions. But what we found out is that each one of us is a brain…and an athlete…and a basket case…a princess…and a criminal.

Hou jij van films die wat ouder zijn?