Vivian 
Ik vraag me af wat voor geluid het zou maken als ik dit glas naar zijn hoofd zou gooien. Het is een dik glas. Zijn hoofd is hard. Alles voor een klinkende klap is aanwezig. Ik vraag me af of hij zou bloeden. Er liggen servetten op tafel, maar niet van het soort dat veel bloed zou kunnen opnemen. ‘Dus ja, ik ben wel een beetje ontdaan, maar het is nu eenmaal zo,’ zegt hij. Bij het geluid van zijn stem klem ik het glas nog stijver vast, in de hoop dat het in mijn hand blijft en niet eindigt tegen de zijkant van zijn schedel. ‘Fallon?’ Hij schraapt zijn keel en probeert zijn woorden te verzachten, maar nog steeds snijden ze als messen door me heen.
Disclaimer: dit wordt een joekel van een recensie. Dan weten jullie dat.
Hoe ik bij dit boek kwam
Ook al heb ik nog maar twee boeken van haar gelezen, toch is Colleen Hoover één van mijn favoriete auteurs: ik heb zó veel bewondering voor de prachtige verhalen, de ontzettend pure en kwetsbare personages die ze creëert en voor haar bijzondere schrijfstijl. Toen ik Misschien Ooit las, werd ik helemaal van mijn sokken geblazen en hoewel ik Oprecht niet heel fantastisch vond, was ook dat een mooi verhaal. Toen een vriendin me over November 9 vertelde, wist ik ook al meteen: dit zou zomaar eens mijn nieuwe favoriete Hoover kunnen worden, want het klonk gewoon perfect: een meisje met brandwonden, een jongen met een writer’s block, één datum waarop ze elkaar jaarlijks ontmoeten, persoonlijke groei… ik was bij voorbaat al verkocht. Jullie hebben mijn brief aan Fallon inmiddels gelezen, maar was het boek ook zo prachtig als ik verwachtte?
Waar het over gaat
De achttienjarige Fallon en Ben ontmoeten elkaar per toeval in een restaurant in Los Angeles: Fallon heeft ruzie met haar vader en hoewel ze hem totaal niet kent, schiet Ben, een schrijver, haar te hulp. Er is meteen een klik tussen hen, en ze voelen allebei dat ze voor elkaar aan het vallen zijn. Maar Fallon wil haar plan om de volgende dag naar New York te verhuizen koste wat het kost doorzetten: ze wil een leven opbouwen, een carrière, aan zichzelf werken en haar verleden – waarin ze door een vreselijk ongeluk van een jonge, veelbelovende actrice veranderde in een beschadigd meisje met brandwonden – achter zich laten. Een relatie zit er niet in, maar ze spreken wel af om elkaar de komende vijf jaar, tot ze 23 en volwassen zijn, elk jaar op 9 november te ontmoeten. Maar wat gebeurt er als de tijd hen inhaalt, op alle mogelijke manieren?
Wat ik ervan vond
Ik zal eerlijk zijn: ik was eigenlijk doodsbang om aan dit boek te beginnen en ook tijdens het lezen vond ik het heel eng. Ik had zúlke hoge verwachtingen – ook al probeer ik dat tegenwoordig juist een beetje los te laten – en ik was zó bang dat het tegen zou vallen dat ik bijna een soort van mijn best aan het doen was om het boek mooi te vinden. Maar ik was nog niet eens halverwege het eerste hoofdstuk of ik viel al als een blok voor het boek (ja, je kunt voor een boek vallen, trust me). Ik had me dus absoluut nergens druk om hoeven maken: Hoovers schrijfstijl is zo intens en intiem en tegelijkertijd vlot, grappig en ontzettend meeslepend van begin tot eind. Ze liet me giechelen, gniffelen, glimlachen, grimassen, mijn ogen opensperren en mijn tranen wegknipperen, zelfs zonder dat ik het merkte.
Verliefd worden
9 november is namelijk zo’n boek waar je langzaam maar heel zeker verliefd op wordt. Het is een soort magische ontdekkingsreis, zo’n boek dat je het liefst honderd keer voor het eerst zou willen lezen omdat het verhaal zo ongelofelijk mooi en bijzonder is. De band die ontstaat tussen Fallon en Ben is zo geweldig romantisch en zwijmelwaardig (iets met een vliegveld) maar ook zo betekenisvol: ik werd gewoon betoverd door de manier waarop hij haar eigenwaarde laat groeien en haar steunt, maar haar ook laat zien dat hij haar echt voor zich wil winnen. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Fallons liefde voor lezen en hoe boekwaardige momenten en romances en zoenen (BOEKWAARDIGE ZOENEN!) een ding zijn in het verhaal: dat is zó tof bedacht en zo leuk om over te lezen.
Verhaal in een verhaal
En beeld je eens in dat de jongen op wie je verliefd wordt vervolgens het ultieme liefdesverhaal voor jou – én over jou – wil schrijven. Echt, ik weet niet waar Hoover al die briljante ideeën vandaan haalt, maar het is echt zó goed uitgewerkt en het zorgt voor zó veel diepgang. Het is een verhaal in een verhaal, want zodra je Bens roman begint te lezen, ga je dingen begrijpen én je dingen afvragen. En op het eind ontdek je hoe mindblowing en duister en complex en puzzelachtig diepgaand en betekenisvol het verhaal van Ben en zijn boek en hun negende november eigenlijk is. Daar is Hoover ook zo ontzettend goed in: eindes schrijven waarin alles plotseling op de meest epische en bizarre en ongelofelijke en wonderlijke manier bij elkaar komt en verklaard wordt en nog tien extra lagen diepgang krijgt.
Fallon
Over Bens persoonlijkheid kom je pas op het einde echt alles te weten, maar dat geeft niet – want Fallon steelt ook de show. Ik vond het zo mooi om te lezen hoe zij zichzelf helemaal verliest in haar verliefdheid op en band met Ben, maar tegelijkertijd ook echt trouw aan zichzelf wil blijven en haar eigen keuzes wil maken, aan haar eigen toekomst wil werken en zichzelf wil ontdekken zonder dat er een jongen in het spel is die haar beïnvloedt. Echt zo’n YAAAS GIRL-gevoel was het: ik weet niet of ik sterk genoeg zou zijn om hetzelfde te doen met zo’n jongen als Ben die alles voor me over heeft, maar ik bewonderde haar wel enorm, zeker toen duidelijk werd dat ze ook echt heel erg groeide, mede dankzij hem, in haar eigenwaarde en zelfvertrouwen en geluk.
Onstuimig
Toch vond ik Fallons gedachten en acties niet altíjd even realistisch: het valt totaal in het niet bij alle pracht en praal van het boek en als hopeloze romantica stoor ik me er eigenlijk niet echt aan, maar ik wil het toch zeggen: hun romance is wel érg onstuimig. Het is niet heel erg geloofwaardig dat ze elkaar nauwelijks kennen, maar toch meteen zodanig een band hebben dat ze elkaar willen blijven zien. En ik heb eerlijk gezegd wel een klein beetje met mijn ogen gerold door de enigszins plotse manier waarop Fallon door Ben anders ging denken: dat had íets meer context moeten hebben, want we weten allemaal wel dat het een ietsiepietsie onrealistisch is om het er roerend mee eens te zijn wanneer een jongen je inprent dat je mooi bent terwijl je dat zelf nooit hebt gevonden (en je onzekerheidsissues ook nog eens behoorlijk diep gaan).
Complicaties
Maar ach. Dat werd goedgemaakt naarmate de 9 novembers vorderden: van de roze wolk van verliefdheid tijdens hun eerste ontmoeting naar de emotionele, pijnlijke, heftige complicaties van hun één keer per jaar-afspraak: het is hartverscheurend om te weten dat het niet allemaal rooskleurig kan blijven en toch zó hartbrekend wanneer de perfecte illusie van een liefde sterker dan de tijd uiteenspat. Ik vind het prachtig hoe het verhaal op enigszins voorspelbare, maar wel heel krachtige wijze laat zien welke plotwendingen des levens we kunnen tegenkomen, welke wonden de tijd kan helen én kan aanrichten. Juist die inzichten, samen met het einde, zorgden ervoor dat het verhaal in mijn hoofd bleef zitten. Daar staat tegenover dat het ook erg mooi is om te lezen hoe sterk hun band blijft, ondanks de tijd, en hoe sterk Fallons loyaliteit aan hun afspraak en aan zichzelf blijft.
Gaten
Toch had ik ook met die afspraak een klein beetje moeite, en dat kan ook eigenlijk niet anders met zo’n complex verhaal. De delen – elk deel omvat één 9 november – zijn zo kort en beslaan maar zo’n korte periode dat ik het lastig vond om steeds te beseffen dat er wéér een heel jáár voorbij was. Je krijgt maar heel weinig informatie over de veranderingen en groei die Fallon en Ben in dat afgelopen jaar hadden doorgemaakt en misschien ging het daar ook totaal niet om, maar ik vond het wel erg lastig schakelen zo. Zeker omdat er elke 9 november wel weer iets gebeurt wat je moet verwerken, maar daar krijg je nauwelijks de tijd voor. Datzelfde gevoel had ik met Fallons brandwonden: ik merkte er niet veel van in het verhaal, terwijl ze voor haar toch erg belangrijk waren en ik er graag meer over had willen weten.
Conclusie
Er is eigenlijk maar één woord wat gebruikt kan worden voor hoe prachtig 9 november is, en dat is episch. Het liefdesverhaal van Fallon en Ben is zo bijzonder en betekenisvol, de plotwendingen des levens en de wijsheden die deze met zich meebrengen zijn zo echt en treffend en de schrijfstijl is zo mooi, zit zo vol mooie momenten en emotie, dat het gewoon episch is. Tuurlijk, je moet er een beetje in willen geloven en de plot is misschien niet helemaal waterdicht, maar ach… dit is typisch zo’n boek waarbij de minpuntjes geen sikkepit uitmaken omdat het zó mooi en zó goed is. En één ding is zeker: Hoover doet haar bijnaam van professional make-believer in dit boek absoluut eer aan.
Titel: 9 november (November 9)
Auteur: Colleen Hoover
Vertaald door: Erica Rijsewijk
Uitgeverij: Zomer & Keuning
Verschenen: juni 2017
Aantal bladzijden: 320
Genre: New Adult roman
Beschikbaar als: paperback, ebook
ISBN: 9789401908061
| Goodreads | Bol.com | Auteurssite |
