Vivian 
De waarheid moet gezegd worden: als het niet zo goed gaat ben je snel geneigd te gaan zwelgen in het feit dat het niet zo goed gaat, waardoor je weinig oog meer hebt voor wat er wél goed gaat. Vorige week plaatste ik al een dankbaarheidslijstje en daardoor ben ik aan het denken gezet over het relativeren van mijn hele situatie: iets wat me meestal goed lukt, maar wat ook wel eens lastig is. Vandaag laat ik jullie zien waarom ik, ondanks alles wat niet goed gaat, wel een enorme bofkont ben!
Ik bof heel erg met…
1) Mijn ouders. Ik roep het vaker, maar ik realiseer me ook steeds vaker hoe fijn en vooral hoe belangrijk het is om ouders te hebben die me door dik en dun steunen, maar die me vooral op precies de juiste manier weten te helpen: af en toe kunnen ze me precies dat duwtje geven dat ik nodig heb om gestimuleerd te worden, en af en toe weten ze precies wat ervoor nodig is om een bepaald iets te bereiken. Doordat ze me op die manier hebben opgevoed sta ik nu stevig in mijn schoenen en ben ik de doorzetter en optimist die ik ben! En sowieso bof ik heel erg met ze omdat we altijd al close zijn geweest en ik daardoor ook echt een volwassen relatie met ze heb kunnen opbouwen.
2) Mijn geestelijke gezondheid. Klinkt misschien een beetje gek, maar ik ben zo ontzettend blij dat ik verstandelijk wel helemaal in orde ben. Uit mijn omgeving hoor ik zo vaak verhalen van kinderen en jongeren die zowel lichamelijk als geestelijk gehandicapt zijn en dan ben ik zo blij dat in mijn hoofd wel alles in orde is, dat ik goed kan leren en zelfstandig ben en logisch kan nadenken en me van mezelf bewust kan zijn en al die dingen die een lichamelijke beperking zoveel zwaarder zouden maken als je ze niet hebt.
3) Dat ik in Nederland woon. Oké, met alle ophef over PGB en de zorghervormingen krijg je af en toe het idee dat Nederland een stom land is om in te wonen als je speciale aandacht nodig hebt, maar intussen woon ik wel in een goed huis, heb ik alles wat ik nodig heb en wordt er voor me gezorgd. Je kunt er lang of kort over debatteren, maar dat is wel geregeld en dat is wel heel fijn.
4) Mijn school. Ik heb het al vaker gezegd: ik ben heel erg blij met de manier waarop ik ben ontvangen op school en ik ben nog steeds heel blij dat ze alles voor me doen wat er nodig is om te zorgen dat ik probleemloos kan studeren. Maar ik realiseer me ook dat het echt niet zo vanzelfsprekend is dat het op school goed gaat en dat dat ook komt doordat de studie me op het lijf geschreven bleek te zijn: ik weet van mensen die tig keer van studie zijn veranderd omdat ze hun draai gewoon niet kunnen vinden en ik ben heel erg blij dat het bij mij meteen raak was.
5) Dat ik in 2015 leef. Een beetje vergelijkbaar met het blij zijn dat ik in Nederland woon: ik ben op sommige momenten best wel blij dat ik in 2015 leef en niet in een ander tijdperk. Natuurlijk is waarschijnlijk iedereen daar wel blij om omdat we nu immers computers en wifi en dingen als Apple Pay hebben, maar ik denk dat mijn (kwaliteit van) leven heel anders was geweest als ik bijvoorbeeld 30-40 jaar geleden had geleefd. Alleen al de dingen die er veranderd zijn in de geneeskunde in de afgelopen decennia, maar ook de mogelijkheden op het gebied van aanpassingen en zorg…
Het is misschien een beetje een soort kijk mij nou-verhaal geworden, maar ik bedoel absoluut niet dat ik mezelf en mijn leven heel erg top vind vanwege al deze dingen, dus dat ik arrogant ben. Juist niet: ik vind het gewoon fijn om af en toe even bij deze eigenlijk vanzelfsprekende dingen stil te staan en me af te vragen hoe ánders mijn leven zou zijn als die dingen ook anders waren. Want we beseffen vaak niet dat dingen als de plaats en tijd waarin we leven, een groot deel van onze kwaliteit van leven bepalen.