Vivian 
Het blijft een vraag die ik heel interessant vind: waar ben jij over tien jaar? Waar zou je willen zijn? Wat zou je willen doen? Hoe zie je jezelf over tien jaar? Ik heb volgens mij al vaker over mijn antwoord op de vraag gelezen, maar één van de leuke dingen eraan vind ik dat dat antwoord flink kan veranderen naarmate je ouder en volwassener wordt: je kijk op de dingen verandert, je ambities en doelen veranderen en je leven verandert ook. Twee jaar geleden dacht ik nog dat ik over tien jaar voor de klas zou staan, nu is dat alweer heel anders. En de kans zit er dik in dat ik op mijn vijftiende voor me zag hoe ik op mijn vijfentwintigste alles dik voor elkaar zou hebben. Nou, eh, alsjeblieft niet hoor. Geef mij maar 35 in plaats van 25. Want 35 is het nieuwe 25.
Is dat echt zo?
Ja, dat denk ik wel. En ik denk dat het voor veel van mijn leeftijdsgenoten ook geldt: wanneer je midden in je middelbare schoolloopbaan zit en later, wanneer je begint met een studie, denk je al snel dat je alles rond je vijfentwintigste wel voor elkaar zult hebben. En in de afgelopen jaren lijkt dat ook steeds meer de maatschappelijke norm te zijn geworden: tegen de tijd dat je een kwart eeuw oud bent is het wel zo’n beetje normaal dat je a) afgestudeerd bent, b) je droombaan hebt bemachtigd, c) je grote liefde hebt ontmoet en d) bezig bent met een huisje, boompje, beestje. Maar als er iets is wat ik heb geleerd van alle aandacht voor de quarterlife crisis anno 2017-2018, dan is het wel dat dat nergens op slaat.
Je hebt nog tijd genoeg
Tuurlijk, er zijn genoeg mensen voor wie het prima werkt en die er heel gelukkig van worden om op hun vijfentwintigste al getrouwd te zijn en een gezinnetje plus een goede baan te hebben. Maar de norm? Welnee. Sinds ik in mijn twenties zit, ben ik juist gaan beseffen dat dit dé periode is om nog lekker jong te zijn, dingen uit te proberen, je dromen te verkennen, je vrijheid te vieren, nog een beetje dom en roekeloos te doen en gewoon uit te zoeken wie je bent en wat je wilt en waar je naartoe gaat en zo. Juist rond je vijfentwintigste hoef je het allemaal nog niet zo serieus te nemen. Want hé: je hebt nog tijd genoeg. Je leven begint nu pas! Waarom zou je dan nu al uitgestippeld hebben hoe je het voor de rest van de decennia die voor je liggen wilt hebben?
Van twenties naar thirties
Dus… ik maak me er echt nog niet druk om dat ik nog niet op mezelf woon, nog geen vriend heb en nog volop aan het studeren ben. Ik ben nog niet eens vijfentwintig, en ik laat het allemaal lekker een beetje gaan zoals het gaat. Zeker, ik weet wat ik wil. Maar in plaats van al uit te stippelen wat ik ga doen – want weten wat je wilt en weten wat je gaat doen is wel een verschil – geniet ik nog even van dat gevoel dat de wereld aan mijn voeten ligt. En met fantaseren over tien jaar in de toekomst is niets mis. Want: als je twintiger jaren hét moment zijn om alles rustig uit te zoeken, dan zijn je dertiger jaren volgens mij dé periode waarin je daar allemaal voor kunt gaan, met zelfvertrouwen en zekerheid. En dat is ook iets om naar uit te kijken, toch?
Als ik 35 ben…
Eigenlijk denk ik nu geen tien, maar elf à twaalf jaar in de toekomst – aangezien ik deze maand pas vierentwintig word. En het leuke van zo’n plaatje schetsen vind ik ook dat het nog alle kanten op gaan: misschien pakt het wel heel anders uit. Misschien wordt het wel veel beter dan ik me nu voorstel, of simpelweg anders. Twee jaar geleden zag ik mezelf over tien jaar parttime voor de klas staan als docent Nederlands, maar nu is dat plaatje veranderd – en dat is jammer, maar het maakt wel de weg vrij voor een misschien wel veel mooier plaatje. Een plaatje dat er zo uitziet.
Afgestudeerd
Oké, first things first: op mijn vijfendertigste ben ik afgestudeerd – dat staat als een paal boven water. Ik heb dan een getuigschrift van de lerarenopleiding Nederlands dat getuigt van wat ik op pedagogisch en didactisch gebied allemaal in huis heb. Ik zie het ook best gebeuren dat ik rond die tijd een master Educational Needs of misschien een studie Nederlands heb gedaan, zodat ik opgeleid ben tot de breed bevoegde docent die ik zou willen zijn.
Werken als duizendpoot
Wat voor werk ik over tien jaar doe? Ik heb nog geen idee – en dat vind ik het leuke aan dit plaatje. Want doordat voor de klas staan niet meer haalbaar is, zijn er tal van andere mogelijkheden op mijn pad gekomen waar ik ontzettend enthousiast van word. In het ideale plaatje – en laten we doen alsof dat dit is, want het is een fantasie – zou ik op allerlei verschillende plekken werken. Eén volledige dag in de week op een school als docentassistent, leesconsulent, remedial teacher en dyslexiecoach. Een dag in de week thuis werken aan lesmethodes en andere freelance onderwijsprojecten. Een dagdeel per week werken als docent in een gevangenis of jeugdinstituut, en dan nog een dagdeel thuis werken met laaggeletterde mensen. Dat klinkt fantastisch, en het zou allemaal mogelijk kunnen zijn.
Schrijfcarrière
En er is nog meer. Want ik zie mezelf op mijn vijfendertigste ook wel een auteurscarrière gelanceerd hebben: mijn eerste twee en misschien wel drie romans liggen dan in ieder geval in de winkel en daarnaast heb ik een onderwijsblog, doe ik freelance opdrachten als copywriter en heb ik mijn blog omgebouwd tot online lifestylemagazine. Dit doe ik in mijn vrije tijd, in de weekends en in periodes dat het niet lukt om te werken, zodat ik toch bezig kan zijn met mijn grote passies.
Zelfstandig leven
Als ik even heel realistisch kijk, denk ik dat het wel zou moeten lukken om over tien jaar zelfstandig te wonen, in een woning met zorg op oproepbasis. Misschien heb ik wel een schat van een hulphond die me helpt om in het dagelijks leven goed zelfredzaam te zijn. Ik zie mezelf in ieder geval wel in een appartement wonen met een paar katten: gewoon helemaal mijn eigen plek. Ik hoop dat ik het dan ook red om af en toe met zorgverleners bij me op reis te gaan en uitstapjes te ondernemen en zo mijn leven helemaal in te vullen zoals ik graag zou willen.
Relatie?
Er is iets bijzonders aan de hand terwijl ik dit schrijf. Toen ik het idee kreeg voor dit artikel, zag ik mezelf over tien jaar al helemaal samen wonen met ‘’die grote liefde die ik dan toch wel gevonden zou hebben.’’ Maar nu ik dit zo schrijf, denk ik… nou, misschien ook wel niet. Misschien hoeft het wel niet zo nodig voor mij om tegen die tijd echt samen te zijn met iemand. Misschien vind ik het ook gewoon wel heel fijn om op mezelf te zijn en mijn eigen ding te doen. Misschien ben ik dan wel aan het daten, maar woon ik nog niet samen. Want ook daarover heb ik het gevoel: waarom zou ik het allemaal nu doen, nu willen? Die dingen komen vanzelf als de tijd er rijp voor is, en zo niet… ook goed.
Voor elkaar krijgen
Tenslotte ben ik nu ook al heel gelukkig met mezelf, dus ik zou niet weten waarom dat niet gewoon zo zou blijven. En in alle eerlijkheid: ik word veeeel enthousiaster van het idee van die veelzijdige droomcarrière als onderwijsspecialist en auteur en van een eigen, zelfstandig leven dan van een mogelijke relatie. En dat vind ik ook best een fijn idee. Maar het fijnste idee is dat dit ook voelt als een op zijn minst deels realistisch plaatje, een plaatje dat ik ook echt wel waarheid zie worden. En dat zorgt dat ik er alleen nog maar meer zin in krijg om te zien hoe de komende elf jaar eruit zullen zien en hoe het allemaal zal gaan uitpakken. Want hé, wat is leuker: alles voor elkaar hebben rond je vijfentwintigste of alles langzaam maar zeker voor elkaar kríjgen tussen je 25ste en 35ste? Point proven.
Waar zou jij over tien jaar willen zijn?
Ik vond het anders heel fijn om alles op mijn 25e voor elkaar te hebben. 😉 Als ik het toen niet voor elkaar had gekregen, was het me daarna al helemaal niet gelukt.
Met 25 jaar was ik al 7 jaar samen met wat nu mijn man is, onze oudste dochter was toen al 2, we hadden al het huis gekocht waar we nu nog wonen en ik had een vaste baan als docent in het mbo.
Over 10 jaar verwacht ik dat ik niet meer kan werken, het is nu al een aflopende zaak. Het zal dan wel gelukt zijn om de hypotheek grotendeels afgelost te hebben, dus echt zorgen om financiën zullen we niet hebben. En waarschijnlijk zijn de kinderen dan al het huis uit en/of aan het studeren.
Jacqueline onlangs geplaatst…De Smartdrive: eindelijk is hij er!
Ik snap ook wel dat het voor sommige mensen heel fijn is om op hun 25ste alles voor elkaar te hebben, en ik vind het ook echt knap als het lukt! Maar omgekeerd is het voor mij ook prima dat het nog niet zo is. Wel fijn dat je een redelijk positief vooruitzicht kunt hebben!
Ik vind dit altijd zo leuk om te lezen! En ik merk dan ook dat universitaire studenten zoals ik vaak veel later ‘volwassen worden’ in de zin van huisje boompje beestje en een vaste baan. Terwijl ik op Facebook veel klasgenootjes van vroeger inderdaad kinderen zie krijgen en huizen zie kopen is in mijn omgeving, op mijn studie, dit nog allemaal ver weg voor de meerderheid. Nu doe ik ook een extreem lange studie (geneeskunde), het ziet er bij mij naar uit dat ik op mijn 25e afstudeer als basisarts, en dan begin ik eindelijk geld te verdienen, maar dan moet ik nog een paar jaar werken als arts niet in opleiding en waarschijnlijk promoveren (zal samen zo’n 6/7 jaar duren) voordat ik in opleiding kan gaan tot specialist en dan pas heb je een beetje zekerheid over waar je écht blijft wonen. Tot die tijd woon ik in een studentenhuis waarschijnlijk, hoewel ik graag zou samenwonen met mijn vriend waar ik sinds mijn 18e maar dat is lastig zonder zekerheid over de toekomst, en wanneer ik kinderen zou moeten krijgen weet ik al helemaal niet… Maar de voordelen zijn er zeker: je kunt langer onbezorgd en met minder verantwoordelijkheden leven en daardoor allerlei leuke dingen doen in je studententijd.
Dankjewel voor je lekker lange reactie! En ja, die voordelen zijn inderdaad heel fijn 🙂 je hebt ook gelijk dat het erg ligt aan wat je doet hoe lang her duurt om echt iets op te bouwen, en dat bepaalt (als ik jou zo lees) ook een beetje waar je focus ligt. Het geeft ook wel een hoop voldoening on dat alles te bereiken denk ik!
Heerlijk toch dat je niet het gevoel hebt dingen te moeten, alleen omdat de samenleving vindt dat dat moet. Het komt wanneer het komt! Ik was op mijn 25ste ook nog lang niet daar. Ik maakte de ene relatie uit en belandde in een andere. Ik had een baan, maar niet de baan van mijn dromen. Geen kinderen, geen koophuis. Achteraf misschien goed, want als dat allemaal gebeurde met de persoon met wie ik toen was, was het niet goedgekomen.
Nu ben ik 32 en heb ik nog steeds geen koophuis of kinderen, maar hopelijk binnen 2 jaar toch wel! En woon ik samen met mijn vriend in Spanje en heb ik een geweldige freelance/blogcarriere.
Johanne onlangs geplaatst…Gaan waar het leven me brengt | Maar wat als ik andere keuzes had gemaakt?
Zie, en zo komt het inderdaad heel fijn vanzelf goed 🙂
Ik denk dat je wel gelijk hebt. Maar ik keek er vroeger ook heel anders naar. Ik wilde op mijn 21e trouwen en op mijn 23e aan kinderen beginnen. In de praktijk was ik pas op mijn 23e afgestudeerd.
De grens voor kinderen krijgen verschuift de laatste jaren ook steeds meer.
Al had ik het zelf wel fijn gevonden om er eerder aan te beginnen (ik ben nu 28). Gewoon ook omdat ik er eigenlijk al wel aan toe ben. Maar dat is persoonlijk.
Jessica onlangs geplaatst…Filmrecensie | Set It Up (2018)
Ik denk dat het ook heel normaal is om die dingen gaandeweg een beetje uit te zoeken en helder te krijgen, en dat dat ook nog wel kan veranderen inderdaad.
Ik denk dat het voor iedereen anders is, maar ik denk dat het inderdaad wel zo is dat de generatie van nu zich in het algemeen genomen pas later settelt.
Als iedereen gewoon doet waar hij zich goed bij voelt, dat is het belangrijkste!
Zo simpel is dan geluk onlangs geplaatst…Vakantie: genieten van een weekje vrij
Amen 🙂