13 magische momenten tijdens het concert van Adele

Dus. Jongens. Ik ben naar Adele geweest. Ik weet niet hoe ik dit verder moet uitleggen, want zoals mijn moeder net heel treffend opmerkte: je kunt een show van Adele gewoon niet uitleggen, je moet er zijn geweest om het te begrijpen. En daar sluit ik me helemaal bij aan, want het was ZO WAANZINNIG. Echt waar, het was fantastisch geweldig fenomenaal krankzinnig ongelooflijk onbeschrijflijk ontzettend ontiegelijk magisch mooi. Ronduit: magisch. Gewoon echt magisch. Nu heb ik ook niet echt veel vergelijkingsmateriaal, want het enige concert waar ik naartoe ben geweest was de Speak Now-show van Taylor Swift in 2011 en die was top, maar deze was DE TOP. Dit was gewoon echt zo ontzettend bijzonder en gaaf! Ik wil er heel veel over schrijven, dus ik ga mijn 13 favoriete momenten proberen uit te leggen inclusief zelfgemaakte filmpjes en foto’s*. Bereid je voor op HEEL VEEL enthousiasme.

1. Het oog gaat open

Als je de zaal binnenkomt (we zaten ergens halverwege vak A, geweldige plaatsen en de zaal was immens!) zie je op het grote scherm een levensgrote afbeelding van Adeles oog, één oog per kant van het scherm. Dat oog is dicht. En het beweegt: de wimperhaartjes trillen en het gezicht lijkt te bewegen. Heel veel spanning… en dan is het kwart over acht. En dan wordt het donker. EN HET OOG GAAT OPEN. Ik kreeg een hartverzakking, want het ging open en het begon te knipperen en iedereen ging juichen en klappen EN TOEN BEGON ZE MET HELLO. Iedereen stond op, nog harder juichen en klappen en op dat moment vóel je echt die intense sfeer in de zaal, dat iedereen haar geweldig vindt en hier voor haar is en jij ook. En dan staat ze op dat kleine podium halverwege de zaal die hit te zingen, ik op mijn stoel staan (want ja, 1.40) en woord voor woord mee-mimen en dan komt het refrein en het geluid is bombastisch en iedereen juicht wéér HEEL HARD en dan is het gewoon echt helemaal geweldig. Dan is de toon gezet. Dan begint de magie. En dat is zó gaaf.

2. Amsterdam Glory

Na Hello loopt ze doodleuk nonchalant door de zaal terug naar het hoofdpodium en dan begint ze met Hometown Glory. Iedereen zit, maar ik sta nog want dan kan ik het beter zien. Op het scherm zie je fragmentjes van haar handen en de straat die voor haar eigen hometown moet doorgaan… EN DAN ZIJN ER INEENS SHOTS VAN AMSTERDAM. Geen grapje. Van de grachten, de straten, fietsen, de torens op het Museumplein… en ik kreeg een brok in mijn keel. Iedereen begon wéér te juichen en te klappen en ik had echt een brok in mijn keel want dat was zó magisch. Zó mooi.

3. One and Only

Het derde nummer is One and Only van 21, een lied dat ik eigenlijk helemaal niet kende. Ze begint, EN DAN IS DAAR INEENS HAAR GEZICHT OP HET GROTE SCHERM. Juichen, klappen… en dan zie je haar dat intens krachtige nummer zingen, inclusief geweldige gezichtsuitdrukkingen en handgebaren en je ziet haar band en alles is zo mooi en intens en geweldig en… o wauw. Gewoon wauw.

4. Hi, it’s me!

Na One and Only gaat het scherm even op zwart… en dan is ze er weer. Adele in al haar glorie: een grote glimlach op haar gezicht, een leuke zwaai, een how is everyone?! en dan begint ze te kletsen. Te babbelen over van alles en nog wat – ze praat té snel en misschien ook wel té Brits om het goed te kunnen verstaan, voor mij in elk geval – en dat is zó leuk. Ze loopt rond en ze kletst en ze drinkt thee en het is net alsof ze gewoon een vriendin van je is, een gezellige tante of een grote zus met wie je het ontzettend leuk hebt… het wordt echt gezellig. EN DAN ROEPT ZE MENSEN OP HET PODIUM. Ze zegt gewoon echt I wanna meet some of you tonight en dan roept ze een jong stel (uit ROTTERDAM!) het podium op voor een echt dikke knuffel en een selfie en iedereen juicht en klapt omdat we het zo geweldig voor ze vinden. Op dat moment besefte ik ook: oké, hoe graag ik daar ook had willen staan, ik ben hier bij Adele en het is fantastisch en dat is fantastisch en ik ben hier niet om haar te ontmoeten maar om hier te zijn. Gewoon echt geweldig.

5. Come on!

Na even babbelen is het genoeg geweest en kondigt Adele aan dat ze Rumor Has It gaat zingen (één van mijn favoriete nummers) en dat dat zo ongeveer het enige uptempo nummer is en dat we vooral moeten gaan dansen omdat we niet veel kansen meer kunnen krijgen. ‘’This is Rumor Has It, COME ONNNNN!’’ en dan staan we met z’n allen op en het dak gaat eráf! Echt waar, iedereen stond te swingen en het is gewoon net alsof je met Adele samen een feestje staat te bouwen en dat was gewoon zó geweldig. Echt waar.

6. Skyfall, Water Under the Bridge, Don’t You Remember

Er volgen nog wat meer nummers die ontzettend mooi en krachtig en intens zijn en ik vind het geweldig dat ik van bijna al die nummers de tekst ken en ik mime niet meer mee, ik zíng gewoon uit volle borst mee. Het orkest is geweldig, Adele is geweldig, haar stem is geweldig, de beelden op het grote scherm die perfect passen bij de nummers zijn geweldig. Alles is geweldig.

7. Alle telefoonlichtjes aan

En dan het moment waarvan ik hoopte dat het zou komen, maar het niet zeker wist: ze kondigt Make You Feel My Love aan en vraagt iedereen om het lampje van zijn smartphone aan te doen en in de lucht te zwaaien. Alle lichten gaan uit en ik moest echt bijna huilen, want je ziet in de hele zaal al die lampjes en ik dacht aan Amy Winehouse en aan dat het liedje betekent dat er altijd wel iemand voor je is die van je houdt en het was gewoon zo ontzettend mooi en bijzonder.

8. Nét even anders

Bij Million Years Ago en Send My Love (To Your New Lover) wordt duidelijk dat Adele het met sommige nummers nét even anders aanpakt: de uithaal is anders, het liedje is kleiner gemaakt… en dat is prachtig. Bij Million Years Ago zit ze aan een tafel met een kop thee en het is zo gevoelig dat je opnieuw het idee krijgt dat ze in je woonkamer zit en haar hart bij je uitstort: het is klein en persoonlijk en prachtig en intiem. Send My Love is wat minder girlpower-achtig en wat meer een ballade geworden, met prachtige beelden van handgeschreven tekst op het scherm en gewoon wauw. En dan volgt nog het heerlijk bombastische Sweetest Devotion, en dat zingt ze zó ontzettend mooi, ook weer in close-up op het scherm en o man, het is zo geweldig allemaal.

9. Chasing Pavements

En dan verdwijnt ze weer! Ze gaat weer naar het kleine podium en dan zingt ze, na even heerlijk gek te hebben gedaan met het publiek dat daar staat, haar hit Chasing Pavements: ook een van mijn favorieten waarbij ik opnieuw intens genoot van de luide muziek, haar geweldige stem, het meezingen en de sfeer.

10. Someone like Youuuu

Op datzelfde kleine podium zingt ze het prachtige Someone Like You, maar dat doet ze niet alleen. Echt, het was af en toe net alsof ik naar een geweldige opname van een concert zat te kijken, want ze liet ons, het publiek, meer dan eens het refrein zingen en dat was ZO BIJZONDER. Om dat dan met die hele zaal te zingen, die tekst die toch al zo mooi en prachtig is… en dan neemt zij het weer over en dan wij weer en dan wij samen met haar en het is gewoon echt een kippenvelmoment.

11. Set Fire to the Rain

De grote klapper is Set Fire To The Rain end at was ZO GEWELDIG want ze staat daar op dat kleine podium en de begintonen zetten in en er komt ‘’regen’’ naar beneden vallen om haar heen en ze zingt en ik sta weer op de stoel te swingen EN DAN KOMT HET REFREIN EN DE HELE ZAAL BRULT MEE EN ER ZIJN VONKEFFECTEN EN HET IS GEWELDIG. Gewoon adembenemend geweldig. En dan verdwijnt ze. Afgelopen. Ha ha ha.

12. Kleine Adele

Want neeeee, NATUURLIJK IS HET NOG NIET AFGELOPEN. Ze komt nog even terug voor een gevoelige, rustige performance van All I Ask en dan komt de prachtige ballade When We Were Young: iedereen staat en ze zingt zo prachtig en op het scherm verschijnt foto na foto van de kleine Adele en het is allemaal zo intens emotioneel, want van een liefdesliedje maakt ze een prachtig ontroerend nummer over opgroeien en kind zijn en loslaten en het is zo persoonlijk, zo warm, zo liefdevol…  zo magisch.

13. ROLLING IN THE DEEEEEEEEP

Adele speelt een spelletje met ons. Na When We Were Young zingt ze heel speels een refreintje van Rolling in the Deep samen met ons EN DAN KNALT ZE INEENS MET HET ECHTE NUMMER. De muziek begint, zij begint, wij staan allemaal te zingen en te dansen alsof ons leven ervan afhangt omdat we weten dat dit echt DE GROTE FINALE is en het is fantastisch. Ik ben nog nooit zo uit mijn dak gegaan als tijdens dat laatste nummer: woord voor woord heb ik meegezongen, ook tijdens de momenten waarop ze de microfoon naar ons toe hield voor het refrein. EN DAN KOMT DE CONFETTI. Dat was écht magisch: ze zingt weer keihard knallend dat refrein en dan begint de confetti de zaal in te stromen en het zijn miljoenen kleine briefjes en het is net alsof je sterren en sneeuwvlokken om je heen ziet vallen en het is gewoon pure magie. Echt pure magie. Vooral omdat het persoonlijke boodschappen zijn van Adele, handgeschreven op kleine briefjes.

En dan is ze weg. Rolling in the Deep galmt nog na, maar ze is echt weg. Het is afgelopen.

Vanaf het moment dat dat oog openging tot de laatste stukjes briefjesconfetti die ik wist te vangen (en ik prijs me gelukkig dat ik er zoveel mee heb kunnen nemen): ik heb van elke seconde genoten. Van het meezingen, het dansen, van Adeles geweldige karakter, van haar stem, van de sfeer, van de geweldige show die ze ervan heeft gemaakt, van het spektakel en gewoon van álles. Het was een fantastische avond, eentje die ik nog heel lang zal blijven koesteren – en ik hoop heel erg dat ze nog een keer terugkomt, want het was MAGISCH.

*credits voor foto’s en filmpjes gaan naar mijn vader en een collega van hem die met ons mee was!

Wat was jouw mooiste concert ooit?